นี่เป็นกระทู้แรกในชีวิตค่ะ สมัครเข้ามาเพื่อระบายเรื่องนี้โดยเฉพาะ

ขอเตือนก่อนนะคะ นี่เป็นกระทู้ของคนขี้แพ้ค่ะ เราไม่ใช่คนแข็งแกร่งอะไรเรื่องความรัก

เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเมื่อกี้นี้เองค่ะ 5นาทีก่อนหน้านี้ เราโทรไปหาเค้า...แฟนเก่าที่ไม่ได้คุยกันมานาน...เหตุผลที่ไร้สาระที่สุดคือ เราอยากรู้ว่าเค้าสบายดีรึเปล่า? เลยกดโทรไปหาแฟนเก่า จริงๆเราอยากคุยกับเค้าแบบเห็นหน้ามากกว่า ไม่อยากคุยทางโทรศัพท์ เลยกะจะโทรไปถามว่าอยู่หอมั๊ย เค้ารับสายนะคะ แต่พอได้ยินเสียงเค้าเท่านั้นแหละ เราพูดไม่ออกแล้วดันเกิดปอดแหกขึ้นมา เค้าก็ถามว่ามีเรื่องอะไร แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่อยู่หอ เราตอบไปว่า อ้อ ถ้าไม่อยู่หองั้นไม่รบกวนดีกว่า

คือ เอาตรงๆ เรารู้สึกทึ่งกับตัวเองน่ะค่ะ ไม่เคยคิดว่าเกิดมาแล้ว เราจะพูดอะไรซักอย่างกับคนๆนึงได้ 'ยาก' มากขนาดนี้ คำพูดแบบเป็นห่วงเช่น สบายดีมั๊ย? ป่วยรึป่าว? ช่วงนี้เป็นไงบ้าง? กินข้าวรึยัง? มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปล่งเสียงออกมา เดิมทีเราไม่ใช่คนพูดยากจนต้องถึงง้างปากออกมาถึงจะพูดนะคะ แต่กับคนนี้มันไม่ใช่ ไม่ใช่เลย

เราเกลียดตัวเองที่แพ้ทางเค้าน่ะค่ะ เราไม่ชอบที่ตัวเองต้องคอยนึกถึงเค้ามากกว่าตัวเองแบบนี้ ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าเกิดมาต้องมาเจอคนแบบนี้ คนบนโลกที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราขี้แพ้ไปเลย มันหงุดหงิดตัวเองไปหมด อยากเป็นเราคนก่อนที่ไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง เราอยากทำแบบนั้นแต่เราทำไม่ได้ เราเดินหน้าต่อหรือถอยหลังกลับไม่ได้ เราไม่เข้มแข็งเลยค่ะ เราเบื่อตัวเองที่วนลูปอยู่แบบนี้ เราเฝ้าอ่านหลายสิ่งต่อหลายอย่าง ทั้งกระทู้ต่างๆในพันทิปนี้ ทั้งพวกคำคม คำแนะนำต่างๆ แต่เราแก้ไขอะไรตัวเองไม่ได้เลย เวลาก็ไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นเลยค่ะ

    ถ้าหากใครมีคำแนะนำที่ทำให้เราหายจากอาการบ้าๆนี่ได้จริงๆ แม้กระทั่งคำพูดแรงๆ เราก็อยากจะรับฟังนะคะ แล้วก็ ขอบคุณที่เข้ามาฟังเรื่องราวของเราจนจบนะคะ