วันที่ 5 พ.ย. 59 ผมอยู่ในห้องพัก ใน จ.แพร่
เวลาประมาณ 6 โมงเย็น วันนั้น ผมไปซื้อตั๋วรถทัวร์ แพร่-กทม (ราคา 380 บาท)
เวลาระบุว่า รถออกเดินทาง 2 ทุ่ม 40
ผมก็กลับมาห้อง เตรียมชุด รองเท้า ยัดใส่กระเป๋า แล้วก็ใส่ขาสั้น เกิบธรรมดา เสื้อแขนสั้นสีดำ
ก่อนออกจากห้องไปขึ้นรถ ผมใชปากกาสีแดง กา สิ่งที่ต้องทำ บนผนังห้องที่ผมติดไว้
"สอบ วันที่ 6 พ.ย. 59 เวลา 09.00 น. ศูนย์ประชุม ม.ธรรมศาสตร์ รังสิต"
ถึงเวลาขึ้นรถ.......... ก็ขึ้นรถตามปกติ จนเวลาประมาณเที่ยงคืน
รถไปถึงจุดจอด จังหวัดอะไรไม่แน่ใจ มีพนักงาน ประชาสัมพันธ์ว่า
"ยินดีต้อนรับท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางจากจังหวัดแพร่ ปลายทางกรุงเทพฯ .....รถจะจอดที่นี่ที่เดียวนะครับ รถจะจอดที่นี่ที่เดียว
ท่านสามารถนำคูปองของท่านมาแลกอาหาร และเครื่องดื่ม เรามีอาหารที่หลากหลายให้ท่านได้เลือก ถ้าหากท่านไม่ต้องการรับประทานอาหาร ก็สามารถแลกเครื่องดื่มได้ คูปองสามารถใช้ได้ครั้งเดียว นะครับ รถจะจอดที่นี่ที่เดียว กรุณารักษาสิทธิ์ของท่านด้วย รถจะหยุดพักประมาณ 30 นาที นะครับ"
ผมก็แลกเครื่องดื่ม....แล้วก็กลับมาหลับต่อ แจ้งพนักงานว่า ลง ม.ธรรมศาสตร์ รังสิต ได้ไหม พนักงานบอกว่าไม่ได้ ก็เลยบอกว่า ขอลงที่ ฟิวเจอร์ฯ แล้วกัน
หลับยาวววววว แต่ก็ไม่คุ้น ดิ้นไปดิ้นมา ........ ดีที่คนไม่เยอะ ก็เลยเหมาคนเดียวสองที่นั่งเลย สบายหน่อย
เวลาประมาณ ตี 4 รถจอดที่ไหนผมไม่รู้ ก็มีคนลงกัน ผมถามว่า ถึงรังสิตฯยัง เขาบอกว่า ยัง ให้น้องหลับต่อเลย เดี๋ยวเรียก แต่ตื่นแล้ว นอนไม่หลับ ตื่นเต้นมาก จะได้สอบละ (อีกหลายชั่วโมง)
ผมก็นั่งสังเกตข้างทางตลอดเวลา เพราะตื่นเต้น ก็เห็น ม.ธรรมศาสตร์ รังสิตด้วย ใจนี่อยากจะโดดออกจากรถตอนนั้นเลย สักพักก็เจอ ม.กรุงเทพฯ
ประมาณ 30 นาที รถก็มาถึง ฟิวเจอร์ฯ ก็ลงตามคนอื่น แล้วก็ถามว่า เมื่อกี้ที่จอดรถ ที่ไหนหรอครับ?
