สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องอยากจะมาระบายความรู้สึกให้กับเพื่อนๆ ชาวพันทิปรับฟัง

ผมรู้สึกเบื่อกับเพจและแอคเคาท์ต่างๆ ในโซเชียงมีเดียลทั้งหลายแหล่ โดยเฉพาะ facebook, twitter, (แม้แต่พันทิปเองในบางครั้ง) ที่ทำตัวเป็นศาลเตี้ย ล่าแม่มด ขุดคุ้ยเรื่องของคนนี้ออกมาแฉๆๆๆๆๆๆ โดยที่ความผิดของเขามีแค่นิดเดียว หรือเพียงแค่เพราะเขาทำตัวไม่ถูกใจคุณ

อ้างว่าทำเพื่อสังคม ทำเพื่อกวาดล้างขยะโซเชียล ผมเห็นตอนแรกทุกคนก็ดูมีอุดมการณ์ดี หลังๆ พอดัง พอมีคนติดตาม กลายเป็นทำเพื่อความสะใจส่วนตัว มีลูกเพจหรืออะไรก็ให้เฮโลไปถล่มคนที่เห็นต่าง ห้ามเห็นต่างกับkuนะ เฮ้ย นี่มันคือการทำเพื่อสังคมเหรอ

บางคนเขาออกมาขอโทษแล้วก็ยังไม่เลิกวุ่นวายกับเขา (ผมหมายถึงพวกไร้คุณธรรมบางเพจ บางแอคเคาท์ มันมีจริงๆ ครับ ผมไม่นับเพจจ่าเพจเจี๊ยบนะ) สรุปคือทำเพื่อสะใจล้วนๆ พอเห็นเขาล้มรีบเข้าไปมุงดูรีบรุมเหยียบ แล้วพวกคุณเรียกตัวเองว่าทำเพื่อให้สังคมดีขึ้นหรอ คุณไปยุ่งกับเวรกรรมของคนอื่น โดยที่ไม่ดูเลยว่าคุณก็ทำเวรกรรมเพิ่ม หรือเพียงแค่เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณเลยสนุกสนานอย่างเต็มที่

ผมรู้สึกว่าคนพวกนี้เหมือนคิระใน Death Note ที่ตอนแรกก็ทำเพื่อกำจัดคนร้าย สุดท้ายกลายเป็นทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อสำเร็จความใคร่ทางความคิดของตัวเอง อยากดังแต่ไม่มีความสามารถเลยมาหาชื่อเสียงด้วยวิธีนี้ อุดมการณ์คืออะไรกันแน่ ทำเอามันส์ เอาความสะใจการเป็นหลัก กลายเป็น cyber-bullying ขนาดใหญ่ ทำตัวเป็นกระดาษทรายขัดคนอื่นทั้งๆ ที่ผิวของตัวเองก็หยาบ

การด่าในเน็ตทำได้ครับ ด่าที่เหตุการณ์สิ พูดถึงเป็นเรื่องๆ ไป และเช็คข้อมูลให้แน่ใจก่อนด่า ไต่สวนทวนความให้ทราบที่มาที่ไป ไม่ใช่ตั้งเค้ารางเงื้อเท้ามาแต่ไกลรีบรุมด่าทั้งที่ยังพิสูจน์เรื่องราวไม่ได้หรือฝั่งความข้างเดียว แล้วก็ไม่ใช่ด่าที่ตัวบุคคลหรือไปขุดประวัติไปขุดเรื่องเก่าๆ ของเขาออกมาแฉให้สนุกสนาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตัวคนเป็นหัวโจกการแฉยังปิดบังตัวตน ซ่อนตัวอยู่หลังม่านไม่ให้ใครรู้ตัวตนตัวเอง แต่กลับไปขุดลากไส้ประวัติคนอื่นมาให้ชาวบ้านรุมวิจารณ์


ถึงพวกเขาทำความผิดจริง แล้วพวกคุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาทำตัวเป็นศาลเตี้ยพิพากษาชีวิตคนอื่น


ถ้าคุณมั่นใจว่าคุณทำเรื่องดีจริง คุณเปิดเผยตัวตนสิครับ คุณปิดบังตัวเองทำไม
เพราะคุณเองก็เหมือนคนทั่วไปไง มีเรื่องทำผิดพลาดได้บ้าง คุณก็กลัวคนอื่นจะมารุมล่าแม่มดพ่อมดคุณเหมือนกัน ทำไมไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้าง
คุณไม่ได้ดีเด่ไปกว่าคนที่คุณเอามาด่าทอเลย

