จขกท.คบกับสามี 7ปีก่อนแต่งงานมาได้ตอนนี้3ปีและมีลูกเล็ก1คน
ก่อนแต่งก็มีปัญหาประปราย ด้วยความที่จขกท.เป็นคนสู้ชีวิตลำบากมาตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่เสียตั้งแต่เล็ก (พ่อเสีย 5 ขวบ แม่เสียตอนมัธยม) เลยมุมานะอดทนตั้งใจเรียนแบบขอทุนเรียนดีจนจบสูงและหาวิชาเรียนเยอะแยะเพื่อไม่ให้ลำบากอีก  เลยเป็นคนมีอีโก้มาก แข็งกร้าว ไม่ง้อใคร ส่วนสามีเป็นคนจิตใจดี อบอุ่น รักพ่อแม่มาก เป็นลูกแหง่ อยู่แบบสบาย ไม่ดิ้นรน ซึ่งเราเลยแต่งงานก็ด้วยความที่รู้สึกว่าอบอุ่นและฝากชีวิตนิ่งๆกับสามีได้เลยแต่งงานและมีลูกน่ารักมากๆ1คน
แต่ผ่านมาเรื่อยๆ. ยิ่งมีลูก เราก็ร้อนรุ่มเพราะมีภาระใหญ่หลวง พยายามทำทุกอย่างหน้าที่แม่ให้ดีที่สุด รวมถึงพยายามสร้างฐานะให้ลูกมีสมบัติเรายิ่งเป็นหัวหน้าครอบครัว เพราะเงินเดือนเยอะกว่าเลยต้องทำงานนอกบ้านต่อ ทั้งที่อยากเลี้ยงลูกมากๆ ส่วนสามีอยู่บ้านเลี้ยงลูกควบคู่กับทำธุรกิจเล็กๆ
ซึ่งเราเหนื่อยมากๆ มาเจอสามีเนือยๆ ไม่มีหัวการค้า มีแต่ความกังวล ไม่กล้าเสี่ยงทำอะไรเลยสักอย่าง ถ้าจะเสนอโปรเจ็คทำอะไร ก็แย้งมันทุกเรื่อง เพราะกลัวผิดพลาด ซึ่งเราเบื่อมากๆ รู้สึกว่าไม่อยากมีสามีแล้ว เพราะเราก็เลี้ยงลูกทั้งนมแม่  ทั้งทำงานประจำที่เลิกดึก ขายของ แปลงาน หาช่องทางได้เงิน ส่วนสามีก็ทำงานโปรเจ็คเล็กๆ กับเลี้ยงลูก และแบ่งเวลาไปดูแม่ของเค้า หมาของเค้า ทำให้ชีวิตเราโหลดมาก
เลยคิดท้อแท้มากเพราะสามีกับแม่สามีอยากมีอยากได้ บ้านหลังใหญ่ สะดวกสำหรับคนแก่ มีของกินดีๆ แต่เค้าไม่ขวนขวาย ทำให้เราคนเดียวต้องแบกภาระไปถึงเป้าหมายน่ะค่ะ ตอนไม่มีลูกเอง เราก็ทำได้เพราะคิดว่า คนไทยต้องเลี้ยงพ่อแม่อย่างดี ถ้าพ่อแม่เราอยู่เราจะดูแลเต็มที่แน่นอน แต่พอเรามีลูกของเราเอง เราก็อยากเลี้ยงลูก อยากลดบทบาทเป็นช้างเท้าหลัง คอยดูแลลูก แต่ทำไม่ได้ เพราะสามีไม่รู้จะหาเงินเพิ่มเติมยังไง เราพยายามให้เค้าศึกษา หาข้อมูล ช่องทาง เพื่อเค้าจะได้มีอะไรทำ ภูมิใจ แต่เค้าจะคอยขัดแย้งไม่ถนัด ก็เลยไม่ได้ทำอะไรสักที มีเวลาก็ต้องไปดูแม่ ดูหมาของเค้า ภาระเงินทองของเราทุกอย่างเลย
เพื่อนๆพี่ๆท่านใด เคยมีประสบการณ์แบบไม่รู้จะทำยังไงแบบนี้ไหม. แล้วผ่านไปได้ยังไง อยากขอคำแนะนำจริงๆค่ะ คิดว่าถ้าเราอยู่กับลุกสองคน เราสบายๆเลย เพราะมีสามีเหมือนไม่มี เค้ามีเวลาก็ไปดูแลแม่ของเค้า แต่ภาระทุกอย่างที่เพิ่มมาจากที่บ้านเค้าหมดเลย