เรื่องของเราอธิบายยาวหน่อยนะคะ เราเลิกกับแฟนตอนเรา27 ค่ะ
เราคบกับแฟนมา7ปีค่ะ ทุกคนในครอบครัวทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน เลิกเพราะผช.มีผญ อีกหลายๆคน บ้านฝ่ายชายรับรู้แต่ปิดเรา วันที่เรารู้เรื่องทุกคนรอบข้างเราเพื่อน คนที่ทำงานให้กำลังใจเราหมดค่ะ แต่เราก็ยังเศร้าและคงทำใจไม่ได้ จนวันนึงเรากลับจากทำงานเราอยู่กับพ่อแม่นะคะ เราไม่ไหวเรานั่งลงตรงโซฟาร้องไห้พ่อกับแม่เรานั่งกินข้าวอยู่พ่อกับแม่เราตกใจมากว่าเราร้องไห้ทำไม แม่กับพ่อเราหยุดกินข้าวทันทีแม่หันมาถามเป็นไร เหนื่อยงานหรอ (แต่แม่กับพ่อเราก็พอรู้บ้างอยู่แล้วค่ะ เพราะผช.เคยมาทะเลาะกับเราที่บ้านเรา) เราบอกว่าป่าว แม่พูดออกมาเลยว่าจำไว้นะคนที่รักเราจะไม่มีทางทำให้เราร้องไห้หนักขนาดนี้ แม่ก็ถามเราอีกว่าทำไมหนุอยู่กับแม่มาตั้ง20ปีไม่มีมันทำไมหนูอยู่ได้ พ่อกับแม่รักลูกนะ  คำพูดพวกนี้แหละค่ะ ที่ทำให้เรามีกำลังใจและตัดใจได้จริงๆสุดท้ายแล้ว เราอยากจะฝากบอกเพื่อนจขกท.ค่ะว่า ยังไงครอบครัวก็เข้าใจเราเสมอ ไม่มีทางเห็นใครดีกว่าเราแล้วแน่ๆค่ะ แม่เราไม่ถามเราสักคำนะคะว่าเพราะอะไรทำไม แม่กับพ่อคงรู้ว่ามันอาจจะเป็นการตอกย้ำเราในวันที่เราแย่ มีแต่กอดและให้กำลังใจเราค่ะ หลังจากนั้นเราเข้มแข็งขึ้นเราก็เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บอกว่าหมดกรรมกับมันนะลูก ลูกแม่ต้องเจออะไรที่ดีกว่านี้

ให้เพื่อนจขกท. สู้ๆนะคะ บอกตรงๆ รับรองว่าไม่มีใครซ้ำเติมค่ะ