ความรักของเรานึกย้อนไปเมื่อปี 49 ค่ะ ช่วงเข้าปี1 ช่วงกำลังปรับเปลี่ยนชีวิตจากเด็กมัธยมไปสู่วัยมหาลัย

เราเข้าเรียนในสายวิทย์สุขภาคคณะหนึ่ง เรากับเขาเรียนคณะเดียวกัน คนละสาขา คือเราก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นยังไงนะกับความรักครั้งนี้

เราเจอผู้ชายคนหนึ่งตอนเข้าค่ายของคณะ เราอยู่บ้านเดียวกัน ยังจำได้เลยว่าครั้งแรกที่ได้คุยกันคือ เขาสะกิดแล้วถามเราว่า "ชื่อไรอ่ะ"

วันนั้นเราก็ได้คุยกันแค่ ถามชื่อ แค่นั้นจริงๆ

หลังจากนั้นก็มีการเข้าห้องเชียร์ เขาโดนรุ่นพี่เลือกเป็นลีด เราก็มองนะ แต่ก็คิดว่าแค่มองอ่ะ ผู้ชายหน้าตาดีงี้

แล้วมีอยู่ครั้งนึงตอนแจกข้าวห้องเชียร์ แล้วมันคงบังเอิญแหล่ะ เขาเป็นคนยื่นข้าวมาให้เรา ความรู้สึกตอนนั้นแบบ ฮึ้ยยย>< มันบอกไม่ถูกอ่ะ แต่แบบ ใจตึกๆ

จนมีกีฬาของมหาลัย เขาก็ต้องไปเป็นลีดให้คณะงี้ ด้วยความที่เราโดดห้องเชียร์อ่ะ เราก็เลยชวนเมทไปดู แบบเนียนๆ คือเมทก็ไม่รู้สาเหตุไงว่าจะเซ้าซี้ไมวะ

แล้วพอเขาขึ้นลีดเท่านั้นแหล่ะ เรามองเขาแบบค้างอ่ะ คือไม่ได้หล่อมากอะไรเลยนะ ทำผมเปิดเถิก แต่งหน้า ตาตี่ๆ แต่แบบ เราค้างอ่ะ 5555555

จนกลับมาห้อง เราเริ่มเพ้ออ่ะ จนเมทจับได้อ่ะ เราก็แบบ เห้ยแก เค้าคิดว่าเค้าชอบคนนี้ว่ะ เมทก็เออออไปแบบไม่ได้สนใจมาก

วันนั้นเป็นวันแรกที่เราเริ่มเขียนไดอารี่ถึงเขา และคืนนั้นเราก็นอนไม่หลับอ่ะ นอนคิดวนไปวนมาเกี่ยวกับความรู้สึกตัวเองงี้

พอหลังจากวันนั้นเราก็มีเรื่องเขียนไดอารี่ทุกวัน เจอเขาตอนขึ้นรถไฟฟ้า ในเซเว่น ใต้คณะ ซุ้มโค้ก เขียนทุกอย่างจริงๆ 55555

แล้วเราก็นึกขึ้นได้ว่า เห้ยเรามีสมุดล่ารายชื่อเพื่อนตอนเข้าห้องเชียร์อยู่นี่ เราก็รื้อๆค้นๆบนโต๊ะ... ในที่สุดเราก็ได้มา...เบอร์โทรของเขา 55555555555

พอได้มา สุดท้ายไม่กล้าโทรค่า 55555555 ทำไงดีล่ะ อยากคุยอ่าาาาาาา

โทรหาเพื่อนเก่าที่เรียนพยาบาลอยู่อีกม.เลยค่า อธิบายนางแบบรวบรัด นางก็เริ่มแผนว่า นางชื่อแตงกวา 555555

แตงกวาก็โทรหาเขาทุกคืน ตอนนั้นโทรศัพท์มันก็ฮิตชุมสายเนาะ เราก็เนียนแอบฟัง

เขาคุยกันเราก็ฟินเงียบๆคนเดียว ความอยากรู้ของเราก็เริ่มมีมากขึ้นฝากแตงกวาไปถามว่าเขาอยู่หอไหนห้องไหน (มันจะมีโทรศัพท์หอที่โทฟรีระหว่างหอได้)

เขาก็บอกเราว่า 09218 (ถ้าจำไม่ผิดนะ) ด้วยความป็อดของเรา วานเมทอีก 5555 ช่วยเค้าหน่อยซี่...