"นวนคร ครับ"
ผมก็พึ่งเคยได้ยินครั้งแรก
รถจะจอด นวนคร ก่อน รังสิต (โดยรถจะผ่าน ม.ธรรมศาสตร์ และ ม.กรุงเทพ)
พอลงรถปั๊บ ก็มีแท็กซี่มายืนรอ ถามว่า ไปไหน ก็ตอบว่า เพื่อนมารับครับ (ไม่มีเพื่อนมารับหรอกครับ) ด้วยความที่คิดว่า ยังเช้ามาก ๆ อยู่ และดูจาก Google Map แล้วมันไม่ไกล จาก ฟิวเจอร์ฯ ไป ศูนย์ประชุมฯ ก็เลยตัดสินใจ "เดิน" กะว่า พอเดินไป อาจใช้เวลา 1 ชม. แต่ก็ประหยัดเงิน ก็ไม่ได้รีบ มันสอบ 9 โมง โน้น
ก็เลยขึ้นสะพานลอย..... ข้ามไปอีกฝั่ง เปิด Google Map เดินกลับไป ใช้เส้นทางเดิม “ถนนพหลโยธิน”
ผมเดินเลาะไปตามทาง มีรถแท็กซี่จอดถามบ้าง แต่ก็ไม่ขึ้น เพราะคิดว่า ขอประหยัดเงินดีกว่า อีกอย่างไม่ไกลมาก ประหยัดเงินไว้กินข้าวเที่ยง (ผมไม่ค่อยมีเงิน)
ผมก็เดินเลาะทางไปเรื่อย ๆ จนเจอ ลุงแก่ ๆ คนหนึ่ง ถามทางไป ม.ธรรมศาสตร์ เพราะตรงนั้นมันมีทางแยก ผมเลยบอกลุงแกว่า ให้ตรงไปเลยครับ อีกไม่ไกล ประมาณ 5-6 นาที (ผมดูจาก Google Map บอกอย่างนั้น) ตรงไปเรื่อย ๆ จะเจอ ม.กรุงเทพก่อน อยู่ด้านซ้ายมือ ครับ ลุงแกก็ขอบคุณ แล้วก็ถามว่า ผมจะไปไหน ก็บอกไปว่า จะไป ม.ธรรมศาสตร์เหมือนกัน แกเลยชวนไปด้วยกัน แต่ผมอยากเดินมากกว่า เลยบอกแกไปว่าไม่เป็นไร
ถนนพหลโยธิน ช่วงนั้น จะมีไฟสีส้ม ๆ ตลอดทาง ช่วงเวลานั้น มีรถบ้าง แต่ไม่เยอะ มีรถเฉพาะเลนในนะ เลนนอกไม่มีรถเลย ถนนจะแบ่งเลนนอก กับ เลนใน มีคลองเล็ก ๆ คั่นอยู่ ก็เดินส่ายอาด ๆ ไปตามทาง
มีอยู่ช่วงหนึ่ง เขากำลังสร้างอะไรไม่รู้ข้างทาง สังเกตจาก มีการถมทรายตามฟุตบาท มีรถบรรทุกจอดริมฟุตบาท ช่วงนั้นค่อนข้างมืด ๆ ไม่มีคน
ผมเดินไปก็สังเกตทางไป ผ่าน สน.ทางหลวง ไทยวัสดุ แล้วก็อีก 2-3 บริษัท แต่คือ ช่วงนั้นไม่มีคนเลยนะ เงียบหมด ก็อาศัยไฟสีส้ม ตามฟุตบาทไป
ทุก ๆ สะพานลอยจะมี ที่นั่งสำหรับรอรถ เปิดไฟนีออนสีขาวสว่าง ๆ ก็เดินผ่านไป ประมาณ 4-5 สะพานลอย
พอผมเดินมาใกล้ถึงอีกสะพานลอยหนึ่ง ช่วงนั้นไม่มีคน ไม่มีบ้าน เป็นที่โล่ง กว้าง มีหญ้าขึ้น ไฟสลัว ๆ เลนในยังพอมีรถบ้าง
เมื่อผมเดินถึงป้ายรถเมล์ตรงตีนสะพานลอย ไม่มีใครเลย จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่ง ผิวคล่ำ ผมสั้น เดินวิ่งผ่านผมไป
ต่อจากนั้น ก็มีผู้ชายอีกคน ผมฟู ๆ ตัวสูง ๆ ราว 170 ซม. ผอม เดินลงจากสะพานลอย มือข้างซ้ายถือดาบยาวสะท้อนแสง ตรงมาหาผม (ใจผมนี่แป้วเลยตอนนั้น แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ)
พี่แกเดินมาหาผม ระยะห่างไม่มาก แต่ผมไม่กล้าเข้าใกล้
"น้อง น้องเห็นผู้ชายที่พึ่งวิ่งไปไม๊? น้องเห็นไม๊?" เน้นเสียงจนผมใจหายใจคว่ำหมด
"หา....เห็น ครับ พึ่งผ่านหน้าผมไปเมื่อกี้"
"เออ ไอ้.... นั่นอ่ะ มันขโมยรองเท้าพี่ น้องไม่รู้จักมันจริง ๆ ใช่ไม๊"
"ไม่ครับ เขาวิ่งตามทางไปโน้นแล้วครับพี่ เอ่อ พี่ครับ ม.กรุงเทพฯ อีกไกลไหมครับ?"
