สวัสดีชาวพันทิปทุกท่านค่ะ...
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นประสบการณ์ตรงของตัวเราเอง อยากแชร์ต่อๆกันไปให้ทุกคน
ที่ชอบเรื่องลี้ลับได้อ่านกันค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า... เราเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังย่านรังสิต และหอพักเราอยู่หน้ามหาวิทยาลัยตรงข้ามกับ
สนามฟุตบอล (หอที่มีเจ๊เจ้าของหอขี้งกๆและขี้บ่นหน่อยอ่ะ
) ซึ่งหอนั้นเราเคยได้ยินเรื่องราวหลอนๆผ่านๆหูมาแล้วบ้าง
จากรุ่นพี่ที่รู้จัก และได้ยินจากคนที่เดินสวนกันบ้าง!!!แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่ใช่เราไม่เชื่อนะ
แต่เรื่องแบบนี้เราเชื่อ100% เพราะเราเป็นคนมีเซ้นส์ระดับกลางๆ เจอมาเยอะ เจ็บมาเยอะ ผ่านมาเยอะ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า....เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียนเวลาประมาณใกล้ห้าโมงเย็น เราก็กลับหอพักตามปกติ
แล้วนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงนอน เล่นไปเล่นมาเราก็ง่วงแล้วเผลอหลับไป หลับไปได้สักพักเราก็รู้สึกจุกๆ
แน่นๆหายใจไม่ออกและจู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มากอดเราทางด้านหลัง!!!!!!(เรานอนตะแคงหันหลังให้ห้องน้ำ)
เวลานั้นเราตกใจมาก อาการง่ายๆคือเหมือนโดนผีอำ มือนั้นค่อยๆกอดเราแล้วลูบแขนเรา แล้วจู่ๆมันก็ก้มมาหอม
และไซร้เราที่คอและหลังใบหู ลมหายใจมันที่รดใบหูเราร้อนผ่าวเหมือนโดนเปลวไฟ เราเห็นมันเป็นลักษณะเหมือนคนทั่วไปนี่แหละ
ในตาเราที่เห็นเป็นผู้ชายรูปร่างผอมซูบไม่สูงมีสีผิวที่ดำและตัวมอมแมมสกปรกมาก มันใส่เสื้อสีเขียวตัวใหญ่
และใส่กางเกงสีครีมผมฟูรุงรัง และที่ทำให้เราช็อคไปกว่านั้นคือ มันมีลูกกะตาโปนออกมา!!!! ตอนนั้นเรากลัวมาก
ทำอะไรไม่ถูกขยับตัวก็ไม่ได้ หายใจก็ไม่ออกมันแน่นไปหมด ท่องโน่นนี่นั่นไปต่างๆนาๆก็แล้วแต่มันก็ไม่ยอมไป
เจรจาสื่อสารกันในใจแบบดีๆแล้วก็ไม่ยอมไปอีก ด่าแม่ด่าแบบหยาบคายแล้วมันก็ไม่ไปสักที ตอนนั้นเราเริ่มไม่ไหวแล้ว
พยายามต่อสู้กับมันเพื่อให้หลุดพ้นจากตรงนั้นแต่มันก็ไม่ไปสักที ทั้งตัวเราเจ็บไปหมด และจู่ในใจก็คิดแว๊บขึ้นมาได้
ว่าเคยมีคนบอกไว้ว่าถ้าโดนผีอำให้เรานึกถึงแม่ และทันทีที่คิดเสร็จเราก็นึกถึงแม่และพยายามอ้าปากตะโกนเรียกแม่
เราพยายามตะโกนอยู่ประมาณสองสามครั้งแล้วมันก็ไป นาทีนั้นเรารู้สึกโล่งมาก ลุกขึ้นมาแบบเหนื่อยหอบกับการต่อต้าน
สิ่งลี้ลับนั้น และเม็ดเหงื่อผุดจนเปียกโชกไปทั้งตัว เราจำได้ว่าเมื่อสักครู่นั้นลมหายใจมันร้อนมาก เราจึงเอามือจับหู
ข้างนั้นดูปรากฏว่าใบหูเราร้อนมากจริงๆต่างกับอีกข้างที่ไม่ร้อนเลย.....
เรื่องวันนั้นทำให้เราไม่กล้าหลับตอนเย็นอีกเลยและพอหมดสัญญาเช่าหอเราก็ย้ายหอใหม่ทันที
เราไม่รู้ว่ามันเป็นใครมาจากไหน และต้องการอะไรแต่ถ้ามาในลักษณะแบบนั้นเป็นใครๆก็กลัว
จากวันนั้นภาพผู้ชายตัวดำสกปรกมอมแมมใส่เสื้อสีเขียวคนนั้นติดตาเรามาตลอดเราไม่เคยลืมเลย.....
หอใหม่ของเราเป็นหอหลังมหาวิทยาลัยซึ่งเข้าไปแรกๆเราก็เจอดีเหมือนกัน!!!ไว้ค่อยหาเวลามาเล่าให้ทุกคนได้อ่านใหม่นะคะ
ขอบพระคุณทุกคนทีเข้ามาอ่านเรื่องของเรา การเล่าเรื่องแบบพิมพ์อาจจะงงๆหน่อย ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยจ้า
ประสบการณ์ผีลวนลาม!!!!!
