กระทู้นี้มาแนวเพ้อนะคะ ใครไม่ชอบกดออกเนอะ

ความรู้สึกแบบนี้มันก็แปลกๆดีนะคะ
อันนี้ต้องบอกก่อนเลยว่าก็เคยมีแฟน เคยมีคนที่ชอบมากๆเหมือนกัน  แต่ก็ไม่เคยใจเต้นแรง ตื่นเต้นได้แบบ คนๆนึง ที่รู้สึกอยู่ตอนนี้
อ่ะ..อาจจะเคยใจเต้นบ้าง กับคนที่เคยชอบหรือกับแฟนเก่าที่คบกัน 3 ปี
ในบางเวลามันก็รู้สึกเหมือนอาการตื่นเต้น ใจเต้นแรง แต่ก็ปกติ เทียบกันแล้ว ใจเต้นแรงเหมือนกัน แต่มันให้ความรู้สึกไม่เหมือนกันกับที่รู้สึกกับเขาคนนี้เลย

ไม่รู้ทำไม... เขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันค่ะ  (เหมือนจับกลุ่มทำงาน) ซึ่งเราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันเลย  มีแค่ทักทายตามประสาคนรู้จัก  ตามประสาเพื่อนที่ทำงานร่วมกัน
เขาเป็นคนนิ่งๆเงียบ ไม่ค่อยพูดด้วยแหละค่ะ
ตัวเราก็นิสัยคล้ายๆแบบนั้น  แต่เขาจะนิ่งกว่า

ตอนแรก เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนะ เราไม่รู้จักชื่อเขาเลยด้วยซ้ำ
แต่มันมีวันนึงที่ ต้องไปถ่ายงานกันที่ต่างจังหวัด
วันนั้น เป็นวันแรกเลยที่เรา เริ่มรู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ในกลุ่มด้วย 5555  (ก็เล่นเงียบซะขนาดนั้น เลยไม่ได้สังเกตุ) จริงๆแล้วตอนแรกก็รู้ว่ามีเขาอยู่  แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก  ไม่เคยมองเขาเลย
ได้มามองตรงๆก็วันไปทำงานนี่แหละ
นั่นแหละค่ะ  พอเรารู้ว่าเขาอยู่ จากนั้นสายตามเจ้ากรรมมันก็เป็นอะไรก็ไม่รู้  ชอบหันไปมองเขาอยู่เรื่อง
แล้วยิ่งเวลา เขาเดินมาอยู่ใกล้ๆ หรืออยู่ในรัศมี ที่พอมองเห็นกัน  เราเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยค่ะ  
แต่พอเวลาเขาไม่ได้อยู่ตรงที่เราอยู่  เราก็เป็นปกตินะ
แต่ก็แอบอยากเจอ  คอยมองหาตลอด
ถามว่าอาการนี้เคยเป็นไหม...ตอบได้เลยว่าเคย
แต่กับคนนี้มันอธิบายไม่ถูกอ่ะค่ะ ...มันไม่เหมือนกัน

ตอนอยู่บนรถ ก็คิดนะ ว่ามันก็แค่รู้สึกเหมือนที่เราเคยชอบใครสักคน พยายามคิดแล้ว  ว่ามันก็แค่ช่วงแรกๆ  พอไม่ได้เจอ ก็จะเลิกคิดไปเอง  ตอนนั้นเราไม่อยากจะชอบใคร เราไม่ชอบเอาใจเราไปผูกกับใคร  เพราะบางที มันก็ดี บางทีมันไม่เป็นตัวของตัวเอง
ถ้าได้ชอบ เขาจะมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเรามาก  
เราจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้
ก็เลยไม่อยากจะใส่ใจเขามาก  
แต่โอ๊ยยย  สายตาชอบหันไปมองเขา อยู่เรื่อย ให้ความสนใจเขาอยู่ตลอด  คุมตัวเองไม่ได้เลย  สุดท้ายเราก็เอาใจไปผูกกับเขาจนได้