สรุปตอนโทรไป ไม่ใช่จ้าาา นางหลอก 55 ไปติดห้องเด็กวิศวะ อ่าววววเพื่อนลืมธุระที่เราวานเลย 555

เพื่อนก็คุยกับเด็กวิศวะเป็นสัปดาห์อ่ะ จนแบบนางคงสงสารเราอ่ะ เลยเกริ่นๆว่ารู้จักคนชื่อนี้มัย คณะนี้

เด็กวิดวะ(จำได้ว่าชื่อเปรียว) ก็บอกไม่รู้จักอ่ะ แต่เดี๋ยวช่วย เราก็กระโดดกอดเพื่อนตัวลอยอ่ะ (เว่อร์ แต่ทำจริงๆ อารมณ์แบบ เห็นทางสว่าง 555)

หายไปครึ่งชั่วโมงได้ เปรียวนางก็โทรกลับมา บอกว่ารู้แล้ว อยู่ห้องไหน 09408 แหล่ะ เปรียวนางว่านางเดินเคาะให้ทุกห้อง

เรานี่ขอบคุณนางไปหลายครั้งมากอ่ะ 5555 (แต่เชื่อมั้ยทุกวันนี้เราและเมทยังไม่เคยเห็นหน้าเปรียวเลย)

พอได้เบอร์มา เราก็ให้เมทอีกคนโทรให้อีก (อรีนี่ไม่เคยมีความกล้า 555)

โทรไปครั้งแรก เสียงหนุ่มที่ไม่ค่อยแมนรับ เพื่อนก็ขอสายเขา เมทเขาก็บอกว่า ห้องนี้ไม่มีคนชื่อนี้

เราก็เอ๊ะ!! เปรียวหลอกเราป่าววะ แต่คือใจก็ยังแอบคิดไงว่า น่าจะห้องนี้แหล่ะ

มีอยู่วันนึง เราอยู่ห้องคนเดียว นึกไงไม่รู้โทรไปห้องเขา

"ขอสาย...ค่ะ"

ทางนั้นก็ตอบกลับมา

"พูดอยู่ครับ"

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก... วางหูใส่เขาเฉยเลย 55555555

ช่วงนั้น MSN กำลังฮิตเนาะ แต่อินเตอร์เน็ตก็ยังเข้าไม่ถึงมากไง

มือถือยังใช้โนเกียร์รุ่นอ้วนดำอยู่เลย ( เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ฟิน ใช้รุ่นเดียวกัน เคยวางไว้คู่กันตอนทำแลปด้วย) 555555

จะเล่นเนตทีต้องไปหอสมุด ไม่ก็กลับบ้านทุกวันศุกร์งี้ เราก็เนียนแอดเขาไปเนาะ

จำได้ว่าช่วงนั้นมันมีความสุขมากอ่ะ มีแบบฟุ้งเฟ้อ ไม่เผื่อความรู้สึกอื่นเลย

คุยกับเขาทุกเรื่อง บอกเขาแค่ว่าเราอยู่คณะเดียวกัน ไม่ได้บอกเซค เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย

เป็นจุดเริ่มต้นของการฟังเพลงเบเกอร์รี่เลย เขาส่งเพลงให้ฟังเยอะมาก

จากไม่ใช่แนวเพลงที่ฟัง กลายเป็นหาทุกเพลงมาฟังเพื่อจะเอามาคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

ใน MSN เวลาฟังเพลงอะไรอยู่มันก็จะขึ้น เราก็จะเปลี่ยนเพลงตามเขา แล้วทักไป เห้ยๆ เราฟังเพลงเดียวกัน 5555555

จนมีอยู่วันนึง เขาทักมาคุยกะเราว่า นี่ๆหมีน้อย(ให้นางเรียกงี้ 555) รู้จัก....เซค...ป่าว

เราก็ถาม ทำไมหรอ... เขาก็บอก เออ ชอบว่ะ น่ารัก

เราก็อึ้งๆเนาะ ความรู้สึกตอนนั้นคือ อกหักใช่ม๊ายยยยยย แต่มือก็พิมบอกเขาไปว่า เออน่ารักๆ จีบเลยๆ

พิมจบเปลี่ยนเพลงที่ฟังทันที 55555555 คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นเพลง ต้องการแค่รักเธอ ของ ฝน นภัส  ฟังวนไปค่ะ นอยด์ไปค่ะ 5555

วันนั้น รู้สึกว่าจะลาเขาไปนอนเร็วมาก เฮิร์ตมากอ่ะ

ไม่เข้าใจว่ารักอะไรมากมายขนาดนั้นเหมือนกัน เจอหน้ากันมากที่สุดก็แค่ยิ้มให้กัน T__________T

หลังจากวันนั้น เราก็กลับมาคิด ควรหยุดป่ะวะ มันไม่ควรรู่สึกเลยเถิดอะไรขนาดนี้ มันเป็นความรู้สึกแค่ฝ่ายเดียวเองนะ

เราก็ไม่ได้ให้เพื่อนโทรไป หรือว่า ทักเอ็มเขาไปอีกเลย

ผ่านไปเป็นเดือนอ่ะ เพื่อนเราที่เป็นพยาบาลที่แอ๊บชื่อว่าแตงกวา ก็โทรมาหาเรา บอกเห้ย เขาโทรมาหาแตงกวา แล้วถามว่าหายไปไหนกัน

