สำหรับผมการเลี้ยงสุนัขผมคิดว่า" สุนัขของเราต้องไม่เป็นภาระน่ารำคาญของเพื่อนบ้าน" เมื่อปีพ.ศ.2555 ผมย้ายที่อาศัยจากคอนโดแถวประชาชื่นมาอยู่ที่หมู่บ้านสุขสวัสดิ์สวนธน มีสุนัขพุดเดิ้ลอายุ2ปีเพศเมียมาอยู่ด้วย เช้าวันแรกที่หมู่บ้านนี้ผมก็พาสุนัขของผมออกเดินเล่น ก่อนนำสุนัขออกจากบ้านผมจะใส่แพมเพิดเพื่อกันฉี่ให้เขา ฉะนั้นเวลาสุนัขของผมแวะฉี่หน้าบ้านใคร หน้าบ้านเพื่อนบ้านก็จะไม่มีฉี่ของสุนัขผมกองอยู่หน้าบ้านเขา เวลาสุนัขผมแวะขี้หน้า
บ้านของใคร ผนจะนำกระดาษทิชชู่ไปรองก้นสุนัขเพื่อให้ก้อนขี้ของเขาถ่ายลงบนกระดาษทิชชู่ แล้วผมก็เก็บกระดาษทิชชู่พร้อมก้อนขี้ใส่ลงถุงพลาสติกไปทิ้งที่บ้าน ผมปฏิบัติเช่นนี้ตลอดเวลา ในเวลาอันสั้นเพื่อนบ้านก็จะเดินเข้ามาทักทายถามชื่อสุนัขของผมและเราก็ได้รู้จักกันโดยมีสุนัขของผมเป็นตัวเชื่อมไมตรี เวลาสุนัขของผมอยู่ในบ้าน ถ้าเขาเห่าขึ้นมาผมก็จะออกไปดูว่ามีอะไรที่หน้าบ้านจะมีไม่กี่เรื่องได้แก่บุรษไปรษณี มีรถขายของที่เคยซื้อแวะมา และฝนกำลังจะตกให้ผมได้รู้จะได้เก็บเสื้อผ้า ผมก็จะไม่ให้เขาเห่าอยู่นาน จะเข้าไปลูบหัวให้เขาหยุดเห่า ทุกวันนี้ในซอยบ้านที่ผมอยู่จะรู้จักและสนิทกันหมด มีเพื่อนบ้านซอยถัดๆไปบ้าง ที่ได้พบเจอะเจอเวลาเอาสุนัขออกมาเดินเล่นพร้อมกัน ในตอนแรกๆที่ผมไปอยู่บ้านที่มีสุนัขจะปล่อยสุนัขออกมาเดินกันแบบปล่อยปละละเลย แต่ต่อมาสังเกตได้ว่าพวกเขาจะออกมาดูแลสุนัขแต่ละเจ้า เก็บขี้สุนัขไปทิ้งกันทุกคน ฉะนั้นในหมู่บ้านที่ผมอยู่จะมีกองขี้สุนัขน้อยมาก ตอนนี้อยู่จนใกล้5ปีแล้ว ยังไม่มีใครจะมาตั้งแง่รังเกียจผม ส่วนคนที่ไม่ชอบสุนัขเขาก็จะเงียบๆ ตอนนี้แถวบ้านผมก็เริ่มมีคนเลี้ยงสุนัขมากแล้วครับ