สุดท้ายเราก็ยอมรับ ว่าเราชอบเขา...มาก
จากวันนั้น  ก็อยากเจอเขาทุกวัน  อยากเห็นหน้าเขาทุกวัน
จากที่ปกติเราเป็นคนเฉื่อยๆ ไม่ค่อยอยากไปเรียนเช้า
พอตั้งแต่ยอมรับว่าชอบเขา ก็รู้สึกตัวเองกระตือรือร้นที่จะตื่นเช้าไปเรียนให้ทันคาบเช้าทุกวัน  เพื่อได้เจอหน้าเขา  ถึงบางวันจะรู้ว่าไปแล้วไม่เจอ ก็ยังอยากไปอยู่ดี (บางวิชาเรียนคยละเซค) ตั้งแต่ชอบเขามา  เรานี่ไม่ขาดเรียนเลยสักวัน

เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยจะแสดงอาการอะไรออกมานะ
หน้านี่แทบจะนิ่งตลอดเวลา  แต่มันจะมีบางช่วงบางเวลา ที่เขาพูด คุย หรือยิ้ม ซึ่งไม่ค่อยจะมี แต่เวลาไหนก็ตามที่ได้แสดงอาการอะไรออกมา มันจะดูน่ารัก  ดูมีเสน่ห์ยังไงก็ไม่รู้ ทำให้อยากจะมองไปนานๆ

แต่ก็ไม่ค่อยจะกล้ามอง  กลัวเขารู้ตัว..เราเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าชอบเขาขนาดนี้
แต่เวลาเจอ  เรากลับทำตัวนิ่งใส่เขา  นิ่งจนเพื่อนทักว่าเรานิ่งผิดปกติ 555
แต่ในใจนี่สั่นไปหมด
ยิ่งเวลาไหน ที่ได้คุยกันเวลาที่เขามองมา  จะประหม่ามาก  เราจะทำตัวไม่ถูกอย่างแรง
แต่ก็ชอบนะ 555
ยิ่งเวลาเขายิ้ม  มันทำให้เรารู้สึกว่า รอยยิ้มของเขามันสวยและน่ามองมากเป็นพิเศษ ทำให้เรายิ้มตามไปด้วย ไม่อยากจะละสายตาจากเขาเลย

มันเคยมีเหตุการณ์ที่เราต้องอยู่ใกล้กัน  เรานี่แบบใจเต้นแรงมาก  มือไม้สั่นไปหมด  ตื่นเต้นกับการที่จะได้เจอ
รู้สึกเหมือนเป็นคนบ้าเลย 5555  
แต่มันรู้สึกจริงๆนะ

เพื่อนถึงกับถามว่า ไหวไหม  จะเป็นลมไหมเนี่ย

ไม่คิดว่าตัวเองจะเพ้ออะไรได้ขนาดนี้
เหมือนเด็กปั๊ปปี้เลิฟ อะไรประมาณนั้น
แต่ก็อย่างที่บอก ว่าก็เคยมีแฟน เคยมีความรัก มีคนที่ชอบมาบ้างแล้ว  อาการเหมือนกัน  แต่กับเขาคนนี้ให้ความรู้สึกต่างกันมาก  
เขาก็เหมือนคนโลกส่วนตัวสูงคนนึง  ดูแล้วก็ไม่ได้แปลกตาอะไร  แต่ก็ได้ใจเราไปทั้งดวง ทั้งๆที่เจ้าตัวไม่ได้ทำอะไรเลย  ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

จากปกติเวลาชอบใคร  แล้วพอไม่ได้เจอ  
ความรู้สึกมันก็จะค่อยๆน้อยลงไปเอง และยิ่งถ้าคนที่ชอบมีแฟน  เราจะตัดใจได้ทันที ไม่ได้มีความกระวนกระวายหรืออยากให้ถึงวันให้เจอกันไวๆ  
แต่กับเขาคนนี้  ลองคิดว่าถ้าวันนึงเขามีแฟน เราจะรู้สึกเจ็บไหม  
และก็วันที่ไม่ได้เจอ เราก็คิดถึงเขาตลอดอ่ะ  มีความอยากเจอ ชอบนึกถึงเขา  มันมีความสุขดี

