ขออนุญาตแก้ไขเนื้อหากระทู้เดิมนะคะ
มาอัพเดทกระทู้หลังจากผ่านไปหลายปี เพราะเพิ่งได้รับคำตอบจากคุณสามีเมื่อไม่นานมานี้ว่าที่วันนั้น เสียใจ เพราะเครียดกับงานแต่งงาน ต้องการกำลังใจ แต่เราที่วันนั้นน้อยใจผิดวันกลับเป็นคนไปขุดเรื่องที่เค้าเคยนอกใจไปเทคแคร์เอาใจสาวสวยรุ่นน้องที่ทำงานเก่า จนทำให้เค้าทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา ทุกวันนี้ก็ยังรักบ้างกันทะเลาะกันบ้างเป็นปกติ แต่เราก็ยังรักกันแบบเพื่อน หลังแต่งงานไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น ตอนนี้เริ่มมีคนรู้จักทยอยล้มหายตายจาก เลยคิดได้ว่าตัวเองก็เหลือเวลาอีกไม่กี่ปี เอาชีวิตที่เหลือมาโฟกัสกับงานกับสิ่งที่อยากทำในชีวิตที่เหลือดีกว่า อาจจะไม่เหมือนคู่รักคู่แต่งงานคนอื่น มีสามีไว้เป็นคู่คิดเป็นกำลังใจ เป็นที่ระบาย แค่นี้พอแล้ว
กระทู้นี้อาจเป็นกรณีตัวอย่างให้คู่รักคนอื่นได้รู้ว่า ยังมีความสัมพันธ์ของคู่รักแบบนี้อยู่อีกคู่นึง ที่ถึงจะขาดเรื่องสำคัญของการดำรงเผ่าพันธ์ุ แต่ก็ยังรักกันมานานเกือบยี่สิบปีและมีชีวิตที่มีความสุขได้ คุณสามีพาไปทริปครบรอบแต่งงานทุกปี วาเลนไทน์พาไปดินเนอร์ พาไปช้อปปิ้งทุกวันที่หยุดงาน บางทีนี่อาจเป็นวิธีชดเชยที่เค้าไม่สามารทำอยางนั้นกับเรา ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ไม่อยากค้นหาสาเหตุอีกแล้ว เคยคิดมาทุกอย่าง ถามตัวเองว่าแม้สุดท้ายแล้วเค้าจะเป็นยังไงก็ตาม เราก็ยังจะรักเค้าอยู่ดี เพราะเราสองคนผ่านอะไรด้วยกันมามาก และไม่คิดว่าจะมีใครที่เข้ากับมนุษย์ introvert สูงอายุอย่างเราได้เท่าเค้าอีก
นี่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็ไม่รู้จะบอกกับตัวเองตอนเด็กยังไงเหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาก็มีเค้าคนเดียวที่ดูแลเรามาตลอดตั้งแต่มัธยม เรียนห้องเดียวกัน เราไม่มีเงินไปเรียนก็เจียดเงินตัวเองที่แม่ให้เป็นค่ารถให้กลับบ้านและให้เผื่อมาเรียนพรุ่งนี้ด้วย มีสี่สิบก็แบ่งให้ยี่สิบ มีหกสิบก็แบ่งให้เราสี่สิบ มีร้อยแบ่งให้เราหกสิบ แบ่งข้าวกลางวันกันกิน และเรื่องต่างๆ อีกมากมาย ที่เค้าเข้ามาช่วยเหลือในยามลำบาก ทุกเรื่องราวที่เค้าทำในอดีต มันทำให้เรื่องของหญิงชายกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ตอนนี้แทบไม่มีผลกับคู่เราอีกต่อไปแล้ว อีกอย่างเราคบกันมาจนอยู่ในช่วงอายุสุดท้ายที่จะมีลูกได้ เมื่อตัดสินใจที่จะไ่ม่ลูกกันทุกอย่างก็ง่ายขึ้นในการใช้ชีวิตกันไปสองคนแบบนี้ ก็หวังว่าจะเป็นตัวอย่างให้คู่รักคู่อื่นๆ ได้ ว่าชีวิต ความรัก ความสัมพันธ์ มันไม่มีอะไรที่แน่นอน
