วันนี้เป็นวันรับปริญญาของรุ่นน้องคนนึงที่เราเคยคิดว่าสนิทกัน
และเคยคุยกันระยะหนึ่ง โดยที่เราเป็นคนที่คิดไปเองฝ่ายเดียว
เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเรา แต่ก็มีส่วนมาทำให้เราคิดไปเอง
เรื่องนี้น่าจะจบไปได้ตั้งนานแล้ว เพราะสุดท้ายเราก็ไม่ได้คุยกันแล้ว
น้องเค้าก็บอกเองว่าเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
(แต่เมื่อก่อนคุยกันบ่อย ไปกินข้าว ไปเที่ยว รู้เรื่องส่วนตัวกันเยอะมาก)

เราเองก็พยายามที่จะลืมมาตลอด พยายามที่จะไม่ไปโฟกัส
แต่ทุกครั้งก็จะมีเค้าเข้ามาในความคิดวนเวียนไม่หายไปสักที
ตอนที่ยังรู้สึกดีต่อกัน (แม้ในฐานะพี่น้อง) เค้าเคยบอกว่า
อยากให้เราไปงานรับปริญญาของเค้าด้วยนะ
(งานรับปริญญาของเราเค้าก็มาพร้อมดอกกุหลาบ 1 ช่อ)

แต่เราบอกไปว่า พี่ไม่รับปากนะ พร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน
เพราะในใจรู้ดีว่าวันนึงเราต้องเลิกคุยกัน
และกลายเป็นแค่คนเคยรู้จักกันอยู่ดี

พอมาวันนี้ วันที่เค้าได้รับปริญญา เป็นวันสำคัญของเค้า
แต่เราไม่รู้จะไปร่วมยินดีในฐานะอะไร เค้าก็ไม่ได้เชิญเรา
เราจะไปหรือไม่ไป ก็ไม่ใช่คนสำคัญในชีวิตที่เค้าจะต้องนึกถึง
แต่ใจเราก็ยังรู้สึกยินดีกับทุกความสำเร็จในชีวิตของเค้าเสมอ
แม้ว่าเราจะไม่คุย ไม่ติดต่อกันแล้วก็ตาม

ทุกความทรงจำยังคงอยู่ในใจเสมอ (แม้เค้าอาจจะไม่เคยเห็นค่าก็ตาม)
เราผิดเองที่ยังฝังใจ ที่ยังจัดการกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้สักที
ให้คำแนะนำหรือไม่ก็ซ้ำเติมเราก็ได้นะ เผื่ออะไรจะดีขึ้น
สุดท้ายสิ่งที่อยากบอกกับน้องคนนั้นก็คือ...

"วันสำคัญของคนสำคัญ
คนไม่สำคัญยังอยากร่วมยินดี
รู้ดีว่าอาจดูไม่มีความหมาย
แต่ก็ยังเต็มใจด้วยความหวังดี"