เป็นคนกลัวหมามาตั้งแต่จำความได้ค่ะ แม่เล่าให้ฟังว่าตอนเด็กเราเคยถูกหมาของเพื่อนป๊าขย้ำ เพราะมันเพิ่งคลอดลูก แล้วเราก็เตาะแตะจะไปจับลูกมันเล่น (ไม่รู้นี่น่า)
เลยมีอาการโรคจิตผวาหมามาตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ และเลยเถิดไปผวาไม่กล้าจับสัตว์อื่นๆ อีกมากมาย
ตอนช่วงประถม ป๊าไปเอาหมาของลูกพี่ลูกน้องเรามาเลี้ยง เดาว่าน่าจะอยากรักษาอาการกลัวหมาของเรา ผลปรากฎว่าบ้านเราวุ่นวายมากค่ะ อาจจะเพราะบ้านเราเลี้ยงหมาไม่เป็น รับมือไม่ถูก แล้วเรากลัวมันมาก ทำใจไม่ได้จริงๆ เวลาเปิดประตูแล้วมันยืนรอแบบพร้อมจะวิ่งเข้าใส่ รวมถึงที่มันชอบแอบมากินของที่เราวางทิ้งไว้ คาบรองเท้าไปซ้อน กัดพลาสติกกระจุย (บ้านเราเป็นโรงงานพลาสติกค่ะ) จนวันหนึ่งมันหายไปจากบ้าน เราก็ไม่ถาม เข้าใจว่าเอาไปคืนเจ้าของ จนเรียนมัธยมแล้วนึกขึ้นได้ว่าเราเคยมีหมา ลองถามเลยรู้ว่า ปล่อยค่ะ (เชิญด่าค่ะ ความผิดเราเอง) เป็นปมฝังจิตฝังใจมาก
พอมอปลายอาการเราจากที่ดีขึ้น ดันมีเหตุการณ์ที่ทำให้แย่ลงค่ะ เราไปทำงานบ้านเพื่อนที่เลี้ยงหมา เราย้ำมากว่าเรากลัวหมามาก จับล่ามให้หน่อย ไปครั้งแรกๆ เพื่อนก็จับล่ามให้ค่ะ เพื่อนก็บ่นทุกครั้ง แบบหมาเราไม่กัด จนครั้งหนึ่งพีคมาก เรายืนรออยู่ให้เพื่อนเอาของมาให้ที่หน้าบ้าน เพื่อนเดินมาหาเราพร้อมกับหมาที่เดินตามมา เราก็เดินถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ จนเราเห็นว่าเพื่อนมันปลดล็อคประตูเราเดินถอยหลังหนี พอหมาวิ่งชนประตูเปิด จิตใต้สำนึกมันสั่งค่ะ วิ่งหนีสุดชีวิต แล้วแบบสองขาสั้นๆ จะเร็วกว่าหมาหรอค่ะ เราวิ่งไปร้องไห้ไป เสียงเพื่อนเราร้องเชียร์หมาให้วิ่งไล่เรายังก้องอยู่ในหู จนมันกวดเราจนล้มเพื่อนมันตกใจวิ่งมาดู แล้วว่าเราว่าวิ่งหนีทำไม แกหนีหมาเลยไล่ ตอนนั้นเราโกธรมากค่ะ เราเห็นหมาไม่ได้ไปสักพักเลย
ช่วงจะจบมัธยมเราถูกฝูงหมาจรจัดวิ่งไล่จักรยานจนล้มค่ะ คนแถวนั้นช่วยไว้ พอป๊ากับเฮีย (พี่ชาย) เจอเรากลับบ้านด้วยสภาพร้องไห้โฮ ถลอกทั้งตัว โดนหมากัดที่ข้อเท้า ป๊ากับเฮียโกรธมาก จะเอาไม้เดินเข้าไปในดงหมาจรจัดฝูงนั้นเลยอะ จนแม่ต้องห้าม (สุดท้ายหมาฝูงนั้นโดนวางยาเบื่อ สาบานว่าไม่ใช่ฝีมือคนบ้านเรา แต่คนในซอยเข้าใจกันว่าบ้านเรา เพราะป๊าหวงเรามาก สืบไปสืบมา คนในซอยที่โดนฝูงนั้นไล่กวด)
