เรื่องแม่ค่ะ ปัญหาคือ
จะทำยังไงให้แม่เลิกหมกมุ่นกับโรคที่ตัวเองเป็นอยู่ดีคะ
โดยตั้งแต่แม่ยังสาว แม่มีโรคประจำตัวคือ หอบหืด ทำให้แม่ต้องเป็นคน
ที่ต้องทานยา/ใช้ยาพ่นมาตลอด และนับจากนั้น แม่ก็มีเจ็บออดๆแอดๆ บ้าง
เช่น ปวดเข่า ปวดขา ปวดฟัน ซึ่งก็รักษาตามอาการ หายดีตลอด
ครอบครัวเรา เงินทองก็ไม่ได้ขัดสน
ออกจะสามารถใช้จ่ายได้อย่างสบายใจด้วยซ้ำ
งานการแม่ก็ไม่ต้องทำ อยู่บ้านเฉยๆ เพื่อนฟูงเยอะแยะ
มี event ตลอด ลูกเต้าก็มีงานดีๆทำทุกคน ไม่สร้างปัญหาให้ปวดหัวใดๆ
แต่ประเด็นคือ  แม่ชอบคิดว่าตัวเองโชคร้าย ท้อแท้ ถ้าได้อยู่คนเดียวจะหมกมุ่น
แต่กับอาการป่วยของตัวเอง ซึ่งตอนนี้คือ หอบหืด  frozen shoulder  และ เข่าเสื่อมขั้นต้น(ยังสามารถเดินได้ปกติดี แต่เจ็บนิดหน่อย)
ชอบกังวลว่าหมอจะรักษาถูกไม๊ กังวลว่าอาการจะหนักข้ึนจนใช้แขนไ่ม่ได้
ทำตัวไม่มีเรี่ยวแรง กินข้าวไม่ลงเพราะไม่มีอารมณ์
เก็บตัว ไม่อยากออกไปข้างนอก โดยชอบอ้างว่าไม่มีอารมณ์
ทั้งๆที่ลูกๆก็มองว่าแม่ไม่จำเป็นต้องห่อเหี่ยวขนาดนั้นก็ได้

เราควรให้กำลังใจ หรือ พูดคุยกับแม่ยังไงดีคะ ให้เค้าสดชื่น มองโลกแง่บวกให้มากกว่านี้
เพราะยังมีคนอีกเยอะที่เค้าลำบาก เจ็บปวดมากกว่าแก ดิฉันไม่อยากให้แม่ซึมเศร้ามากกว่านี้ค่ะ