"ไม่ไกลน้อง (จากนั้นก็ขยับมาใกล้อีกนิดนึง ชี้ดาบมาที่ผม) น้องไม่ใช่ตำรวจใช้ไม๊ น้องไม่ใช่พวกมันใช่ไม๊?"
"เปล่าครับ ผมไม่รู้จักเขาครับ พี่ตามไปเลยครับ เขาวิ่งไปทางนั้นแล้วจริง ๆ"
"น้องเป็นตำรวจหรือเปล่า เป็นตำรวจใช่ไม๊? จะมาจับพวกพี่ใช่ไม๊? (พร้อมขยับเข้ามาอีกนิด ผมนี่ยืนขาตายไปแล้ว)"
"เปล่าครับ ผมไม่ใช่ครับพี่"
"เออ แล้วมาจากไหน"
"มาจากแพร่ ครับ กำลังจะไป ม.ธรรมศาสตร์"
จากนั้นพี่แกก็ถือดาบ พรวดเข้าหาผม จะจับคอเสื้อผม ผมเอี้ยวตัวหลบได้ แต่มัน จับได้เป้ของผม ผมไม่รออะไรแล้ว จังหวะนั้น หันหน้าไปถนนเลนใน วิ่งหนี
พร้อมตะโกนด่ากลับหลัง
“บ่าปันต๋ายยยยยยยยยยยยยย” ชีวิตนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ด่าได้แบบเต็มปากเต็มคำ
ด้วยความที่ผมหันกลับอย่างเต็มที่ มันก็จับกระเป๋าด้านหลังของผมอย่างเต็มที่ ทำให้กระเป๋าผม ขาด ทั้งกระเป๋า เสื้อผ้า เอกสารการสอบ ปากกา ดินสอ รองเท้าหนัง ตกบนพื้นหมด แต่ ณ เวลานั้นไม่คิดมากความ พอมันจับผมไม่ได้ ผมก็วิ่งข้ามคลองเล็ก ๆ ที่ คั่นระหว่าง เลนใน กับ เลนนอก น่าจะเอาไว้ส่งน้ำ ผมไม่รู้ว่าผมโดดข้ามคลองนั้นได้ยังไง (คลองนั้นไม่ได้กว้างมาก แต่ปกติ ผมโดดได้ไม่ไกล)
พอผมข้ามมาอีกฝั่งได้ หันไปหา มัน เจอ อีกคนหันมาทางผม พึ่งลงมาจากรถเก๋งสีดำ มาหา มัน สองคนช่วยกันคนเอกสาร ของที่หล่นจากกระเป๋า คือ ผมโชคดีที่ กระเป๋าไม่อยู่ในมือมัน หรือตกอยู่ เอามือลูกหลัง กระเป๋ายังอยู่ สายสะพายข้างหนึ่งขาด เหลือข้างเดียว มีแต่กระเป๋า
ตอนนั้นผมเหมือนคนบ้า โบกรถที่วิ่งเลนใน รถเลนใน จะวิ่งเร็วมาก โบกไป วิ่งไป โบกไปวิ่งไป สังเกต มันสองคนขึ้นรถ แล้วค่อย ๆ ขับตามผมอยู่เลนนอก
ผมเหมือนคนบ้า โบกรถไป วิ่งไป ตะโกนไป วิ่งได้สักระยะมาถึงอีกสะพานลอยหนึ่ง ผมไม่กล้าข้ามไป เพราะมีคนไม่เยอะ มีเซเว่น มีมินิมาร์ท มีร้านข้าวมันไก่ ตอนนั้นเหงื่อท่วมตัวแล้ว