พอเข้ามหาลัย อาการเราดีขึ้นบ้างนะคะ ต้องขอบคุณหมาประจำคณะ ที่ชอบเอาคางมาเกยตักอ้อนขอหมูปิ้ง ถึงจะโดนหมาใต้หอบางตัวเห่าหอนใส่ อาจเป็นเพราะเราสวย (ไม่ใช่ละ)
ตอนนี้เราทำงานแล้วค่ะ ทุกครั้งที่ได้ข่าวทารุณสัตว์หวั่นไหวทุกครั้งเลย เป็นปมฝังใจหลายๆ อย่าง
เคยลองไปกลั้นใจอุ้มหมาปอมของเพื่อน แล้วแบบ อร๊ายยย น่ารักอะ
ตอนแรกคิดว่าจะลองซื้อหมาพันธุ์เล็กมาเลี้ยงดู
แต่เคยเข้าไปในเพจหมาหาบ้าน แบบสงสารอะ จะโอเคไหมถ้าเราเอาเค้ามาดูแล อาจจะเป็นลูกหมาก่อน ยังกลัวหมาตัวใหญ่อยู่ แบบเรียนรู้ไปด้วยกัน โตไปพร้อมกัน ถ้าเราเลี้ยงมันมาตั้งแต่เด็ก มันน่าจะไม่กัดเรา (หรือเปล่าคะ)
ถามตัวเองอยู่ทุกวันค่ะ ว่าเราพร้อมไหม ทำไมเราถึงอยากเลี้ยง เหงา อยากรักษาอาการโรคจิตกลัวหมาของตัวเอง
แต่เรามั่นใจว่าถ้าเราเอามาจริงๆ เราอยากจะดูแลเค้าไปเค้าแก่และจากไปเอง
ลังเลว่าถ้าเราเอาเค้ามา เราจะดูแลเค้าได้ถูกไหม จะทำเค้าตายไหม เค้าจะมีความสุขหรือเปล่า
เพื่อนๆ เราคนที่กลัวหมามาตั้งแต่เด็กอย่างเรา ถ้าอยากจะเลี้ยงหมา จะรอดไหมคะ
ยาวไปหน่อย ความในใจที่ไม่เคยบอกใครตลอด 25 ปีค่ะ
คนกลัวหมา อยากจะลองเลี้ยงหมา คิดว่าจะรอดไหมคะ
เลยมีอาการโรคจิตผวาหมามาตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ และเลยเถิดไปผวาไม่กล้าจับสัตว์อื่นๆ อีกมากมาย
ตอนช่วงประถม ป๊าไปเอาหมาของลูกพี่ลูกน้องเรามาเลี้ยง เดาว่าน่าจะอยากรักษาอาการกลัวหมาของเรา ผลปรากฎว่าบ้านเราวุ่นวายมากค่ะ อาจจะเพราะบ้านเราเลี้ยงหมาไม่เป็น รับมือไม่ถูก แล้วเรากลัวมันมาก ทำใจไม่ได้จริงๆ เวลาเปิดประตูแล้วมันยืนรอแบบพร้อมจะวิ่งเข้าใส่ รวมถึงที่มันชอบแอบมากินของที่เราวางทิ้งไว้ คาบรองเท้าไปซ้อน กัดพลาสติกกระจุย (บ้านเราเป็นโรงงานพลาสติกค่ะ) จนวันหนึ่งมันหายไปจากบ้าน เราก็ไม่ถาม เข้าใจว่าเอาไปคืนเจ้าของ จนเรียนมัธยมแล้วนึกขึ้นได้ว่าเราเคยมีหมา ลองถามเลยรู้ว่า ปล่อยค่ะ (เชิญด่าค่ะ ความผิดเราเอง) เป็นปมฝังจิตฝังใจมาก