มีความตื่นเต้นทุกครั้งที่จะได้ไปเจอ มีความตั้งใจไปเรียน แต่ก็นะ  ทำได้แค่นั้นแหละค่ะ
ได้แค่มอง ได้แค่ไปเจอ  ไม่กล้าทำอะไรหรอก
สุดท้ายก็แค่แอบชอบเขาข้างเดียวนั่นแหละ
บางทีก็คิดนะ ว่าเขาก็เป็นแรงบันดาลใจให้เราเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างไปในทางที่ดี โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวหรอก

การที่เราไปเรียนทุกวันจากคนที่ชอบเอื่อยเฉื่อย บางทีก็ไม่อยากเข้าเรียน
ยอมรับนะ ว่าทุกวันนี้อยากไปเพราะอยากไปเจอหน้าเขา แต่ผลลัพธ์ที่เราได้ไปเรียนทุกวันคือเราก็ได้คะแนนเช็คชื่อเต็ม ไม่ขาดเลย อย่างน้อยยังได้ฟัง ได้รู้เรื่อง ตามเรื่องตามราวในชั้นเรียนทัน  ถึงแม้วันที่เรียนไม่ตรงกัน  รู้ว่าเราไปเรียนบางวันแล้วไม่เจอเขา เราก็ไปนะ เหมือนมันจะเริ่มชินกับการที่เราจะต้องไป
เรียนทุกวัน

แต่ก็นะ  เรายิ่งชอบเขา  ความรู้สึกมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกวัน  บางทีมันก็มีความสุขนะ มีมากเลยแหละ
แต่บางทีก็เฟลนะ  ที่เราได้แต่ยืนอยู่ตรงนี้  อยู่ในมุมนี้ บางทีก็รู้สึกเหนื่อยเล็กๆที่เราเข้าไม่ถึงเขาเลย
แต่มันก็ไม่ได้แปลกอะไร  
เพราะถึงเราจะชอบเขา แต่เราก็ไม่ได้คิดทำอะไร
ก็แค่อยู่เฉยๆ เฝ้ามองเขาไปวันๆ  
ได้มองได้พูดคุยกันบ้างให้พอชื่นหัวใจ

ถ้าถามว่าทำไมไม่เขาไปทำความรู้จักไปคุยกันให้มากกว่านี้....
ขอตอบเลยว่าไม่กล้า  แค่ได้ยินชื่อใจยังสั่น จะให้ทักไปคุยอะไรนี่คงเป็นไปไม่ได้ 5555

และ เรารู้ดีว่าเราเองไม่ได้อยู่ในสายตาเขาหรอก
เราไม่ได้สวย  ไม่ได้เด่นหรือแปลกตาอะไร
เราเองก็คล้ายๆเขานี่แหละ  เป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ได้เฮฮาอะไรมากมาย ในสายตาเขา เราก็คงเป็นแค่คนร่วมกลุ่มคนนึงเท่านั้นแหละ  แต่ก็อยากให้รู้  ว่าเขาแค่อยู่เฉยๆ ก็ได้ใจเราไปแล้วอ่ะ  ทำให้เราหวั่นไหวขนาดนี้  คนแรกที่ทำให้ใจสั่นในหลายเรื่อง
เป็นคนแรกที่ทำให้รู้สึกแบบนี้....

จริงๆมันมีหลายๆเหตุการณ์ ที่เรารู้สึก แต่มันพิมพ์ออกมาทั้งหมดไม่ได้  (แอบขี้เกียจ)  เล่ารวมๆละกัน ให้รู้แค่ว่าเขาไม่เหมือนคนอื่นที่เรารู้สึก

แต่ก็ได้แค่รู้สึกในใจ....

ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็เพราะว่ารู้สึกว่าอยากแค่ตั้งเฉยๆ  อยากระบายในสิ่งที่เราไม่สามารถพูดออกมาได้  

มีใครเป็นเหมือนกันมั้ย...?

ใครมีข้อเสนอหรือมีประสบการณ์คล้ายๆกัน  มาแชร์กันได้นะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