คือ เราก็ชอบคนอื่นมาเยอะแล้วนะเว้ยย แต่กับคนๆนี้มันรู้สึกพิเศษอ่ะ คือเรารู้สึกมากกว่าคนอื่นๆ
เราชอบมาได้สักพักอ่ะประมาน3-4เดือนได้ เราบอกกับตัวเองทุกครั้งว่า"หวังอะไรดูความเป็นไปได้ด้วย" แต่กับคนนี้เราลืมดูความเป็นได้เลยอ่ะ แล้วซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย เค้าไม่ได้แคร์อะไรเราเลยนะเว้ย แต่เรากับแคร์เค้ามากอ่ะ พี่เค้าจะรู้ป่าวว่ะว่าเราพูดถึงพี่เค้ากับเพื่อนเราบ่อยขนาดไหนอ่ะ เราพยายามชวนคุยนะเว้ยแต่พี่เค้าก็เหมือนไม่อยากคุยเลยอ่ะ เราเลยคิดว่าไม่ควรไปตื้อมากเพราะเค้าจะรำคาญเอาป่าวๆ มีคนบอกว่าอย่าไปโหยหาคนที่เค้าคิดว่าเราไม่ใช่มันไม่มีประโยชน์ เราเฟลมากอ่ะ ขนาดแค่ชอบนะ ถ้าเค้าชอบกับนี้จะขนดไหนว่ะ เราหวังว่าเค้าคงจะเข้ามาอ่านนะ  เรารู้สึกว่าแพ้แล่วอ่ะ
เค้าไม่ได้ใจอ่อนอะไรเลย ขนาดวันนี้เราทักเค้าไปเค้ายังไม่ตอบเราเลยเห้ออ เมื่อเราเดินมาถึงจุดๆหนึ่งที่รู้ว่าต้องหยุดเราก็ควรหยุดใช่ป่ะ
เราไม่ใช่สำหรับเค้าอ่ะ เรายังดีไม่พอ อุส่ารวรวมความกล้าและหน้าด้านทักไปสุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า เราอยากรักเค้าอ่ะแต่รักไม่ได้เค้าไม่ให้เรารัก
เค้าดีกว่าเราเยอะเลย ไม่เคยชอบใครแบบทรมานแบบนี้มาก่อนเลยอ่ะใจเราอ่อนล้าสัสๆเลย เรารู้สึกมากไปจริงๆแค่เห็นแชทวว่าออนก็ใจสั่นแล้วอ่ะ
เราต้องตัดใจจริงใช่มั้ย คือเพื่อนเราก็ชอบอ่ะ แต่เรายังทำแบบนี้เพื่ออะไรว่ะถามตัวเองทุกวันเลย แต่เราก็ยังชอบเราเกียดตัวเองว่ะ เรารักเค้าทั้งๆที่มันหาความเป็นได้ไม่มีเลยอ่ะ

สุดท้ายนี้..เราก็ได้รู้ว่าเราไม่ได้สำคัญอะไรในชีวิตเค้าเลย เราทำให้เค้าอ่อนไหวไม่ได้จริงๆ

#ไม่ต้องตอบกระทู้เราก็ได้เราแค่อยาก'ระบาย'