ตอนที่....
เห็นคนๆนึงยืนข้างๆคนที่เรายังรัก ในวันสำคัญของเขา เราดีใจไปพร้อมๆกับความเสียใจ ยินดีที่เขาประสบความสำเร็จ และเสียใจที่ข้างๆของเธอ มันไม่ใช่เรา หลายๆครั้งเราแอบยิ้มออกมาเวลาเห็นเขาดูรักกันดี และรู้สึกดีใจที่เห็นเขามีความสุข แต่ลึกๆ ทำไมแอบเจ็บก็ไม่รู้สิ หลายครั้งที่ถามตัวเองว่า เรายินดีกับความสุขของเขาจริงๆใช่ไหม????

แล้วทำไมวันนี้น้ำตายังไหลอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ ใจมันหายๆ หวิวๆ ชอบกลแหะ เหมือนความรู้สึกของเรามันจมอยู่แบบนั้น เรายังคิดถึงคนที่ลืมเราไปแล้วอยู่ในทุกเวลา บอกกับตัวเองเสมอไม่อยากอยู่กับความรู้กสึกแย่ๆอีก แต่เพิ่งรู้จริงๆว่า เรานั้นแหละที่ทำร้ายตัวเอง ยิ่งอยากไม่รู้สึกเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เราจดจำภาพเก่าๆมากขึ้นทุกที


เราอยากเริ่มใหม่ ไม่ใช่เพื่อเอาใครมาแทนที่เขา แต่เราอยากเริ่มต้นความรู้สึกใหม่กับใครสักคนจริงๆแล้ว ....
อีกนานแค่ไหนนะ เราถึงจะไม่สนใจไม่รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว อยากเก่งแบบเขาจัง