จากที่ผ่านมา
ความรักครั้งแรก ยาวนานสุดที่เคยมี(ถึงตอนนี้)
ความรักครั้งที่ 2 เหมือนจะแค่ลองใจตัวเอง สุดท้ายมันก็ไม่ใช่
ความรักครั้งที่ 3 เริ่มต้นอีกครั้ง และกลัว กลัวใจตัวเอง
       แต่ครั้งนี้มันพูดยาก มันเหมือนกับที่ผ่านมา เขาเข้ามาหาเรา เราแค่เหงา หรือเรากำลังปิดกั้นความรู้สึก
.....คราวนี้เป็นเด็กอายุน้อยกว่า 1 ปี ก็ไม่ได้เรียกว่าเป็นเด็กหรอกนะรุ่นราวคราวเดียวกัน
แต่เขาจะฟังเราและนับถือเราเป็นพี่มาก ๆ เลยละ มันเลยดูเหมือนว่าเราอายุต่างกันมาก
มันเริ่มจากการคุยกัน สัมผัสกัน และลึกซึ่งถึงไหนต่อไหน ในเวลา 4-5 เดือน
(สำหรับเขาพูดเสมอว่ามันนาน แต่สำหรับเราทำไมเรากลับคิดว่ามันยังไม่นานและรอต่อไปอีก)
แต่...ไม่เคยบอกรัก และไม่เคยใช้คำว่าเป็นแฟนกัน แต่การกระทำมันมากยิ่งกว่าคำว่า "แฟน"

ทุกครั้งเขาจะน้อยใจ และเรียกร้องให้เราชัดเจน
เราก็จะปฏิเสธทุกครั้ง และยอมจะปล่อยเขาไปทั้งๆที่ ใจมันไม่อยากให้ไป อาจจะเป็นเพราะความผูกผัน
สุดท้ายเขาก็ยอมที่จะอยู่ในสถานะที่ไม่ชัดเจนของเราต่อไป

เราคิดมาตลอดว่ามัน ไม่ยุติธรรม สำหรับเขาเลย
ทุกคนก็อยากได้ความชัดเจน แม้แต่ตัวเราเอง

แต่แล้วเราก็มีเหตุผลเข้าข้างตัวเองตลอด
ว่า...เราไม่ได้เรียกร้อง เขายอมกระทำเองทุกอย่าง (อันนี้สาบานได้)

นั้นละ ฟังดูมใันเหมือนเห็นแก่ตัว

แต่...เราปฏิบัติต่อเค้าเหมือนเป็นแฟนกันทุกอย่าง และยิ่งกว่าเป็นแฟนอีก
แค่...ไม่เคยเอ่ยคำว่ารัก และไม่เคยเอ่ยขอเป็นแฟนหรือตกลงเป็นอะไรกัน
(หลายคนคงคิดว่า กล้าใช่คำว่า..แค่..งั้นหรอ 5555)

สุดท้ายก็อาจจะเป็นเขาที่เดินจากไป และเราก้เสียใจที่ทำอะไรไม่ได้ และมันอาจจะสายไป
ซึ่ง....มันก็สมควรแล้วหากเราได้รับการตอบกลับมาแบบนั้น


ปล. หากมีข้อผิดผลาดประการใด ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย