ออกตัวก่อนว่าเราเป็นชาวไทยพุทธ ตั้งแต่เล็กจนโตเราเห็นคนในครอบครัวทำบุญ เข้าวัด สวดมนต์ ทำกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับพุทธศาสนามาตลอด และเราเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบเข้าวัด สวดมนต์ ทำกิจกรรมทางพุทธศาสนาสักเท่าไหร่นัก  เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่เป็นตัวเอง เรารู้สึกวุ่นวายบอกไม่ถูก แต่เราก็ไม่เคยมีปัญหากับทางบ้าน แม้ว่าเราจะไม่เข้าร่วมก็ตาม  พ่อและแม่เราไม่เคยดุและท่านก็เข้าใจแต่ท่านจะพูดกับเราเสมอว่าไม่ทำก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้ทำดี ปฎิบัติตนในทางที่ดี เหมาะสม

วันหนึ่งที่ทำงานเราเขามีแจกซองผ้าป่า หลายคนเอามาแจก เราก็รับซองไว้แต่ไม่ได้ใส่เงินให้กลับไป พี่ที่ทำงานเขาก็ทวงซองผ้าป่าคืน เราก็ให้ไปแต่บอกเขาว่า
“ขอโทษนะคะ หนูไม่ร่วมนะคะ หนูชอบทำทานมากกว่าทำบุญ”
พอเราพูดจบเพื่อนที่ทำงานเราหลายคนก็มองเราด้วยท่าทางแปลกๆแล้วพูดว่าเราว่า
“อ๋อ เพราะไม่ชอบทำบุญนี่เอง มิน่าหละเห็นชอบบ่นว่าอะไรๆก็ไม่ได้ดั่งใจ  มารมาผจญนี่เอง ลองทำดูซะบ้างนะเผื่ออะไรๆจะได้ดีขึ้น”

หลังๆมานี้เมื่อไหร่ก็ตามที่มีซองผ้าป่ามาเขาก็จะพูดจาประมาณว่า
“ไม่ต้องให้น้องเขาหรอก เขาไม่ชอบทำบุญ”
คือ ถ้าอ่านแค่ข้อความก็จะรู้สึกเฉยๆเพราะตัวหนังสือไม่มีเสียง แต่เรารู้สึกได้ว่าคำที่เขาพูดมามันมีความรู้สึกไม่ดีและสีหน้าท่าทางออกมาด้วย เราก็ได้แต่เฉย เงียบไป  

เมื่อสองวันที่ผ่านมาคนที่ทำงานเขานั่งคุยกันเรื่อง บุญบาป การเวียนว่ายตายเกิด  เราก็นั่งทานข้าวอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เขาถามเราว่า “ทำไมถึงไม่ชอบทำบุญ”
เราก็ตอบตามความรู้สึกว่า “หนูไม่ชอบทำบุญเพราะหนูรู้สึกว่าหนูไม่ได้อะไร รู้สึกว่าใครอื่นไม่ได้อะไร หนูไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเจ้ากรรม นายเวร การเวียนว่ายตายเกิดมีจริงไหม แต่หนูชอบทำทาน หนูชอบให้ทาน หนูรู้สึกว่าคนที่ไม่มีหรือมีน้อยกว่าเราเขาก็ต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้เขาได้มีชีวิตต่อไปหรือดีขึ้นกว่าเดิม มันเห็นได้ชัดเจนว่าคนรับเขาได้รับแล้วหนูก็สบายใจ”
พอพูดจบพี่คนนึงเขาก็ถามเราว่า “ตกลงแกนับถือศาสนาพุทธหรือเปล่าเนี่ย?” เราก็ตอบว่า “ใช่ค่ะหนูนับถือศาสนาพุทธ” แล้วเราก็ก้มหน้าลงทานข้าวต่อไป

เราได้แต่คิดในใจนะว่า มันแปลกหรอ มันผิดหรือเปล่าที่เราไม่ชอบทำบุญ เราไม่ชอบเข้าวัด เราเฉยๆกับความเชื่อเรื่องเจ้ากรรมนายเวร การเวียนว่ายตายเกิด เราเป็นชาวพุทธที่ไม่ใช่พุทธหรอ ทุกวันนี้เราจะชอบไปทำทานให้กับผู้ที่ยากไร้ ชอบไปมอบของให้ตามบ้านเด็กอ่อน บ้านพักคนชรา ผู้ป่วยโรคเอดส์และอีกหลายๆที่ เรารู้สึกว่าการทำแบบนั้นมันทำให้เราสบายใจ เรารู้สึกดี เราเชื่อในเรื่องของการทำดี

เราแค่มีคำถามอยู่ในใจเสมอว่า เราผิดด้วยหรอ ?
เรารู้สึกแย่กับคำถามที่ว่า “ตกลงแกนับถือศาสนาพุทธหรือเปล่าเนี่ย?”
การที่เรารู้สึกเฉยๆกับความเชื่อเรื่องเจ้ากรรมนายเวร การเวียนว่ายตายเกิด มันทำให้เราไม่เป็นพุทธศาสนิกชนในสายตาคนอื่นหรอ?