ผมว่าผมเป็นคนที่โชคดีที่มีแฟนที่ดีมากๆในตอนแรกที่ผมคบกับเขา ผมตามใจเขาทุกอย่างอยากไปไหนพาไปหมดยอมทุกอย่างทะเลาะอะไรกันไม่ว่าผมจะผิดหรือจะถูกก็ตามผมจะเป็นคนง้อเขา ผ่านมา 1 ปี ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น เราเริ่มไม่เข้าใจกันเราโมโหกันทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง เราเริ่มห่างกันมากขึ้นเราทะเลาะกันทุกวันจนเกิดความรู้สึก "เบื่อ" ขึ้นมาทำให้การกระทำของผมไม่เป็นเหมือนแต่ก่อน ทุกอย่างเริ่มแย่ลงเรื่อยๆจนมาถึงกับคำว่า "เลิก" ในตอนแรกผมรู้สึกมีความสุขมากที่ได้อยู่คนเดียว เฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อน ผมเลยคิดในหัวว่า "รู้งี้กูไม่น่ามีแฟนตั้งแต่แรกเลยว่ะ" แต่ความคิดของผมนั้นผิด ชีวิตของผมแย่ลงเรื่อยๆ เกรดผมตก สุขภาพแย่ลงเรื่อย ไม่มีความสุขเหมือนกับที่ผ่านมา ผมก็นึกไม่ออกว่าทำไมชีวิตผมถึงตกต่ำขนาดนี้ ผมเลยมานั่งคิดๆดูว่าทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้ ผมเลยนึกได้ว่า เขาเป็นคนทำให้ชีวิตของผมมีความสุข เขาเป็นทุกอย่างสำหรับผม ผมไม่น่าทิ้งเขาไปเลยว่ะ คำว่าโห!ไม่น่าทำงี้เลยอ่ะ โหไม่น่างู้นไม่น่างี้เลย มันหมายความว่า คุณยังไม่ได้ทำดีที่สุด ถ้าคุณทำดีที่สุดคำพวกนี้จะไม่เข้ามาในความคิดคุณ ผมจึงจะเตือนกับเพื่อนๆทุกคนน้ะครับว่า ถ้าคุณมีคนที่ที่คุณรัก คุณควรรักษาเขาไว้ให้ดีดี ทำดีกับเขาให้มากๆเหมือนกับวันแรกที่เราคุยกันแล้วการใช้ชีวิตคู่จะมีความสุขมากครับ