อะไรที่ทำให้ผู้ชายร้องไห้ในวันแต่งงาน
มาอัพเดทกระทู้หลังจากผ่านไปหลายปี เพราะเพิ่งได้รับคำตอบจากคุณสามีเมื่อไม่นานมานี้ว่าที่วันนั้น เสียใจ เพราะเครียดกับงานแต่งงาน ต้องการกำลังใจ แต่เราที่วันนั้นน้อยใจผิดวันกลับเป็นคนไปขุดเรื่องที่เค้าเคยนอกใจไปเทคแคร์เอาใจสาวสวยรุ่นน้องที่ทำงานเก่า จนทำให้เค้าทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา ทุกวันนี้ก็ยังรักบ้างกันทะเลาะกันบ้างเป็นปกติ แต่เราก็ยังรักกันแบบเพื่อน หลังแต่งงานไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น ตอนนี้เริ่มมีคนรู้จักทยอยล้มหายตายจาก เลยคิดได้ว่าตัวเองก็เหลือเวลาอีกไม่กี่ปี เอาชีวิตที่เหลือมาโฟกัสกับงานกับสิ่งที่อยากทำในชีวิตที่เหลือดีกว่า อาจจะไม่เหมือนคู่รักคู่แต่งงานคนอื่น มีสามีไว้เป็นคู่คิดเป็นกำลังใจ เป็นที่ระบาย แค่นี้พอแล้ว
กระทู้นี้อาจเป็นกรณีตัวอย่างให้คู่รักคนอื่นได้รู้ว่า ยังมีความสัมพันธ์ของคู่รักแบบนี้อยู่อีกคู่นึง ที่ถึงจะขาดเรื่องสำคัญของการดำรงเผ่าพันธ์ุ แต่ก็ยังรักกันมานานเกือบยี่สิบปีและมีชีวิตที่มีความสุขได้ คุณสามีพาไปทริปครบรอบแต่งงานทุกปี วาเลนไทน์พาไปดินเนอร์ พาไปช้อปปิ้งทุกวันที่หยุดงาน บางทีนี่อาจเป็นวิธีชดเชยที่เค้าไม่สามารทำอยางนั้นกับเรา ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ไม่อยากค้นหาสาเหตุอีกแล้ว เคยคิดมาทุกอย่าง ถามตัวเองว่าแม้สุดท้ายแล้วเค้าจะเป็นยังไงก็ตาม เราก็ยังจะรักเค้าอยู่ดี เพราะเราสองคนผ่านอะไรด้วยกันมามาก และไม่คิดว่าจะมีใครที่เข้ากับมนุษย์ introvert สูงอายุอย่างเราได้เท่าเค้าอีก
นี่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็ไม่รู้จะบอกกับตัวเองตอนเด็กยังไงเหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาก็มีเค้าคนเดียวที่ดูแลเรามาตลอดตั้งแต่มัธยม เรียนห้องเดียวกัน เราไม่มีเงินไปเรียนก็เจียดเงินตัวเองที่แม่ให้เป็นค่ารถให้กลับบ้านและให้เผื่อมาเรียนพรุ่งนี้ด้วย มีสี่สิบก็แบ่งให้ยี่สิบ มีหกสิบก็แบ่งให้เราสี่สิบ มีร้อยแบ่งให้เราหกสิบ แบ่งข้าวกลางวันกันกิน และเรื่องต่างๆ อีกมากมาย ที่เค้าเข้ามาช่วยเหลือในยามลำบาก ทุกเรื่องราวที่เค้าทำในอดีต มันทำให้เรื่องของหญิงชายกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ตอนนี้แทบไม่มีผลกับคู่เราอีกต่อไปแล้ว อีกอย่างเราคบกันมาจนอยู่ในช่วงอายุสุดท้ายที่จะมีลูกได้ เมื่อตัดสินใจที่จะไ่ม่ลูกกันทุกอย่างก็ง่ายขึ้นในการใช้ชีวิตกันไปสองคนแบบนี้ ก็หวังว่าจะเป็นตัวอย่างให้คู่รักคู่อื่นๆ ได้ ว่าชีวิต ความรัก ความสัมพันธ์ มันไม่มีอะไรที่แน่นอน