สวัสดีครับผมมีเรื่องเล่า
ดนตรีนั้นเล่นอยู่ ฟังฉันฟังอยู่ แต่ว่าในใจนั้นเงียบงัน มีแต่เสียงเพลงที่ว่างเปล่า…
นั่นละครับ เคยได้ยินเพลงนี้กันบ้างไหมครับ เนื้อเพลงท่อนนี้ เป็นท่อนโปรดเพลงโปรดของผมเลยครับ
เพลง รักที่พึ่งผ่านพ้นไป
ที่ผมชอบมัน ก็คงเป็นเพราะตรงกับความรู้สึกลึกๆของผมเอง
ทุกครั้งที่ผมไปนั่งดื่มคนเดียว ท่ามกลางผู้คนมากมายเต็มร้าน ผมกับรู้สึกว่าหัวใจมันว่างเปล่า เคว้งคว้าง ทุกครั้งไป
ใช่ครับผมเป็นคนเสพความเหงา แต่ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าขนาดนั้นนะครับ
ผมชอบไปที่คนเยอะๆ ไม่ว่าจะเป็น คอนเสิร์ต ผับ เที่ยวห้าง เดินตลาด หรืออะไรก็ได้ที่ผมคิดว่าที่ตรงนั้นจะทำเติมเต็มความรู้สึกบางอย่างให้ผม แต่เหมือนเดิม เรากลับมาบ้าน ทิ้งทุกอย่าง ล้มตัวลงนอน
…ความเหงาปะดังปะเดเข้ามาจนจุกอก ความคิดถึง ความโหยหาเข้ามาซ้ำเติม
ผมคิดถึงเค้าคนนั้น
คนที่ผมคิดว่าผมลืมไปแล้ว มันนานเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไรกับมันอีก
และนั่นก็ไม่ใช่รักครั้งแรก แฟนคนแรก หรือะไรก็ตามแต่ที่ผมจำเป็นต้องเก็บมันไว้ เป็นแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ เหมือนว่าไม่น่าจดจำ แต่แปลกดีที่มีอนุภาพทำลายล้างขนาดนี้
มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างไหม มาแชร์กันนะครับ
ในความเหงาของแต่ละวัน จะมีคนหนึ่งคนเป็นแรงบันดาลใจ
ถ้าคุณเป็นเหมือนผม ผมไม่มีวิธีแก้ให้คุณหรอก ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า ความเหงาไม่ได้น่ากลัว สักวันหนึ่งจะมีใครสักคนมาลบภาพความจำนั้นทิ้งซะ เค้าจะพาคุณออกมาจากวังวนนี้ แต่ในความไม่แน่นอนคนนั้นอาจจะพาคุณกลับมาอีกครั้ง หรือจะพรากความเหงาของคุณไปตลอดกาล อันนั้นก็คงเป็นโชคชะตาของคุณ
มันเป็นคำปลอบโยนที่ผมใช้ปลอบตัวเองในตอนเช้าหลังจากที่ได้คุยกับความเหงาทั้งคืนแทบไม่ได้นอน
ผมไม่ได้หมายความว่ามันแย่นะครับ มันก็แค่เหงา ชีวิตผมยังเดินต่อไป
คุณที่แบบผม เดินต่อไปนะครับ
ผมเป็นโรคเสพติดความเหงา
ดนตรีนั้นเล่นอยู่ ฟังฉันฟังอยู่ แต่ว่าในใจนั้นเงียบงัน มีแต่เสียงเพลงที่ว่างเปล่า…
นั่นละครับ เคยได้ยินเพลงนี้กันบ้างไหมครับ เนื้อเพลงท่อนนี้ เป็นท่อนโปรดเพลงโปรดของผมเลยครับ
เพลง รักที่พึ่งผ่านพ้นไป
ที่ผมชอบมัน ก็คงเป็นเพราะตรงกับความรู้สึกลึกๆของผมเอง
ทุกครั้งที่ผมไปนั่งดื่มคนเดียว ท่ามกลางผู้คนมากมายเต็มร้าน ผมกับรู้สึกว่าหัวใจมันว่างเปล่า เคว้งคว้าง ทุกครั้งไป
ใช่ครับผมเป็นคนเสพความเหงา แต่ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าขนาดนั้นนะครับ
ผมชอบไปที่คนเยอะๆ ไม่ว่าจะเป็น คอนเสิร์ต ผับ เที่ยวห้าง เดินตลาด หรืออะไรก็ได้ที่ผมคิดว่าที่ตรงนั้นจะทำเติมเต็มความรู้สึกบางอย่างให้ผม แต่เหมือนเดิม เรากลับมาบ้าน ทิ้งทุกอย่าง ล้มตัวลงนอน
…ความเหงาปะดังปะเดเข้ามาจนจุกอก ความคิดถึง ความโหยหาเข้ามาซ้ำเติม
ผมคิดถึงเค้าคนนั้น
คนที่ผมคิดว่าผมลืมไปแล้ว มันนานเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไรกับมันอีก
และนั่นก็ไม่ใช่รักครั้งแรก แฟนคนแรก หรือะไรก็ตามแต่ที่ผมจำเป็นต้องเก็บมันไว้ เป็นแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ เหมือนว่าไม่น่าจดจำ แต่แปลกดีที่มีอนุภาพทำลายล้างขนาดนี้
มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างไหม มาแชร์กันนะครับ
ในความเหงาของแต่ละวัน จะมีคนหนึ่งคนเป็นแรงบันดาลใจ
ถ้าคุณเป็นเหมือนผม ผมไม่มีวิธีแก้ให้คุณหรอก ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า ความเหงาไม่ได้น่ากลัว สักวันหนึ่งจะมีใครสักคนมาลบภาพความจำนั้นทิ้งซะ เค้าจะพาคุณออกมาจากวังวนนี้ แต่ในความไม่แน่นอนคนนั้นอาจจะพาคุณกลับมาอีกครั้ง หรือจะพรากความเหงาของคุณไปตลอดกาล อันนั้นก็คงเป็นโชคชะตาของคุณ
มันเป็นคำปลอบโยนที่ผมใช้ปลอบตัวเองในตอนเช้าหลังจากที่ได้คุยกับความเหงาทั้งคืนแทบไม่ได้นอน
ผมไม่ได้หมายความว่ามันแย่นะครับ มันก็แค่เหงา ชีวิตผมยังเดินต่อไป
คุณที่แบบผม เดินต่อไปนะครับ