พอผมผ่านสะพานลอย ไปสักพัก ฉุกใจคิดว่า เซเว่นน่าจะปลอดภัยสุด เลยวิ่งย้อนกลับมา วิ่งอยู่เลนใน โบกรถ เผื่อรถจะจอดสักคัน แต่ไม่มี มีแต่บีบแตรใส่ผม
ผมวิ่งกลับมาถึงเซเว่น อยู่เลนใน ยังไม่กล้าข้ามไป มองสังเกตรถเก๋งสีดำของมัน เห็นมันค่อย ๆ ถอยกลับมาที่เซเว่น ผมไม่รอ รีบข้ามครอง แล้ววิ่งไปยื่นหน้าเซเว่น เหมือนคนผีบ้า วิ่งหนีผี คนแถวนั้นก็มองผม รู้สึกอุ่นใจขึ้นแล้วที่มีคนหลาย ๆ คนอยู่ ผมไม่ได้สนใจรถเก๋งสีดำคันนั้นแล้ว
ผมนั่งหอบหายใจอยู่หน้าเซเว่น สักพัก ก็นึกขึ้นได้ จึงโทรหาตำรวจ โชคดีที่ ปกติผมจะใส่โทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเป้ แต่ครั้งนี้ ผมใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง พร้อมเงินอีก 800 และบัตร ATM
ผมถามป้าที่กำลังซอยไก่ต้มว่าที่นี่ที่ไหน แกตอบว่า
"งามฉวีลูก ซอยคลองหลวง 19"
ผมโทรแจ้ง 191 ตำรวจทันที
กระทู้เตือนภัย โลกมันไม่ได้สวยงาม อย่าประหยัดเงินเกินไป
เวลาประมาณ 6 โมงเย็น วันนั้น ผมไปซื้อตั๋วรถทัวร์ แพร่-กทม (ราคา 380 บาท)
เวลาระบุว่า รถออกเดินทาง 2 ทุ่ม 40
ผมก็กลับมาห้อง เตรียมชุด รองเท้า ยัดใส่กระเป๋า แล้วก็ใส่ขาสั้น เกิบธรรมดา เสื้อแขนสั้นสีดำ
ก่อนออกจากห้องไปขึ้นรถ ผมใชปากกาสีแดง กา สิ่งที่ต้องทำ บนผนังห้องที่ผมติดไว้
"สอบ วันที่ 6 พ.ย. 59 เวลา 09.00 น. ศูนย์ประชุม ม.ธรรมศาสตร์ รังสิต"
ถึงเวลาขึ้นรถ.......... ก็ขึ้นรถตามปกติ จนเวลาประมาณเที่ยงคืน
รถไปถึงจุดจอด จังหวัดอะไรไม่แน่ใจ มีพนักงาน ประชาสัมพันธ์ว่า
"ยินดีต้อนรับท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางจากจังหวัดแพร่ ปลายทางกรุงเทพฯ .....รถจะจอดที่นี่ที่เดียวนะครับ รถจะจอดที่นี่ที่เดียว
ท่านสามารถนำคูปองของท่านมาแลกอาหาร และเครื่องดื่ม เรามีอาหารที่หลากหลายให้ท่านได้เลือก ถ้าหากท่านไม่ต้องการรับประทานอาหาร ก็สามารถแลกเครื่องดื่มได้ คูปองสามารถใช้ได้ครั้งเดียว นะครับ รถจะจอดที่นี่ที่เดียว กรุณารักษาสิทธิ์ของท่านด้วย รถจะหยุดพักประมาณ 30 นาที นะครับ"
