สวัสดีคะ^^ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าเขียดผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ณที่นี้ด้วยนะคะ
   ขอย้อนไปในวัยเด็กสักเล็กน้อย ตอนนั้นน่าจะอายุ12ขวบได้ ตอนนั้นเราอยู่บ้านยายที่จ.เชียงใหม่ ช่วงนั้นเป็นช่วงลอยกระทงพอดีคะคนเหนือจะมีประเพณีลอยกระทงสามวัน เรื่องราวเริ่มเห็นผีของเราเกิดขึ้นตั้งแต่วันลอยกระทงวันนั้นคนเหนือเขาเรียกว่าวันสังขารล่องที่บ้านเราจะมีญาติพี่น้องมาสังสรรค์รวมญาติกัน สักประมาณสามทุ่มแม่ใช้เราไปเอากับข้าวในห้องครัว ห้องครัวบ้านยายจะอยู่หลังบ้านแยกกับตัวบ้าน ญาติพี่น้องสังสรรคกันหน้าบ้านเราต้องเดินจากหน้าบ้านไปยังหลังบ้าน บ้านเราติดสวนลำใยล้อมรอบด้วยสวนลำใยคะระหว่างทางเดินจะต้องผ่านสวนลำใยด้วย ระหว่างที่เดินออกจากห้องครัวเพื่อจะกลับไปยังหน้าบ้านหางตาเราไปเหลือบเห็นเหมือนคนใส่เสื้อสีขาวเป็นผู้ชายตัวลอยๆอยู่ใต้ต้นลำใยเราเลยหันกลับมาดูเพื่อจะดูชัดๆกลับเห็นเหมือนแต่เสื้อสีขาวๆลอยๆอยู่ใต้ต้นลำใย วินาทีนั้นคือโกยอย่างเดียวคะวิ่งแบบอูเซนโบว์ วิ่งไปบอกยายยายเลยให้เราเข้าบ้านนอนแบบนิ่งๆไม่พูดอะไรอีก เวลาผ่านไปอาทิตย์นึงเราคิดว่าสงสัยเราตาฟาดไม่มีอะไรหรอก ละแล้วก็ไม่เป็นแบบที่คิด ช่วงนี้เรานอนดึกเพราะปิดเทอมจะตื่นสายๆก็ได้สบายๆ คืนนี้เราก็นอนปกติเกือบๆเที่ยงคืนละคืนนี้เป็นวันโกนกว่าจะเข้าห้องน้ำปิดไฟทำอะไรเสร็จก็เที่ยงคืนนิดนั่นคือเข้าวันพระละคะ เราล้มตัวนอนได้สักพักเราเริ่มรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกแน่นหน้าอกเราเลยจะขยับตัวแต่เริ่มชาทีละนิดๆคะจนขยับตัวไม่ได้แล้วก็เหมือนมีคนต่อยตรงท้องเราแบบรัวๆคะรู้สึกเจ็บละกะจุกท้องเรานึกบทสวดบทนึงออกมาได้เพราะตาจะสอนให้สวดบทนี้จนจำขึ้นใจนั่นคืออิติปิโสเราเริ่มสวดทันทีได้นิดเดียวตัวเราเริ่มหายชาขยับตัวได้แล้วเหมือนหลุดออกมาจากภวังนั้นเลยคะเราก้มดูท้องเรามีรอยเขียวเป็นจ้ำๆ เราไม่กล้าบอกใครในบ้านเพราะกลัวจะหาว่าฝันไปเองแต่มันไม่ได้ฝันจริงๆคะถ้าเพื่อนๆคนไหนเคยเป็นจะรู้ว่าแบบทรมานมาก เราเป็นแบบนี้ทุกคืนจะผ่านมาอาทิตเต็มๆ ละคืนนี้ก็จะเป็นวันพระอีกเราเลยตั้งใจว่าถ้าเราเป็นเราจะบอกตา (ตาเรามีวิชาติดตัวจากพระอาจารย์คะเพราะท่านเรียนกับพระตั้งแต่เด็กๆจนโตขณะนั้นพระอาจารย์ก็เป็นหลวงปู่แล้ว) ละแล้วก็มาตามเสต็บเดิมคะแต่ไม่เหมือนเดิมตรงที่มันมาชกท้องมาแบบเงียบๆตอนนั้นเราพยายามจะดิ้นและแหกปากร้องให้ตาช่วยแต่ก็ไม่หลุดสักทีเราเลยพยายามเหลือบตาขึ้นไปที่ประตูห้องตัวเอง ประตูห้องเราจะอยู่ติดบนหัวนอนเราเลยคะ เราพยายามเงยหน้าเหลือกตาขึ้นไปดูแต่ทำไมง่ายจังเหมือนถูกตั้งใจให้มองขึ้นไป พอเราเงยหัวขึ้นไปมองเท่านั้นแหละ เต็มๆเบ้าตาเลย ผู้หญิงแก่หนังเหี่ยวย่นตัวสูงแทบทะลุบานประตูใส่เสื้อคอกระเช้าผ้าถุงยาวตาโบ๋ออร่าสีเขียวๆมาเต็ม เราแทบชอค เราเห็นตาเดินออกจากห้องไปห้องน้ำแต่ทำไมตาถึงเดินผ่านไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นเราพยายามขยับร่างกายขยับปากเรียกตาให้ช่วยแต่ตาไม่ได้ยินเลย แล้วเขาก็ยังยืนอยู่ตรงประตู เราตั้งสตินึกบทสวดที่ตาสอนจนจำขึ้นใจบทหนึ่งคืออิติปิโสเป็นบทที่ถวายพรพระพุทธเจ้าเราสวดบทนั้นคะ เริ่มสวดได้ยังไม่ถึงท่อนนึงเราหลุดออกมาได้หัวกับตาเรายังมองค้างที่ประตูห้องตัวเองอยู่เลยคะ เราร้องลั่น ตาวิ่งเข้าประตูมาดู สิ่งที่ตาพูดทำให้เรายิ่งตกใจมากขึ้นคือตาพูดว่าเป็นอะไรตามาเข้าห้องน้ำออกห้องน้ำมาก็ได้ยินเสียงร้องลั่น นั่น!!!แปลว่าสิ่งที่เราเห็นมันเป็นจิงอะดิ ไม่ได้ฝันหรอ!!!!ถ้าเป็นศัพย์ตอนนี้ก็คงร้องว่า อย่างนี้ก็ได้หรอ!!!! ทักคนในบ้านลุกมาดูเราทุกคน เราตัดสินใจเล่าให้ฟังตามที่ตั้งใจไว้ คืนนั้นเลยมานอนกะตากะยายในห้องคะ จนรุ่งเช้า ตาพาเราไปหาหลวงปู่ที่วัด เราเล่าให้หลวงปู่ฟังหมดที่เจอมาพร้อมให้ดูรอยช้ำเป็นจ้ำๆที่แขนขาและเรากำลังจะบอกหลวงปู่ว่าตรงท้องก็มี หลวงปู้หลับตาแล้วพูดสวนมาว่า"หลวงปู่เห็นแล้ว " หลวงปู่ถามเราว่าถ้าหลวงปู่บอกจะกลัวไหม" เราบอกว่าเรากลัวผีแต่เห็นขนาดนี้คงไม่กลัวแล้ว หลวงปู่บอกเราว่า " เขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรเรา ทำบุญให้เขา ขออโหสิกรรมกันเขาจะให้หรือไม่ก็แล้วแต่เขา " ตั้งแต่วันนั้นมาเราก็ทำบุญมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้คะเราไม่รู้ว่าเขาจะอโหสิกรรมให้เราหรือปล่าวแต่ก็ทำเรื่อยมา เข้าวัดสวดมนต์ ตั้งแต่วันนั้นมาเราก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย เขาคงตั้งใจให้เราเห็นเพื่อสำนึกบาปบุญคุณโทษก็ได้คะ อนุโมธนาบุญแก่ดวงวิญญานที่เราได้เล่ามาด้วยคะะ