พอมอปลายอาการเราจากที่ดีขึ้น ดันมีเหตุการณ์ที่ทำให้แย่ลงค่ะ เราไปทำงานบ้านเพื่อนที่เลี้ยงหมา เราย้ำมากว่าเรากลัวหมามาก จับล่ามให้หน่อย ไปครั้งแรกๆ เพื่อนก็จับล่ามให้ค่ะ เพื่อนก็บ่นทุกครั้ง แบบหมาเราไม่กัด จนครั้งหนึ่งพีคมาก เรายืนรออยู่ให้เพื่อนเอาของมาให้ที่หน้าบ้าน เพื่อนเดินมาหาเราพร้อมกับหมาที่เดินตามมา เราก็เดินถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ จนเราเห็นว่าเพื่อนมันปลดล็อคประตูเราเดินถอยหลังหนี พอหมาวิ่งชนประตูเปิด จิตใต้สำนึกมันสั่งค่ะ วิ่งหนีสุดชีวิต แล้วแบบสองขาสั้นๆ จะเร็วกว่าหมาหรอค่ะ เราวิ่งไปร้องไห้ไป เสียงเพื่อนเราร้องเชียร์หมาให้วิ่งไล่เรายังก้องอยู่ในหู จนมันกวดเราจนล้มเพื่อนมันตกใจวิ่งมาดู แล้วว่าเราว่าวิ่งหนีทำไม แกหนีหมาเลยไล่ ตอนนั้นเราโกธรมากค่ะ เราเห็นหมาไม่ได้ไปสักพักเลย
ช่วงจะจบมัธยมเราถูกฝูงหมาจรจัดวิ่งไล่จักรยานจนล้มค่ะ คนแถวนั้นช่วยไว้ พอป๊ากับเฮีย (พี่ชาย) เจอเรากลับบ้านด้วยสภาพร้องไห้โฮ ถลอกทั้งตัว โดนหมากัดที่ข้อเท้า ป๊ากับเฮียโกรธมาก จะเอาไม้เดินเข้าไปในดงหมาจรจัดฝูงนั้นเลยอะ จนแม่ต้องห้าม (สุดท้ายหมาฝูงนั้นโดนวางยาเบื่อ สาบานว่าไม่ใช่ฝีมือคนบ้านเรา แต่คนในซอยเข้าใจกันว่าบ้านเรา เพราะป๊าหวงเรามาก สืบไปสืบมา คนในซอยที่โดนฝูงนั้นไล่กวด)
พอเข้ามหาลัย อาการเราดีขึ้นบ้างนะคะ ต้องขอบคุณหมาประจำคณะ ที่ชอบเอาคางมาเกยตักอ้อนขอหมูปิ้ง ถึงจะโดนหมาใต้หอบางตัวเห่าหอนใส่ อาจเป็นเพราะเราสวย (ไม่ใช่ละ)
ตอนนี้เราทำงานแล้วค่ะ ทุกครั้งที่ได้ข่าวทารุณสัตว์หวั่นไหวทุกครั้งเลย เป็นปมฝังใจหลายๆ อย่าง
เคยลองไปกลั้นใจอุ้มหมาปอมของเพื่อน แล้วแบบ อร๊ายยย น่ารักอะ
ตอนแรกคิดว่าจะลองซื้อหมาพันธุ์เล็กมาเลี้ยงดู
แต่เคยเข้าไปในเพจหมาหาบ้าน แบบสงสารอะ จะโอเคไหมถ้าเราเอาเค้ามาดูแล อาจจะเป็นลูกหมาก่อน ยังกลัวหมาตัวใหญ่อยู่ แบบเรียนรู้ไปด้วยกัน โตไปพร้อมกัน ถ้าเราเลี้ยงมันมาตั้งแต่เด็ก มันน่าจะไม่กัดเรา (หรือเปล่าคะ)
ถามตัวเองอยู่ทุกวันค่ะ ว่าเราพร้อมไหม ทำไมเราถึงอยากเลี้ยง เหงา อยากรักษาอาการโรคจิตกลัวหมาของตัวเอง
แต่เรามั่นใจว่าถ้าเราเอามาจริงๆ เราอยากจะดูแลเค้าไปเค้าแก่และจากไปเอง
ลังเลว่าถ้าเราเอาเค้ามา เราจะดูแลเค้าได้ถูกไหม จะทำเค้าตายไหม เค้าจะมีความสุขหรือเปล่า
เพื่อนๆ เราคนที่กลัวหมามาตั้งแต่เด็กอย่างเรา ถ้าอยากจะเลี้ยงหมา จะรอดไหมคะ
ยาวไปหน่อย ความในใจที่ไม่เคยบอกใครตลอด 25 ปีค่ะ