ผมก็แลกเครื่องดื่ม....แล้วก็กลับมาหลับต่อ แจ้งพนักงานว่า ลง ม.ธรรมศาสตร์ รังสิต ได้ไหม พนักงานบอกว่าไม่ได้ ก็เลยบอกว่า ขอลงที่ ฟิวเจอร์ฯ แล้วกัน
หลับยาวววววว แต่ก็ไม่คุ้น ดิ้นไปดิ้นมา ........ ดีที่คนไม่เยอะ ก็เลยเหมาคนเดียวสองที่นั่งเลย สบายหน่อย
เวลาประมาณ ตี 4 รถจอดที่ไหนผมไม่รู้ ก็มีคนลงกัน ผมถามว่า ถึงรังสิตฯยัง เขาบอกว่า ยัง ให้น้องหลับต่อเลย เดี๋ยวเรียก แต่ตื่นแล้ว นอนไม่หลับ ตื่นเต้นมาก จะได้สอบละ (อีกหลายชั่วโมง)
ผมก็นั่งสังเกตข้างทางตลอดเวลา เพราะตื่นเต้น ก็เห็น ม.ธรรมศาสตร์ รังสิตด้วย ใจนี่อยากจะโดดออกจากรถตอนนั้นเลย สักพักก็เจอ ม.กรุงเทพฯ
ประมาณ 30 นาที รถก็มาถึง ฟิวเจอร์ฯ ก็ลงตามคนอื่น แล้วก็ถามว่า เมื่อกี้ที่จอดรถ ที่ไหนหรอครับ?
"นวนคร ครับ"
ผมก็พึ่งเคยได้ยินครั้งแรก
รถจะจอด นวนคร ก่อน รังสิต (โดยรถจะผ่าน ม.ธรรมศาสตร์ และ ม.กรุงเทพ)
พอลงรถปั๊บ ก็มีแท็กซี่มายืนรอ ถามว่า ไปไหน ก็ตอบว่า เพื่อนมารับครับ (ไม่มีเพื่อนมารับหรอกครับ) ด้วยความที่คิดว่า ยังเช้ามาก ๆ อยู่ และดูจาก Google Map แล้วมันไม่ไกล จาก ฟิวเจอร์ฯ ไป ศูนย์ประชุมฯ ก็เลยตัดสินใจ "เดิน" กะว่า พอเดินไป อาจใช้เวลา 1 ชม. แต่ก็ประหยัดเงิน ก็ไม่ได้รีบ มันสอบ 9 โมง โน้น
ก็เลยขึ้นสะพานลอย..... ข้ามไปอีกฝั่ง เปิด Google Map เดินกลับไป ใช้เส้นทางเดิม “ถนนพหลโยธิน”
ผมเดินเลาะไปตามทาง มีรถแท็กซี่จอดถามบ้าง แต่ก็ไม่ขึ้น เพราะคิดว่า ขอประหยัดเงินดีกว่า อีกอย่างไม่ไกลมาก ประหยัดเงินไว้กินข้าวเที่ยง (ผมไม่ค่อยมีเงิน)
ผมก็เดินเลาะทางไปเรื่อย ๆ จนเจอ ลุงแก่ ๆ คนหนึ่ง ถามทางไป ม.ธรรมศาสตร์ เพราะตรงนั้นมันมีทางแยก ผมเลยบอกลุงแกว่า ให้ตรงไปเลยครับ อีกไม่ไกล ประมาณ 5-6 นาที (ผมดูจาก Google Map บอกอย่างนั้น) ตรงไปเรื่อย ๆ จะเจอ ม.กรุงเทพก่อน อยู่ด้านซ้ายมือ ครับ ลุงแกก็ขอบคุณ แล้วก็ถามว่า ผมจะไปไหน ก็บอกไปว่า จะไป ม.ธรรมศาสตร์เหมือนกัน แกเลยชวนไปด้วยกัน แต่ผมอยากเดินมากกว่า เลยบอกแกไปว่าไม่เป็นไร