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นประสบการณ์ตรงของตัวเราเอง อยากแชร์ต่อๆกันไปให้ทุกคน
ที่ชอบเรื่องลี้ลับได้อ่านกันค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า... เราเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังย่านรังสิต และหอพักเราอยู่หน้ามหาวิทยาลัยตรงข้ามกับ
สนามฟุตบอล (หอที่มีเจ๊เจ้าของหอขี้งกๆและขี้บ่นหน่อยอ่ะ
จากรุ่นพี่ที่รู้จัก และได้ยินจากคนที่เดินสวนกันบ้าง!!!แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ไม่ใช่เราไม่เชื่อนะ
แต่เรื่องแบบนี้เราเชื่อ100% เพราะเราเป็นคนมีเซ้นส์ระดับกลางๆ เจอมาเยอะ เจ็บมาเยอะ ผ่านมาเยอะ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า....เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียนเวลาประมาณใกล้ห้าโมงเย็น เราก็กลับหอพักตามปกติ
แล้วนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงนอน เล่นไปเล่นมาเราก็ง่วงแล้วเผลอหลับไป หลับไปได้สักพักเราก็รู้สึกจุกๆ
แน่นๆหายใจไม่ออกและจู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มากอดเราทางด้านหลัง!!!!!!(เรานอนตะแคงหันหลังให้ห้องน้ำ)
เวลานั้นเราตกใจมาก อาการง่ายๆคือเหมือนโดนผีอำ มือนั้นค่อยๆกอดเราแล้วลูบแขนเรา แล้วจู่ๆมันก็ก้มมาหอม
และไซร้เราที่คอและหลังใบหู ลมหายใจมันที่รดใบหูเราร้อนผ่าวเหมือนโดนเปลวไฟ เราเห็นมันเป็นลักษณะเหมือนคนทั่วไปนี่แหละ
ในตาเราที่เห็นเป็นผู้ชายรูปร่างผอมซูบไม่สูงมีสีผิวที่ดำและตัวมอมแมมสกปรกมาก มันใส่เสื้อสีเขียวตัวใหญ่
และใส่กางเกงสีครีมผมฟูรุงรัง และที่ทำให้เราช็อคไปกว่านั้นคือ มันมีลูกกะตาโปนออกมา!!!! ตอนนั้นเรากลัวมาก
ทำอะไรไม่ถูกขยับตัวก็ไม่ได้ หายใจก็ไม่ออกมันแน่นไปหมด ท่องโน่นนี่นั่นไปต่างๆนาๆก็แล้วแต่มันก็ไม่ยอมไป
เจรจาสื่อสารกันในใจแบบดีๆแล้วก็ไม่ยอมไปอีก ด่าแม่ด่าแบบหยาบคายแล้วมันก็ไม่ไปสักที ตอนนั้นเราเริ่มไม่ไหวแล้ว
พยายามต่อสู้กับมันเพื่อให้หลุดพ้นจากตรงนั้นแต่มันก็ไม่ไปสักที ทั้งตัวเราเจ็บไปหมด และจู่ในใจก็คิดแว๊บขึ้นมาได้
ว่าเคยมีคนบอกไว้ว่าถ้าโดนผีอำให้เรานึกถึงแม่ และทันทีที่คิดเสร็จเราก็นึกถึงแม่และพยายามอ้าปากตะโกนเรียกแม่
เราพยายามตะโกนอยู่ประมาณสองสามครั้งแล้วมันก็ไป นาทีนั้นเรารู้สึกโล่งมาก ลุกขึ้นมาแบบเหนื่อยหอบกับการต่อต้าน
สิ่งลี้ลับนั้น และเม็ดเหงื่อผุดจนเปียกโชกไปทั้งตัว เราจำได้ว่าเมื่อสักครู่นั้นลมหายใจมันร้อนมาก เราจึงเอามือจับหู
ข้างนั้นดูปรากฏว่าใบหูเราร้อนมากจริงๆต่างกับอีกข้างที่ไม่ร้อนเลย.....
เรื่องวันนั้นทำให้เราไม่กล้าหลับตอนเย็นอีกเลยและพอหมดสัญญาเช่าหอเราก็ย้ายหอใหม่ทันที
เราไม่รู้ว่ามันเป็นใครมาจากไหน และต้องการอะไรแต่ถ้ามาในลักษณะแบบนั้นเป็นใครๆก็กลัว
จากวันนั้นภาพผู้ชายตัวดำสกปรกมอมแมมใส่เสื้อสีเขียวคนนั้นติดตาเรามาตลอดเราไม่เคยลืมเลย.....
หอใหม่ของเราเป็นหอหลังมหาวิทยาลัยซึ่งเข้าไปแรกๆเราก็เจอดีเหมือนกัน!!!ไว้ค่อยหาเวลามาเล่าให้ทุกคนได้อ่านใหม่นะคะ
ขอบพระคุณทุกคนทีเข้ามาอ่านเรื่องของเรา การเล่าเรื่องแบบพิมพ์อาจจะงงๆหน่อย ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยจ้า