ความบกพร่องทางสายตา มีคู่กับสัตว์ที่มีดวงตาทั้งนั้น เพราะมันเป็นอวัยวะชิ้นหนึ่งที่ดีและเสื่อมได้

การที่มนุษย์คิดค้นแว่นตา ก็เพราะมีคนสายตาสั้น และทันทีที่ค้นพบและผลิตเลนส์ได้ และพบว่าแก้ปัญหาสายตาได้ เมื่อเทคโนโลยีนี้ไปถึงที่ใด ก็มีคนเรียกใช้ทั้งนั้น

แต่ก่อนจะมีแว่นตา คนที่สายตาผิดปกติก็ต้องทนอยู่กับความผิดปกตินั้น เหมือนคนตาบอดก็ต้องทนอยู่กับสภาพเช่นนั้น เพราะไม่มีทางแก้ไข แต่ละคนก็จะต้องพัฒนาวิธีการที่จะมองเห็นของตัวเอง และพยายามใช้ชีวิตให้ได้กับสภาพที่ตนเองเป็น

มีนักเขียนและกวีผู้มีชื่อเสียงของไทยคนหนึ่ง คุณจีรนันท์ พิตรปรีชา เธอเคยเขียนเล่าไว้ในหนังสืออัตตชีวประวัติส่วนหนึ่งของตนเอง  ในขณะที่เข้าไปอยู่ในป่า ห่างไกลจากความเจริญ และเธอเป็นคนสายตาสั้น ในขณะนั้นไม่มีแว่นตาจะใช้ เธอก็ต้องอยู่กับสภาพมองเห็นไม่ชัดไปทุกวัน แต่เนื่องจากสายตาเธอสั้นไม่มากนัก เมื่ออยู่ในป่านานๆเข้า สายตามองเห็นแต่ความเขียวขจีของต้นไม้ใบหญ้า ร่างกายก็ปรับตัวเองจนเธอมงเห็นได้ชัด และไม่ต้องใช้แว่นตาเลย ลองหาอ่านได้ในหนังสือ "อีกหนึ่งฟางฝัน บันทึกแรมทางของชีวิต"

คนพิการทางสายตาประเภทตาบอดสี ก็เหมือนคนสายตาสั้นที่ไม่มีแว่นตาใส่ เพราะเราไม่มีแว่นตาสำหรับแก้ตาบอดสี คนเหล่านี้ก็จะต้องใช้ชีวิตไปตามปกติโดยที่ถ้าไม่บอกก็จะไม่มีใครรู้ ผู้ตอบเคยมีเพื่อนที่ตาบอดสีคนหนึ่ง เรียนวิชาอีเลคโทรนิคส์มาด้วยกัน ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาตาบอดสี ยกเว้นผู้ตอบเพราะสนิทกัน และต้องนั่งกระซิบอ่านรหัสสีบนอุปกรณ์อีเลคโทรนิคส์ให้เขา ซึ่งเขามองไม่ออก ต่อมาเพื่นคนนี้ก็ขับรถยนต์ได้ ทั้งๆที่มองไฟแดงไฟเหลืองไฟเขียวไม่ออก แต่เขาบอกว่าไฟแดงมันก็ต้องอยู่บนสุดนั่นแหละ ไฟดวงบนติดก็ไปไม่ได้ ไม่เห็นจะยากอะไร

ผู้ตอบก็สายตาสั้นมาก เจ้าของกระทู้ก็สายตาสั้นมาก จึงจะแนะนำเรื่องสนุกๆให้ ลองถอดแว่นแล้วใช้ชีวิตประจำวันไปตามปกติ ออกไปนอกบ้าน ไปห้าง ไปเที่ยว (แต่ไม่ต้องดูหนังล่ะ เสียดายตัง มองไม่เห็น) แล้วจะพบโลกอีกโลกหนึ่งที่คนตาดีๆไม่เคยพบ โลกที่มองเห็นคนไกลๆเหมือนกันหมด เป็นอะไรมัวๆเหมือนหุ่นลอยไปลอยมา เหมือนราเดินอยู่คนเดียวและมีวิญญานลอยผ่านไปผ่านมา ไม่ต้องสนใจใคร จำใครก็ไม่ได้จนกระทั่งเดินมาจนจะชนกันแล้ว และหลายคนที่รู้จักเราก็จะจำเราไม่ได้ เนื่องจากเคยเห็นแต่เราใส่แว่น มันก็สนุกดีนะ