ถนนพหลโยธิน ช่วงนั้น จะมีไฟสีส้ม ๆ ตลอดทาง ช่วงเวลานั้น มีรถบ้าง แต่ไม่เยอะ มีรถเฉพาะเลนในนะ เลนนอกไม่มีรถเลย ถนนจะแบ่งเลนนอก กับ เลนใน มีคลองเล็ก ๆ คั่นอยู่ ก็เดินส่ายอาด ๆ ไปตามทาง
มีอยู่ช่วงหนึ่ง เขากำลังสร้างอะไรไม่รู้ข้างทาง สังเกตจาก มีการถมทรายตามฟุตบาท มีรถบรรทุกจอดริมฟุตบาท ช่วงนั้นค่อนข้างมืด ๆ ไม่มีคน
ผมเดินไปก็สังเกตทางไป ผ่าน สน.ทางหลวง ไทยวัสดุ แล้วก็อีก 2-3 บริษัท แต่คือ ช่วงนั้นไม่มีคนเลยนะ เงียบหมด ก็อาศัยไฟสีส้ม ตามฟุตบาทไป
ทุก ๆ สะพานลอยจะมี ที่นั่งสำหรับรอรถ เปิดไฟนีออนสีขาวสว่าง ๆ ก็เดินผ่านไป ประมาณ 4-5 สะพานลอย
พอผมเดินมาใกล้ถึงอีกสะพานลอยหนึ่ง ช่วงนั้นไม่มีคน ไม่มีบ้าน เป็นที่โล่ง กว้าง มีหญ้าขึ้น ไฟสลัว ๆ เลนในยังพอมีรถบ้าง
เมื่อผมเดินถึงป้ายรถเมล์ตรงตีนสะพานลอย ไม่มีใครเลย จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่ง ผิวคล่ำ ผมสั้น เดินวิ่งผ่านผมไป
ต่อจากนั้น ก็มีผู้ชายอีกคน ผมฟู ๆ ตัวสูง ๆ ราว 170 ซม. ผอม เดินลงจากสะพานลอย มือข้างซ้ายถือดาบยาวสะท้อนแสง ตรงมาหาผม (ใจผมนี่แป้วเลยตอนนั้น แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ)
พี่แกเดินมาหาผม ระยะห่างไม่มาก แต่ผมไม่กล้าเข้าใกล้
"น้อง น้องเห็นผู้ชายที่พึ่งวิ่งไปไม๊? น้องเห็นไม๊?" เน้นเสียงจนผมใจหายใจคว่ำหมด
"หา....เห็น ครับ พึ่งผ่านหน้าผมไปเมื่อกี้"
"เออ ไอ้.... นั่นอ่ะ มันขโมยรองเท้าพี่ น้องไม่รู้จักมันจริง ๆ ใช่ไม๊"
"ไม่ครับ เขาวิ่งตามทางไปโน้นแล้วครับพี่ เอ่อ พี่ครับ ม.กรุงเทพฯ อีกไกลไหมครับ?"
"ไม่ไกลน้อง (จากนั้นก็ขยับมาใกล้อีกนิดนึง ชี้ดาบมาที่ผม) น้องไม่ใช่ตำรวจใช้ไม๊ น้องไม่ใช่พวกมันใช่ไม๊?"