เราก็เห้ย โทรทำไมวะ กำลังตัดใจนะเว้ย ก็นอนคิดวนไปวนมา เดินเข้าห้องพ่อไปหยิบโทรศัพท์พ่อโทรหาเขาเลย (โคตรบ้า)

เขาก็รับ เราก็บอก เราหมีน้อยเองนะ เขาก็ถามหายไปไหนมาไรงี้ เราก็คุยไปเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกวันนั้นไม่ค่อยฟินแล้วอ่ะ

คุยไปก็คิดไป หยุดดิว่ะ หยุดทำร้ายตัวเองได้แล้วไรงี้ จนก่อนวางเราก็บอกเขาไป รู้ป่าวเราเป็นคนจังหวัด...นะ เขาก็บอก เออรู้แล้ว

เราก็เห้ย!!! รู้ได้ไงวะ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปนะ วันนั้นน่าจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เราโทรหาเขาด้วยตัวเอง

หลังจากนั้นมา เราก็ไม่ได้โทรหาเขา ไม่ได้ทักเอ็มเขา แต่ก็จะเห็นเขาออน เวลาเห็นเขาออนก็รู้สึกดี

พยายามไม่สนใจเขาอ่ะ แต่คือ มันก็คณะเดียวกันเนาะ เจอกันบ่อยอยู่ เพราะ เขาก็เป็นเพื่อนกับเพื่อนในเซคของเราหลายคน

ชอบเดินมาอ่อย(มโน) 555555  เวลาเห็นมันก็ดีต่อใจอ่ะ วันไหนไม่เห็นก็จะแบบมองหา มองหารถที่เขาขี่ว่าจอดอยู่มั้ย จำทุกเรื่องของเขาได้

เหมือนสโตรกเกอร์เลยเนาะ 555555 วันไหนเรียนห้องSloop เดียวกัน เราก็จะขึ้นไปนั่งสูงกว่าเขา ชอบมองเขาเวลาเขานั่งเรียน

เวลาเขามาสาย อาจารย์กำลังจะล็อกห้อง ก็กระวนกระวายว่าทำไมไม่มาซักที เห็นเขามาก็โล่งใจ

เวลาเขาขี่รถผ่าน เราเดินอยู่กับเพื่อนเรา บางครั้งเขาก็ตะโกนมา "ไปป่าวๆ" เราก็ทำหน้านิ่งๆ ไม่ได้แสดงอะไรออกไป

เพื่อนที่เดินมาด้วยกันก็ รับหมดมั้ยล่ะ แหมมมม เขาก็ยิ้มๆแล้วขี่ไป

ช่วงปี2 เราเรียนกรอสด้วยกัน บางครั้ง เราก็ยืนฟังเพื่อนทอร์คแลปข้างๆกัน เราก็หน้านิ่งๆ
้
บางครั้งถึงเวรเราทอร์คแลป เขาก็มายืนฟังร่วมกับเพื่อนๆ เราก็ตั้งใจอธิบายมากๆ ให้เขาเข้าใจ

คือเราก็ว่าเราไม่ได้วอกแวกอะไรนะ แต่เหมือนตอนนั้นหลายๆคนเริ่มสงสัยอ่ะ

แล้วเราก็กลัวเขาอายอ่ะ เราก็เอาตัวเองออกไม่ เวลาเขาอยู่ตรงนั้นเราก็จะไม่เอาตัวเองไปอยู่ตรงนั้นด้วย

ระหว่างนี้เราก็เขียนไดอารี่ถึงเขาตลอดนะ มีเรื่องให้เขียนอยู่ตลอด ส่วนมากจะเป็นข้อความบอกตัวเอง ตัดใจเถอะ อะไรประมาณนี้

มีอยู่วันนึงจำได้เลยเฮิร์ตมากๆอีกวัน นั่งอยู่บนหอตัวเอง มองลงมา เจอเขาเอาผู้หญิงที่ไหนซ้อนท้ายก็ไม่รู้

โอ้ยยยยยแกรเอ้ยยยย ร้องไห้เป็นเผาเต่า คือเป็นเอามากอ่ะ ไม่เข้าใจตัวเอง เหมือนคนหมกหมุ่นอยู่กับเรื่องของเขา

ตอนหลังก็ตั้งใจมากๆว่าจะไม่หันไปมองเขาล่ะ พอๆ เรียนห้องเดียวกันก็จะก้มหน้าก้มตาเรียนพอ