การเห็นเรื่องพวกนี้ทำให้ผมเครียดกับสังคมไทยไม่น้อย เมื่อก่อนผมเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ติดตามเพจและแอคเคาท์พวกนี้ แต่ไปๆ มาๆ ผมรู้สึกว่ามันชักเลยเถิด เกินกว่าเหตุ ผิดความตั้งใจในตอนแรก ผมรับไม่ได้เลยกดเลิกติดตาม คนที่เข้าไปส่องก็ว่าง แล้วก็ซ้ำเติมคนโดนไปอย่างสนุกสนานสะใจ โดยไม่คิดเลยว่าเรื่องราวมันจะเลวร้ายไปได้แค่ไหน ผมได้แต่ภาวนาว่าขอบคุณที่ผมเป็นแค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดาเพราะผมคงไม่โดนอะไรแบบนี้ในชีวิต แต่แล้ววันหนึ่งคนที่ผมรักก็มาโดนจนได้ ที่เพื่อนผมโดนล่าแม่มด ผมไม่ได้รู้สึกว่ามันทำอะไรผิดมากมายเลย แล้วก็เป็นเรื่องของมันกับคนที่ชื่อเอ แต่ยังไง เหมือนเอเอาไปฟ้องไอ้พวกแฉๆ นี่ มันเลยโดนอย่างหนัก ขุดคุ้ยที่ทำงานมันไม่พอ ลากไปยันเรื่องปริญญาการศึกษา ลามปามไปยังพ่อแม่น้องชายมันโดนกันไปหมด เปิดเผยชื่อจริง ที่อยู่ที่ครอบครัวเค้าอยู่กัน เอารูปไปลงเป็นเรื่องล้อเลียน หนักสุดคือข่มขู่ด้วยวลีว่า จะทำลายชีวิตเพื่อนผมให้ได้ จะทำให้ไม่มีที่อยู่ในสังคมให้ได้ (มันต้องขนาดนี้เลยเหรอวะ) พอใครเข้าไปปกป้อง มันก็ไปขุดรากถอนโคนตามด่าตามรังควานเขาด้วย เฮ้ย นี่มันเป็นเรื่องความปลอดภัยในชีวิต ความปลอดภัยในทรัพย์สินแล้วนะ เลยเถิดจากหมิ่นประมาทไปแล้ว ไม่เกรงกลัวกฎหมายกันบ้างหรอ ผมถามหน่อยเถอะเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับไอ้ตัวกลางที่เอามาแฉ แล้วเพื่อนผมก็ไม่ได้เป็นเน็ตไอดอ มันไม่ได้เต้นเด้าหน้าเด้าหลัง ไม่ได้โกงตังค์ใคร ไม่ได้ขายครีมปรอทอาหารเสริมใดๆ ที่เป็นพิษเป็นภัยต่อประเทศชาติของเรา

แม่มันกลุ้มใจมากเลยโทรมาหาผมถามว่ามีทางไหนผมพอจะช่วยได้บ้างไหมเพราะว่าผมทำงานด้าน IT แต่เรื่องพวกนี้มันก็เกินความสามารถผมเหมือนกัน ผมบอกตรงๆ ว่าได้คุยโทรศัพกับแม่ที่หัวใจแหลกสลายผมรู้สึกแย่มาก คนเขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะครับ ผมเลยบอกให้คุณแม่ไปแจ้งความไว้เบื้องต้นก่อน แต่ก็นะครับ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขนาด facebook หมิ่นรัชกาลที่ ๙ ยังตามตัวกันไม่เจอเลย... จะหวังอะไรมากล่ะครับ


ทุกวันนี้เพื่อนผมกลายเป็นโรคซึมเศร้าและแพนิคต้องหาหมอ เก็บตัว เลิกทำงาน เลิกทำในสิ่งที่มันรัก ไม่แตะโลกโซเชียลอีกเลย ครอบครัวก็พลอยขาดรายได้จากลูก ต้องมาดูแลรักษาสภาพจิตใจตอนโตเป็นควายอีก (มันโดนหนักครับ หนักมาก แต่ก็นะทุกคนตีความว่าหนักเบาไม่เท่ากัน)
สิ่งที่คุณทำกันสนุกสนานกัน คุณไม่รู้หรอกว่ามันทำให้ชีวิตของคนๆ หนึ่งต้องพังพินาศไปมากแค่ไหน
ผมเจอเพื่อนครั้งล่าสุดตอนหนึ่งอาทิตย์หลังเกิดเรื่อง มันผอมซูบไปหลายกิโลกรัมใน 1 อาทิตย์เลยครับ แล้วผมดูออกว่าไม่ใช่เพียงแค่มันที่ทุกข์ใจ พ่อแม่ครอบครัวทุกคนทุกข์ใจไปด้วยมาก



ผมเข้าไปนั่งไล่อ่านที่เพื่อนโดนด่า รู้สึกว่ามันเป็นการกระทำที่เกินกว่าเหตุอย่างที่สุด ผมอ่านแล้วรู้สึกเสียใจแทนครอบครัวเพื่อน โมโหแทนเพื่อน และอะไรอีกหลายๆ อย่าง
ผมรู้สึกว่า นี่เรื่องแค่นี้ คือจะเอาให้ถึงตาย ให้ไม่ต้องมีที่ยืนในสังคมอีกต่อไปเลยเหรอ
ต้องทำขนาดนี้ด้วยเหรอ
มันไปโกงชาติบ้านเมือง ไปฆ่าใครตายหรือไง


ตัวผมเองนับถือศาสนาพุทธ รู้สึกว่าแม้แต่องคุลีมาลยังได้รับโอกาสให้กลับใจ แล้วทำไมคนธรรมดาทุกคนถึงจะได้รับโอกาสนั้นไม่ได้
ทำไมต้องทำกับคนด้วยกันขนาดนี้


มันถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราควรจะจริงจังกับเรื่องพวกนี้ จริงจังกับสิทธิความเป็นส่วนตัวของคนอื่น ไม่ใช่แค่คิดว่า เมื่อมันผิด กูมีสิทธิ์จะทำยังไงกับมันก็ได้ (โดยที่เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับกูเลย) สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคนเลวก็คือ คนที่ทำเลวแต่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำเลว คิดไปว่าตัวเองทำดี


ผมถามจริงเหอะครับพวกเพจล่าแม่มดทั้งหลายรวมถึงสาวก ทุกวันนี้ที่คุณทำอย่างนี้น่ะ " คุณทำไปเพื่ออะไรกันแน่ "
คุณทำเพื่อสังคม หรือคุณทำเพื่อความสนุกของตัวเอง
หากวันหนึ่งคุณหรือคนที่คุณรักเป็นฝ่ายโดนเอง คุณจะรู้สึกยังไง คุณจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง
ผมขอฝากไว้ให้คิดครับ