"เปล่าครับ ผมไม่รู้จักเขาครับ พี่ตามไปเลยครับ เขาวิ่งไปทางนั้นแล้วจริง ๆ"
"น้องเป็นตำรวจหรือเปล่า เป็นตำรวจใช่ไม๊? จะมาจับพวกพี่ใช่ไม๊? (พร้อมขยับเข้ามาอีกนิด ผมนี่ยืนขาตายไปแล้ว)"
"เปล่าครับ ผมไม่ใช่ครับพี่"
"เออ แล้วมาจากไหน"
"มาจากแพร่ ครับ กำลังจะไป ม.ธรรมศาสตร์"
จากนั้นพี่แกก็ถือดาบ พรวดเข้าหาผม จะจับคอเสื้อผม ผมเอี้ยวตัวหลบได้ แต่มัน จับได้เป้ของผม ผมไม่รออะไรแล้ว จังหวะนั้น หันหน้าไปถนนเลนใน วิ่งหนี
พร้อมตะโกนด่ากลับหลัง
“บ่าปันต๋ายยยยยยยยยยยยยย” ชีวิตนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ด่าได้แบบเต็มปากเต็มคำ
ด้วยความที่ผมหันกลับอย่างเต็มที่ มันก็จับกระเป๋าด้านหลังของผมอย่างเต็มที่ ทำให้กระเป๋าผม ขาด ทั้งกระเป๋า เสื้อผ้า เอกสารการสอบ ปากกา ดินสอ รองเท้าหนัง ตกบนพื้นหมด แต่ ณ เวลานั้นไม่คิดมากความ พอมันจับผมไม่ได้ ผมก็วิ่งข้ามคลองเล็ก ๆ ที่ คั่นระหว่าง เลนใน กับ เลนนอก น่าจะเอาไว้ส่งน้ำ ผมไม่รู้ว่าผมโดดข้ามคลองนั้นได้ยังไง (คลองนั้นไม่ได้กว้างมาก แต่ปกติ ผมโดดได้ไม่ไกล)
พอผมข้ามมาอีกฝั่งได้ หันไปหา มัน เจอ อีกคนหันมาทางผม พึ่งลงมาจากรถเก๋งสีดำ มาหา มัน สองคนช่วยกันคนเอกสาร ของที่หล่นจากกระเป๋า คือ ผมโชคดีที่ กระเป๋าไม่อยู่ในมือมัน หรือตกอยู่ เอามือลูกหลัง กระเป๋ายังอยู่ สายสะพายข้างหนึ่งขาด เหลือข้างเดียว มีแต่กระเป๋า
ตอนนั้นผมเหมือนคนบ้า โบกรถที่วิ่งเลนใน รถเลนใน จะวิ่งเร็วมาก โบกไป วิ่งไป โบกไปวิ่งไป สังเกต มันสองคนขึ้นรถ แล้วค่อย ๆ ขับตามผมอยู่เลนนอก
ผมเหมือนคนบ้า โบกรถไป วิ่งไป ตะโกนไป วิ่งได้สักระยะมาถึงอีกสะพานลอยหนึ่ง ผมไม่กล้าข้ามไป เพราะมีคนไม่เยอะ มีเซเว่น มีมินิมาร์ท มีร้านข้าวมันไก่ ตอนนั้นเหงื่อท่วมตัวแล้ว
พอผมผ่านสะพานลอย ไปสักพัก ฉุกใจคิดว่า เซเว่นน่าจะปลอดภัยสุด เลยวิ่งย้อนกลับมา วิ่งอยู่เลนใน โบกรถ เผื่อรถจะจอดสักคัน แต่ไม่มี มีแต่บีบแตรใส่ผม
ผมวิ่งกลับมาถึงเซเว่น อยู่เลนใน ยังไม่กล้าข้ามไป มองสังเกตรถเก๋งสีดำของมัน เห็นมันค่อย ๆ ถอยกลับมาที่เซเว่น ผมไม่รอ รีบข้ามครอง แล้ววิ่งไปยื่นหน้าเซเว่น เหมือนคนผีบ้า วิ่งหนีผี คนแถวนั้นก็มองผม รู้สึกอุ่นใจขึ้นแล้วที่มีคนหลาย ๆ คนอยู่ ผมไม่ได้สนใจรถเก๋งสีดำคันนั้นแล้ว
ผมนั่งหอบหายใจอยู่หน้าเซเว่น สักพัก ก็นึกขึ้นได้ จึงโทรหาตำรวจ โชคดีที่ ปกติผมจะใส่โทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเป้ แต่ครั้งนี้ ผมใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง พร้อมเงินอีก 800 และบัตร ATM
ผมถามป้าที่กำลังซอยไก่ต้มว่าที่นี่ที่ไหน แกตอบว่า
"งามฉวีลูก ซอยคลองหลวง 19"
ผมโทรแจ้ง 191 ตำรวจทันที