เชื่อมั้ยว่าทำได้ไม่กี่วันจริงๆ 555555 กลับมามองย้อนก็ตลกตัวเองมากๆอ่ะ

พอเริ่มเข้าปี 3 ก็เจอกันที่คณะบ่อยอยู่นะ เราก็พยายามอยู่แค่ในห้องภาค ไม่ออกไปข้างนอก กลัวเจอ 5555

บางวันเขาก็มาอ่อยถึงห้องภาคก็มี แอบมีคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนกันนะ ว่าเหมือนเขาจะรู้มั้ยอ่ะ แต่ก็แค่คิดอ่ะ ไม่ได้อะไร

แต่คือเราไม่ชอบตัวเองอย่างนึงอ่ะ เวลาเขินเราจะหน้านิ่งมากอ่ะ เขาต้องกลัวเรามากแน่ๆเลย คือนิ่งใส่เขาตลอดอ่ะ 55555

มีเพื่อนเขา(เซคเรา)มาถามเราว่าแอบชอบใครสักคนอยู่ใช่มั้ย เราก็บอกอือ เพื่อนเขาก็ถามใครวะ เราก็บอกว่าบอกไม่ได้ว่ะ เพื่อนก็ทำหน้ากรุ้มกริ่ม

คือเราก็กลัวว่าจะโดนจับได้ไง ก็บอกไปว่า แกไม่รู้จักหรอกน่า ไรงี้

พอปี4 ต่างคนต่างฝึกงาน ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เวลาคิดถึงเราก็ยังเขียนไดอารี่ถึงเขาอยู่นะ

ปี4 นี่มีอยู่ครั้งเราทักเอ็มเขาไป ก็คุยกันได้เหมือนเดิมนะ แต่ก็เหมือนไม่ค่อยมีอะไรคุยกัน

ก็ถามตัวเองตลอดนะว่า รู้สึกยังไงแล้ว เราก็ตอบตัวเองไม่ได้

รู้แค่ว่าไม่ได้เจอก็อยู่ได้นะ เวลาเจอก็ใจเต้น ดีใจ แอบอมยิ้มทุกครั้งที่เจอโดยบังเอิญ

จนมาถึงช่วงรับปริญญา เพื่อนเขา(คนเดิม) ก็เข้ามาถามว่า ตอบได้ยังว่าใคร เราก็บอก ฮึ...

วันรับปริญญา เห็นเขาแวบๆ มีแว๊บนึง ไปขอถ่ายรูปดีป่าวว้า แต่ก็ไม่ได้เข้าไป

จนห่างหายข่าวคราวของเขาไป ช่วงหลังๆ FB ก็เข้ามา MSN ก็หายไป

เราก็อยากรู้ข่าวคราวเขา ก็มีแอบไปส่องเฟสเขาบ้าง เห็นรูปเขาก็รู้สึกดี ไม่กล้าแอดไป

แต่ก็ไม่ได้โหยหา อยากเจอ อยากคุยกับเขาแล้วนะ แค่แบบ เห็นเขายังอยู่ดีก็รู้สึกดี

จนเมื่อไม่กี่วันมานี่ เราเก็บห้องไง ไปเจอไดอารี่ที่เขียนถึงเขา 4 ปีเต็มๆ ก็นั่งอ่านไปสักพัก

แอบรู้สึกสงสารตัวเอง ทำไมดูเหมือนทำร้ายตัวเองยังไงก็ไม่รู้ ตั้งแต่ชอบเขามาจนถึงตอนนี้เราก็ไม่ได้มีความรู้สึกชอบใครอีกเลย 10 ปีแล้วนะ

เมื่อวานนึกไงก็ไม่รู้ เข้าไปดูเฟสเขา ซึ่งมันก็จะเห็นแต่รูปโปรไฟล์ ก็เลื่อนๆเม้นอ่านดู เจอเพื่อนแซวเขาเกี่ยวกับรูปคู่ไรงี้

เราก็นั่งอึ้งๆ แบบ มีแฟนแล้วหรอวะ แล้วก็รู้สึกนอยด์ๆทั้งวันเลย

แปลกใจตัวเองอ่ะ ทำไมรู้สึกไม่ดีล่ะ ทั้งที่ก็คิดนะว่า เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว ไม่เห็นหน้ากันมา 5 ปีแล้วนะ

เจอไปข้อความเดียว นิ่งเลย 5555555

เช้านี้มาก็เลยตัดสินใจ ยัดไดอารี่ลงกล่องปิดผนึก บล็อกเฟสเขาไปจะได้ไม่อยากเข้าไปดูอีก

แล้วก็มาใช้ชีวิตปกติเช่นทุกวัน ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเหมือนเมื่อวาน ยอมรับว่าเมื่อวานมีความรู้สึกที่แบบ แย่มากๆ ไม่เข้าใจตัวเอง ณ จุดนั้นมาก....5555

จบ.....

มีใครรู้สึกคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงเหมือนเรามั่งมั้ยอ่ะคะ