มันใช่ ที่ภาษาต้องมีการเปลี่ยนแปลง
มันใช่ ที่ไม่ว่าสะกดอย่างไร ขอแค่เข้าใจก็พอแล้ว

หรือบางคนก็ชอบว่ากลับว่า "ไปเป็นครูสอนภาษาไทยไป" ไม่ก็ "อย่ามาทำตัวเป็นครูสอนภาษาไทย"

แต่สรุปแล้ว ผมว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างในการที่จะทำให้ตัวเองสามารถสะกดผิดได้โดยชอบธรรมเท่านั้นเอง ก็คือสะกดผิด แล้วไม่ยอมรับเวลามีคนมาเตือนเท่านั้นเอง ซึ่งผมคิดว่ามันยากนักหรือไงกับการยอมรับว่าตัวเองสะกดผิด ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะสะกดถูกทุกคำ แต่ก็พยายามที่จะสะกดให้ถูกที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าคำไหนที่ผมไม่มั่นใจผมจะรีบสืบค้นทันทีว่าตกลงแล้วมันสะกดอย่างไรกันแน่ ไม่ดันทุรังสะกดผิดต่อไปทั้งที่ไม่รู้เด็ดขาด

ทุกวันนี้ผมว่าการสะกดคำผิดมันจะเริ่มผิดเพี้ยน หนักขึ้นเรื่อย ๆ เดี๋ยวนี้ที่เจอบ่อยที่สุดคือเรื่องคำควบกล้ำ เพราะทุกวันนี้คนไทยเราเวลาพูดก็ไม่ค่อยใส่ใจคำควบกล้ำเท่าไร คำไหนที่เป็น ร ก็กลายเป็น ล คำที่ควบ ล เสียง ล ก็หายไปเลย ตอนนี้มันลามมาที่การเขียนแล้ว มีเพื่อนผมคนหนึ่ง (ตอนนี้เป็นครูด้วย) เขียนคำว่า ร่มรื่น เป็น ล่มลื่น หรือเจอคนหนึ่งเขียนคำว่า เปรียบเปรย เป็น เปลียบเปลย เหมือนทุกวันนี้คนจ้องที่จะหาทางว่าจะสะกดคำไหนให้เพี้ยน จะสะกดคำไหนให้ผิดดีนะ จนมันเละเทะไปเรื่อย ๆ ที่แย่กว่านั้นคือดันมีคนชอบและเอาไปใช้กันจนแพร่หลายอีก

ขนาดภาษาต่างประเทศ เรายังเคร่งครัด เรายังกลัวผิด พยายามทำให้ถูกต้องที่สุด แต่ทำไมกับภาษาตัวเองถึงไม่พยายามแบบนั้นบ้าง