จะว่าเผือกก็เผือกเหอะ!!
น้าข้างบ้านมีลูกสาว ลูกสาวแต่งงานตั้งแต่อายุน้อยๆ
ฝ่ายชายเป็นคนหมู่บ้านใกล้เคียง บ้านมีฐานะกว่าฝ่ายหญิง บ้านฝ่ายหญิงยังหาเช้ากินค่ำ
ใครๆก็รู้กันทั้งหมู่บ้านว่า แม่ฝ่ายชายไม่ชอบ ไล่แทบทุกวัน ให้ทำงานกิจการที่บ้าน กินค่าแรงเหมือนคนงาน ถ้าไม่ทำก็ไปอยู่ที่อื่น สารพัดที่จะด่า พอมีลูกเค้าก็รักแต่หลาน ลิ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ฝ่ายหญิงก็โดนรังเกียจเหมือนเดิม
แม่ฝ่ายหญิงมาเล่าให้ที่บ้านเราฟังบ่อยๆ ว่าเค้าไม่ชอบลูกสาว ลูกก็ยังทนอยู่ได้ แม่ฝ่ายหญิงมีอะไรก็เอาไปฝากลูกสาว ลูกเขยและหลานอยู่เป็นประจำ ตัวเองจะอดก็ไม่เป็นไร
ส่วนลูกสาว วันๆสร้างภาพในเฟสฯสารพัด กินหรู กินดี อยู่ดี สร้างภาพมีความสุขมากมาย แต่เบื้องหลังทุกข์ระทม มาระบายร้องไห้กันแม่ตัวเองประจำ แต่ไม่เคยให้เงิน ไม่เคยซื้ออะไรมาฝากแม่ มาเฉพาะเวลาที่ทุกข์ เวลาสุขสบายนี่ลืมแม่ไปเลย บ้านก็อยู่ห่างกัน ไป-กลับ ประมาณ 5 กม. นานๆจะมาหาทีนึงส่วนใหญ่มาปรับทุกข์มาระบาย แม่เค้ารับฟังมาก็เครียด มาระบายให้ที่บ้านเราฟัง บ้านเราก็รับฟัง แล้วมีเราเป็นเพื่อนกับลูกสาวเค้าในเฟสฯ เห็นแล้วคือมันไม่ใช่อ่ะ จะสร้างภาพไปเพื่ออะไร
ในเฟสฯทำเหมือนเป็นคุณนายเจ้าของกิจการ  ไปดูจริงๆแล้วเป็นแค่คนงานในร้าน เงินเค้าก็ไม่ให้จับ
เราเคยไปซื้อของร้านแม่ฝ่ายชาย เค้ายังเคยพูดว่า"E.......ขี้เกียจShipหาย ไล่ก็ไม่ไป" เรานึกว่าเค้าพูดเล่นค่ะ
ประเด็นคือเราสงสารน้าข้างบ้านแม่เพราะเค้าต้องมาห่วงลูก แต่ลูกไม่ค่อยสนใจความเป็นห่วงของแม่ และแม่ก็อยู่คนเดียว(เค้ายังอายุไม่มากเท่าไร 50 ต้นๆ) แต่ก็ไม่น่าปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้
คิดอีกแง่มุมนึงก็ กรรมใครก็ของคนนั้น ใครทำแบบไหนก็ได้แบบนั้น
.
.
.
ที่โพสมาเพราะอยากระบาย เราไม่ได้ไปเล่าต่อให้คนรู้จักฟัง จึงขอมาระบาย ณ ที่ตรงนี้
หากโพสนี้ไม่ถูกใจใคร ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย