ถึงวันนี้ผมก็ยังถึงนึกผู้หญิงคนนั้นอยู่ครับ ทั้งๆที่ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ผมก็ยังนึกถึเธอคนนั้นอยู่ ภาพที่ผมเห็นเธอยังคงจำได้ดี
เริ่มจากค่ำวันที่ 21 ตุลาคม ผมเดินทางไปหมอชิตเพื่อไปรับตั๋วของ บขส. ที่ชั้น 3 ระหว่างรอเพื่อนผมก็นั้งรอเพื่อนๆที่พื้นใกล้ๆทางเข้าประตู
นั้งถ่ายรูปเก็บภาพไปเรื่อย เวลาประมาณ 19.15 เธอคนนี้เดินเข้ามาข้างใน ผมนั้งมองดูเธอแล้วก็คิดเล่นๆว่ากำลังจะไปไหน เธอใส่เสื้อแขนยาวขายาวสีดำ ร้องเท้าผ้าใบมีลายสีดำ สะพายเป้สีเขียวอ่อน มีเต็นท์สีส้มผูกติดกับเป้ด้านล่าง มีถุงสีดำผูกติดฝั่งขวาของเป้ และมีถุงสีส้มเก็บในช่องใส่ของด้านขวา มีขวดน้ำเปล่ายิห้อสิงห์อยู่ตรงช่องใส่ของด้านซ้าย มือซ้ายถือกระเป๋ากันน้ำสีเหลือง
เธอเดินวนไปมาหลายรอบ เดินผ่านตรงหน้าผม ผมก็เดาเอาว่าคงจะเดินหาเพื่อน ภาพที่ผมมองเธอ เธอดูพร้อมเพียงมาก การแต่งกาย เป้ที่เธอสะพาย เต็นท์ที่เธอแบกเอง ดูทะมัดทะแมงมาก เป็นผู้หญิงที่หาดูยากมากสำหรับผม จะหาคนที่ B̟a̟c̟k̟p̟a̟c̟k̟ แบบนี้ยาก ผมแทบจะหยุดมองเธอไม่ได้ เพราะที่ผมเห็น มันดีต่อใจของผมมากๆ
จากคืนนั้นผมก็คิดว่าคงไม่ได้เจอเธออีก และผมก็เดินทางไปภูกระดึง
เช้าวันที่ 22 ตุลาคม เวลาประมาณ 07.30 ผมยืนต่อแถวเข้าคิวอยู่บริเวณด้านนอกที่ทำการอุทยาน เยื้องขวามือ ยืนอยู่ปลายแถว ผมตกใจมาก เธอเดินผ่านหน้าผมไป ผมรีบหันกลับไปดูเธอ ผมรู้สึกดีใจมากๆที่ได้เจอเธอไม่คิดเลยว่าเธอจะมาภูกระดึงเหมือนกัน
ตอนเดินขึ้นผมก็คอยสังเกตว่าจะเจอเธอระหว่างทางรึเปล่า จนถึงศูนย์บริการฯวังกวาง ก็ไม่เห็น วันนั้นคนขึ้นเยอะมาก โอกาศที่จะเจอกันแทบจะไม่มี และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอเธออีก
วันที่ 23 ตุลาคม ผมเริ่มเดินทางรอบภูกระดึง เช้า เที่ยง บ่าย ก็เดินชมภูกระดึงตามแพลนที่ตัวเองวางไว้ เวลาประมาณ 15.30 ระหว่างเดินเท้าแถวๆผานาน้อย ผมก็เจอเธออีกครั้งนึง เธอเดินนำหน้าผม ผมจำได้ดี ถุงกันทากสีส้มที่เธอใส่ ตอนนั้นผมถอดรองเท้าเดินเนื่องจากรองเท้ากัด ผมพยายามเดินตามเธอให้ทัน แต่เธอเดินไวมาก ในใจคิดแล้วว่าเธอคงจะยังไม่มีแฟน เพราะเธอเดินมาคนเดียว สุดท้ายผมก็ตามเธอไม่ทัน ในที่สุด เธอก็ไปไกลจนพ้นสายตาของผม
ผมว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ ผมไม่เชื่อว่าเรื่องบังเอิญจะมีจริง ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม ในใจบอกกับตัวเองขอให้ได้เจออีกสักครั้งก่อนที่จะไม่ได้เจออีก
ผมกลับมาที่ศูนย์บริการฯวังกวาง อาบน้ำ แต่งตัว นัดกับเพื่อนๆจะไปกินหมูกระทะกัน และระหว่างที่ผมจะเดินไปตามเพื่อนๆ ผมก็เจอเธออีกครั้งนึง เธอน่าจะเพิ่งเดินกลับมาจากผา ผมเจอเธอตรงทางเดินสีแยกกลางลานกางเต็นท์ ผมเลยเดินตามเธอ เธอก็ยังเดินเร็วเหมือนเดิม ชอบบ! ผมเดินเหมือนคนขาเป๋ 5555 เจ็บเท้ามากๆวันนั้น แต่ก็พยายามพยุงตัวเองเดินตามเธอให้ทัน ตอนนั้นค่ำแล้ว ประมาณ 18.40 ฟ้ามืดมาก ผมก็เดินตามเธอ มองดูเธอว่าเธอกำลังเดินไปไหน เธอเดินอ้อมไปทางซ้าย เดินวนดูร้านอาหาร ในใจคิดอย่างเดียวเลยว่า ไม่นะ ไม่นะ เธอเดินวนมาจนมาถึงหน้าร้านอาหารฝั่งทิศตะวันออกเจอกับกลุ่มเพื่อนๆ ยืนคุยกัน โล่งอก เพื่อนๆนั่นเอง ผมก็หยุดแล้วมองดูเธออยู่ห่างๆ เหมือนโรคจิตมั้ย! ขอโทษนะ สักพักเธอก็เดินไป เหมือนกำลังจะกลับเต็นท์ ผมคิดอยู่ว่าจะเดินตามไปที่เต็นท์มั้ย มันจะดีมั้ย เดินไปไม่ไกลแล้วเธอก็เดินกลับมาหากลุ่มเพื่อนๆ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เธอเดินกลับมาทางนี้แล้ว ทำไงดีวะ มีพี่คนนึงพูดขึ้นมา "ปลาท่องโก๋มั้ยครับ" ผมรีบหันไป เอาครับๆๆๆ ผมเหลียวหันไปดูเธอ เธอเดินมาใกล้ผมแล้ว แล้วเธอก็หันมามองผม ผมไม่กล้าสบตากับเธอเลย ผมรีบหันกลับมา แล้วพอเธอเดินสวนกับผมไปแล้วผมก็เดินตามเธอไป แต่เสียงจากพี่คนเดิมเรียกผม น้องๆ รอปลาท่องโก๋ก่อน ดีที่เธอเดินมาหากลุ่มเพื่อนๆที่กำลังหาร้านอาหารอยู่ใกล้ๆกัน ผมยืนมองดูเธอ จนเธอกับเพื่อนๆได้ร้านอาหาร เธอเดินเข้าไปในร้าน จับเก้าอี้ลากออกมาเพื่อจะนั้ง แล้วเธอก็มองมาทางนี้อีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าเธอมองผมรึเปล่า แต่ผมดันเขิน หลบหน้าเธออีกครั้ง ทุกครั้งที่เธอหันมาทางผม ผมไม่กล้าสู้หน้าเธอเลย มองนานๆ ไม่ไหวจริงๆ ผมจึงเดินหันกลับมา และหันกลับมามองเธออีกหลายๆครั้งก่อนจะเดินกลับมาหาเพื่อน ปลาท่องโก๋โคตรอร่อยเลยวันนั้น
ผมรีบเดินไปหาเพื่อนๆ บอกเพื่อนๆ ว่าเจอร้านหมูกระทะร้านเด็ดแล้ว ผมก็พาเพื่อนๆไปร้านหมูกระทะข้างร้านที่เธอนั้งกิน มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ ได้เจอกับเธออีกครั้ง ผมนั้งอยู่ข้างหลังของเธอ เธอคงจะไม่เห็นผม การนั้งอยู่ตรงนี้เป็นการที่ได้มองดูเธอในระยะที่ใกล้ที่สุด และนานที่สุด ผมรู้สึกดีมากๆ เธอไม่เคยยิ้มให้ผม แต่เธอดูน่ารักตลอดเวลาที่ผมมองเธอ เธอสวยมากทั้งๆที่เธอแต่งตัวธรรมดา เธอดูมีเสน่ห์เหลือเกินเวลาที่เธอสะพายเป้
[ขอโทษนะที่เอารูปลง]
ขอบคุณภูกระดึงมากๆเลยครับ ผมได้อะไรจากการขึ้นภูครั้งนี้เยอะมาก อาจจะจริงอย่างที่เขาว่ากัน "ความสุขมีจริงๆ ที่ภูกระดึง"
ผมไม่ทราบว่าเธออาจจะมีแฟนอยู่แล้วมั้ย ผมเพียงแค่อยากระบายความรู้สึกที่มันยังคงอยู่ออกไป ผมยังนึกถึงเธออยู่ ภาพเหล่านี้ยังคงอยู่ไม่ได้หายไปเลย ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไม ไม่รู้ด้วยว่าเธอเล่นพันทิปมั้ย
ผมขอให้ได้เจอเธออีกครั้งนึง
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ขึ้นภูกระดึงวันที่ 22 ตุลาคม ครับ ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้ว แต่ก็ยังนึกถึงเธออยู่
เริ่มจากค่ำวันที่ 21 ตุลาคม ผมเดินทางไปหมอชิตเพื่อไปรับตั๋วของ บขส. ที่ชั้น 3 ระหว่างรอเพื่อนผมก็นั้งรอเพื่อนๆที่พื้นใกล้ๆทางเข้าประตู
นั้งถ่ายรูปเก็บภาพไปเรื่อย เวลาประมาณ 19.15 เธอคนนี้เดินเข้ามาข้างใน ผมนั้งมองดูเธอแล้วก็คิดเล่นๆว่ากำลังจะไปไหน เธอใส่เสื้อแขนยาวขายาวสีดำ ร้องเท้าผ้าใบมีลายสีดำ สะพายเป้สีเขียวอ่อน มีเต็นท์สีส้มผูกติดกับเป้ด้านล่าง มีถุงสีดำผูกติดฝั่งขวาของเป้ และมีถุงสีส้มเก็บในช่องใส่ของด้านขวา มีขวดน้ำเปล่ายิห้อสิงห์อยู่ตรงช่องใส่ของด้านซ้าย มือซ้ายถือกระเป๋ากันน้ำสีเหลือง
เธอเดินวนไปมาหลายรอบ เดินผ่านตรงหน้าผม ผมก็เดาเอาว่าคงจะเดินหาเพื่อน ภาพที่ผมมองเธอ เธอดูพร้อมเพียงมาก การแต่งกาย เป้ที่เธอสะพาย เต็นท์ที่เธอแบกเอง ดูทะมัดทะแมงมาก เป็นผู้หญิงที่หาดูยากมากสำหรับผม จะหาคนที่ B̟a̟c̟k̟p̟a̟c̟k̟ แบบนี้ยาก ผมแทบจะหยุดมองเธอไม่ได้ เพราะที่ผมเห็น มันดีต่อใจของผมมากๆ
จากคืนนั้นผมก็คิดว่าคงไม่ได้เจอเธออีก และผมก็เดินทางไปภูกระดึง
เช้าวันที่ 22 ตุลาคม เวลาประมาณ 07.30 ผมยืนต่อแถวเข้าคิวอยู่บริเวณด้านนอกที่ทำการอุทยาน เยื้องขวามือ ยืนอยู่ปลายแถว ผมตกใจมาก เธอเดินผ่านหน้าผมไป ผมรีบหันกลับไปดูเธอ ผมรู้สึกดีใจมากๆที่ได้เจอเธอไม่คิดเลยว่าเธอจะมาภูกระดึงเหมือนกัน
ตอนเดินขึ้นผมก็คอยสังเกตว่าจะเจอเธอระหว่างทางรึเปล่า จนถึงศูนย์บริการฯวังกวาง ก็ไม่เห็น วันนั้นคนขึ้นเยอะมาก โอกาศที่จะเจอกันแทบจะไม่มี และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอเธออีก
วันที่ 23 ตุลาคม ผมเริ่มเดินทางรอบภูกระดึง เช้า เที่ยง บ่าย ก็เดินชมภูกระดึงตามแพลนที่ตัวเองวางไว้ เวลาประมาณ 15.30 ระหว่างเดินเท้าแถวๆผานาน้อย ผมก็เจอเธออีกครั้งนึง เธอเดินนำหน้าผม ผมจำได้ดี ถุงกันทากสีส้มที่เธอใส่ ตอนนั้นผมถอดรองเท้าเดินเนื่องจากรองเท้ากัด ผมพยายามเดินตามเธอให้ทัน แต่เธอเดินไวมาก ในใจคิดแล้วว่าเธอคงจะยังไม่มีแฟน เพราะเธอเดินมาคนเดียว สุดท้ายผมก็ตามเธอไม่ทัน ในที่สุด เธอก็ไปไกลจนพ้นสายตาของผม
ผมว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ ผมไม่เชื่อว่าเรื่องบังเอิญจะมีจริง ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม ในใจบอกกับตัวเองขอให้ได้เจออีกสักครั้งก่อนที่จะไม่ได้เจออีก
ผมกลับมาที่ศูนย์บริการฯวังกวาง อาบน้ำ แต่งตัว นัดกับเพื่อนๆจะไปกินหมูกระทะกัน และระหว่างที่ผมจะเดินไปตามเพื่อนๆ ผมก็เจอเธออีกครั้งนึง เธอน่าจะเพิ่งเดินกลับมาจากผา ผมเจอเธอตรงทางเดินสีแยกกลางลานกางเต็นท์ ผมเลยเดินตามเธอ เธอก็ยังเดินเร็วเหมือนเดิม ชอบบ! ผมเดินเหมือนคนขาเป๋ 5555 เจ็บเท้ามากๆวันนั้น แต่ก็พยายามพยุงตัวเองเดินตามเธอให้ทัน ตอนนั้นค่ำแล้ว ประมาณ 18.40 ฟ้ามืดมาก ผมก็เดินตามเธอ มองดูเธอว่าเธอกำลังเดินไปไหน เธอเดินอ้อมไปทางซ้าย เดินวนดูร้านอาหาร ในใจคิดอย่างเดียวเลยว่า ไม่นะ ไม่นะ เธอเดินวนมาจนมาถึงหน้าร้านอาหารฝั่งทิศตะวันออกเจอกับกลุ่มเพื่อนๆ ยืนคุยกัน โล่งอก เพื่อนๆนั่นเอง ผมก็หยุดแล้วมองดูเธออยู่ห่างๆ เหมือนโรคจิตมั้ย! ขอโทษนะ สักพักเธอก็เดินไป เหมือนกำลังจะกลับเต็นท์ ผมคิดอยู่ว่าจะเดินตามไปที่เต็นท์มั้ย มันจะดีมั้ย เดินไปไม่ไกลแล้วเธอก็เดินกลับมาหากลุ่มเพื่อนๆ ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เธอเดินกลับมาทางนี้แล้ว ทำไงดีวะ มีพี่คนนึงพูดขึ้นมา "ปลาท่องโก๋มั้ยครับ" ผมรีบหันไป เอาครับๆๆๆ ผมเหลียวหันไปดูเธอ เธอเดินมาใกล้ผมแล้ว แล้วเธอก็หันมามองผม ผมไม่กล้าสบตากับเธอเลย ผมรีบหันกลับมา แล้วพอเธอเดินสวนกับผมไปแล้วผมก็เดินตามเธอไป แต่เสียงจากพี่คนเดิมเรียกผม น้องๆ รอปลาท่องโก๋ก่อน ดีที่เธอเดินมาหากลุ่มเพื่อนๆที่กำลังหาร้านอาหารอยู่ใกล้ๆกัน ผมยืนมองดูเธอ จนเธอกับเพื่อนๆได้ร้านอาหาร เธอเดินเข้าไปในร้าน จับเก้าอี้ลากออกมาเพื่อจะนั้ง แล้วเธอก็มองมาทางนี้อีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าเธอมองผมรึเปล่า แต่ผมดันเขิน หลบหน้าเธออีกครั้ง ทุกครั้งที่เธอหันมาทางผม ผมไม่กล้าสู้หน้าเธอเลย มองนานๆ ไม่ไหวจริงๆ ผมจึงเดินหันกลับมา และหันกลับมามองเธออีกหลายๆครั้งก่อนจะเดินกลับมาหาเพื่อน ปลาท่องโก๋โคตรอร่อยเลยวันนั้น
ผมรีบเดินไปหาเพื่อนๆ บอกเพื่อนๆ ว่าเจอร้านหมูกระทะร้านเด็ดแล้ว ผมก็พาเพื่อนๆไปร้านหมูกระทะข้างร้านที่เธอนั้งกิน มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ ได้เจอกับเธออีกครั้ง ผมนั้งอยู่ข้างหลังของเธอ เธอคงจะไม่เห็นผม การนั้งอยู่ตรงนี้เป็นการที่ได้มองดูเธอในระยะที่ใกล้ที่สุด และนานที่สุด ผมรู้สึกดีมากๆ เธอไม่เคยยิ้มให้ผม แต่เธอดูน่ารักตลอดเวลาที่ผมมองเธอ เธอสวยมากทั้งๆที่เธอแต่งตัวธรรมดา เธอดูมีเสน่ห์เหลือเกินเวลาที่เธอสะพายเป้
[ขอโทษนะที่เอารูปลง]
ขอบคุณภูกระดึงมากๆเลยครับ ผมได้อะไรจากการขึ้นภูครั้งนี้เยอะมาก อาจจะจริงอย่างที่เขาว่ากัน "ความสุขมีจริงๆ ที่ภูกระดึง"
ผมไม่ทราบว่าเธออาจจะมีแฟนอยู่แล้วมั้ย ผมเพียงแค่อยากระบายความรู้สึกที่มันยังคงอยู่ออกไป ผมยังนึกถึงเธออยู่ ภาพเหล่านี้ยังคงอยู่ไม่ได้หายไปเลย ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไม ไม่รู้ด้วยว่าเธอเล่นพันทิปมั้ย
ผมขอให้ได้เจอเธออีกครั้งนึง