เราเป็นโรคประจำตัวคือหอบหืดมียาพ่นติดตัวตลอดทุกวันนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น เมือปี 42 เราต้องไปเข้าค่ายพักแรมที่ต่างโรงเรียน ตอนกลางวันมีอาการเหนื่อยพ่นยาก็เอาอยู่ แต่พอตอนเย็นๆชักเหนื่อยหายใจไม่ออก พ่นยาก็ไม่อยู่เพื่อนก็เลยพาไปหาอาจารย์ เราบอกอาจารย์ว่าขอไปโรงพยาบาลต้องพ่นยาแบบผ่านออกซิเจนแต่ครูบอกว่าแถวนี้ไม่มีหรอกทำตาค้อนใส่อีกต่างหาก อาการนางคงคิดว่าเราแกล้งหอบเพราะเวลาเรามีอาการเราไม่ค่อยทุรนทุรายเนื่องจากหอบแบบมืออาชีพ หอบมาตั้งแต่ 4ขวบ แต่เรารู้ว่าเราเหนื่อยมาก สรุปอาจารย์ไม่พาไปคะ ปล่อยให้นั่งหอบอยู่อย่างนั้นคนค่ำๆ เราชักไม่ไหวแล้วเล็บเริ่มเขียวๆละทีนี้ คิดละว่าต้องตายแน่ๆ  พอดีว่าสามีอาจารย์คนที่ค้อนใส่ผ่านมาพอดี พอเห็นเราก็จำได้(รู้จักกะพ่อ) เลยให้พาไป รพ.ที่ใกล้สุดตอนนั้นคือ รพ.ช่องแค แต่ว่าจะมาถึงเรารู้สึกเหมืนจะหมดลมหายใจไปหลายครั้งละ พ่นยาก็เหมือนยาไม่เข้าแล้วหายใจเหือกใหญ่สักสามครั้งก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีนอนมองปลายเท้าตัวเอง ตกใจทำไมเล็บเขียวจังหว่าา แต่ยังลืมตาไม่ค่อยขึ้น ได้ยินผู้ช่วยพูดกันว่าจะเก็บศพละ ไอ้เรานี่ก็ เห้ยๆๆ ยังไม่ตายนะ  แต่ไม่มีแรง พอขยับตัวได้ผู้ช่วยก็ไปตามหมอมาดูอีกที คุณหมอที่ว่านี่เป็นผู้ชาย ใจดีมาก ให้คนไปซื้อนมมาให้เรากินรองท้อง อีกวันพ่อกับแม่มาแล้วคุณหมอเรียกไปคุยด้วย บอกว่าต้อง CPR เราขึ้นมานะตอนนี้เราอยากขอบคุณหมอคนนั้นมากที่ช่วยเราไว้ เพื่อนเราบอกว่าคุณหมอคนนั้นเป็นเซียนหุ้นอยู่ในสินธร เราอยากบอกคุณหมอว่าตอนนี้เราเติบโตมาเป็นเม่าในห้องนี้เหมือนกัน หุหุ