จขกทเปนเด็กมอต้นในโรงเรียนหลวงแห่งหนึ่งค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่สิ่งที่จขกทปรุงแต่งใดใด อันนี้ขอให้เข้าใจกันด้วยนะคะ
ส่วนตัวแล้วจขกทเปนเด็กที่ถือว่าใจร้อนมากเลยทีเดียวก็ว่าได้ และก็ถือเปนคนที่ไม่ชอบการถูกบังคับ จขกทมักจะร้องไห้ได้ง่ายมากถ้าเรื่องที่เกิดมันเกี่ยวกับการคาดหวัง

วันนี้จขกทสอบไม่ผ่านอ่านตัวโน้ต....รู้สึกนอยมากมาก แต่ยังดีที่ครูแกให้สอบแก้

ช่วงแก้สอบจขกทก็แก้สอบวันเดียวกับที่สอบไปแล้วเลยค่ะ ช่วงตอนเย็นหลังจากที่เรียนยุวเสร็จแล้ว เราก็ให้เพื่อนที่สนิทสองคนช่วยสอบเรานู้นนี่ว่าที่เราอ่านไปมันถูกรึยังหรือว่ายังผิดอยู่ ก็ซ้อมยู่หน้าห้องครูดนตรีไทยนั่นแหละค่ะ พอรู้สึกว่าตัวเองน่าจะทำได้ดีแล้ว เราก็ไปสอบแก้เลยค่ะ ท่องต่อหน้าครูแลย ท่องท่องไปครูแกถามจขกทว่าได้ให้เพื่อนสอนบ้างรึเปล่า เราก็ตอบว่าสอนค่ะ ครูแกก็บอกต่อว่าที่ท่องไปยังผิดอยู่ ตอนนั้นนี่เริ่มรู้สึกตะหงิดในใจนิดนิดแหละ มันจะผิดได้ยังไง ก็เราท่องถูกแล้วนะ นี่คือความคิดของจขกทในตอนนั่นค่ะ แล้วผ่านไปสักพักแกก็ให้เราเรียกเพื่อนอีกหนึ่งคนจากสองคนที่มากับเราซึ่งอยู่ด้านนอกของห้องให้มาหาครู เราก็เรียกเพื่อนไป ครูให้เพื่อนอ่านโน๊ต(ตอนนั่นเราเถียงครูว่าสิ่งที่เราท่องมันไม่ต่างจากเพื่อน) อ่านไปสักพักแกก็บอกว่าของเพื่อนเรามันมีตำหนิน้อยกว่า อันนี้ก็ยอมรับค่ะ ยอมรับด้วยสัจจะเลย จขกทก็เลยให้แกฟังโน๊ตที่จขกทอ่านอีกครั้งบ้าง โด เร มี ฟา ก็ว่ากันไปสรุปมันยังผิดอยู่ ผิดเพราะเราอ่านเร็วช้าสลับกันไปจนดูเหมือนเพลงสากลมากกว่าเพลงไทย(สอบอ่านโน๊ตเพลงไทยค่ะ) เราก็แบบ....@#$%@GSF$#@GFC
ก็เถียงเถียงไปนู้นนี่ ครูก็เริ่มโมโหแล้วล่ะตอนนั้น ตะคอกใส่เราด้วย ชี้นิ้วให้เราออกไปจากห้องเลย เราก็ออกไป แล้วก็ปิดประตูดังเลยด้วย รู้สึกผิดมันก็รู้สึกผิด เพราะความที่เรายังเด็กเลยทำตัวไม่ดีใส่ แต่ไอความรู้สึกว่าตัวเองถูกแล้ว มันก็มีอยู่เหมือนกัน ครูคงมองจขกทเปนเด็กไม่ดี ก้าวร้าวไปแล้ว ทั้งที่ความจริง จขกทไม่ใช่เด็กแบบนั้นเลย รู้สึกแย่จริงจริงค่ะ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี คงมองหน้ากันไม่ติดแล้วมั่ง รู้สึกเครียดชะมัดปกติก็เป็นคนที่ชอบเครียดกับเรื่องไม่เปนเรื่องอยู่แล้ว อยากจะขอโทษครู แต่อีกใจมันก็รู้สึกว่าเฉยเฉยดีกว่า ควรจะทำยังไงนี้ วิธีแก้ไขที่ีดีที่สุดสำหรับจขกทขอข้อเสนอหน่อยค่ะ