คิดตั้งแต่จำความได้เลยครับ แต่ไม่ได้คิดว่าใครสร้างเรานะ
คิดว่าเราคือใคร เกิดมาทำอะไร

แต่ว่าแม่เล่าให้ฟังบ่อย ๆ เรื่องอดัมกับอีฟ เพราะแม่เป็นคริสต์
ตอนเด็ก ๆ ก็สวดมนต์คริสต์ตามแม่ ไปโบสถ์กับแม่บ่อย ๆ

แต่ยังรู้สึกไม่ได้คำตอบอยู่ดี โดยเฉพาะเมื่อเรารู้ว่าทุกคนต้องตาย
พอรู้นี่กลัวจนทำอะไรไม่ได้ นอนอกสั่นขวัญหายจนเช้าทุกคืน
สุดท้ายตัดสินใจว่าถ้ากลัวมากแต่หาคำตอบไม่ได้ ก็ศึกษามันก่อนดีกว่า
ว่าความตายคืออะไร เพราะเราก็คิดมาตลอดว่าตายแล้วสูญ เพราะมันจำก่อนเกิดมาไม่ได้

ไล่จากคริสต์ก่อนเลย เพราะตอนนั้นรู้แค่นี้เพราะแม่เล่าให้ฟัง
เปิดหนังสือหลายเล่มที่เกี่ยวกับโลกหลังความตายของคริสต์
มันก็แปลกดีที่หลาย ๆ คนประสบกับโลกหลังความตาย
ศึกษาไปก็กลัวไปนะ ไม่เคยเลิกกลัวความตายเลย

พอศึกษาไปเรื่อย ๆ คริสต์ อิสลาม ฮินดู ซิกส์ ฯลฯ ไม่เคยศึกษาพุทธเลยให้ตายเถอะ
แต่พอไปได้คำตอบบางอย่าง คำพูดบางคำจากครูพุทธศาสนา (ซึ่งปกติไม่เคยฟังเลย)
แล้วก็เห็นข้อความจากโทรทัศน์ไม่กี่ประโยคแล้วมันสะดุดใจ เช่น ศีลคือความปกติของมนุษย์
เราก็ว่ามันแปลก เอาไปลองทำดู รู้สึกว่าอยากทำความดี อยากเป็นคนดี ทั้ง ๆ ที่รอบตัวไม่มีต้นแบบความดีเลย
แทบทุกคนโกหก แทบทุกคนฆ่าสัตว์ ฯลฯ พอคิดได้ดังนั้นเลยสะกิดใจ ลองไปหาหนังสือของพุทธดูบ้างเรื่องความตาย

ปรากฏว่ามีเยอะมาก ละเอียดยิบเชียว อ่านเท่าไรก็ไม่หมด มีเรื่องที่เราไม่เคยรู้มากมายเลย ทั้ง ๆ ที่เราเป็นชาวพุทธ
นี่กระมังใกล้เกลือกินด่าง สิ่งที่เราคิดว่าเรามีอยู่แล้ว เลยไม่ใส่ใจ เบื่อ ไม่อยากศึกษา อีกทั้งฝังใจกับพระไม่ดีตอนเด็ก
ทั้ง ๆ ที่พระดี ๆ ก็มีให้เห็น ก็เลยเริ่มเปิดใจศึกษาพุทธมากขึ้นทีละน้อย

แต่การศึกษาพุทธนี่ไม่ง่ายเลย เพราะมีโจทย์ยาก ๆ เชื่อยาก ๆ อยู่มาก
ถ้าว่าเรื่องปาฏิหารย์ ศาสนาอื่นสู้ไม่ได้เลยครับ ไม่แปลกที่บางคนจะบอกว่าพระไตรปิฎกนี่แต่งแทบทั้งเล่ม

แต่สิ่งที่แปลกคือ คำสอนของพุทธกลับเชื่อมโยงกันอย่างแปลกประหลาด แถมหลาย ๆ คำสอนก็นำมาทำแล้วเห็นผลด้วย
และมันก็อยู่ปน ๆ กับปาฏิหาริย์ได้แบบไม่ขัดแย้งกัน บางอย่างก็ไม่รู้จะใส่มาทำไม ใครจะเชื่อ
ศาสนาพุทธนี่ไม่ได้สอนให้เชื่อเลย แต่กลับมีเรื่องที่ไม่อยากจะเชื่อเลยอยู่มาก แต่มันกลับถูกย้ำซ้ำ ๆ ในตำราเหมือนเป็นสิ่งสำคัญ

ต่อมาก็ได้อ่านหนังสือประวัติเกี่ยวกับพระเกจิต่าง ๆ ซึ่งมันก็เหมือนในตำราเลย คือมีแต่เรื่องพิสดาร
แต่ที่สำคัญมันเป็นประสบการณ์ตรงของพระอาจารย์เหล่านั้น เราก็เก็บ ๆ ไว้ ยังไม่เชื่อ แต่เริ่มอยากศึกษามากขึ้น

พอได้บวช ได้ปฏิบัติธรรม ถึงได้เข้าใจ ว่าตัวเรานี่รู้อะไรน้อยมาก แก่นของศาสนาพุทธไม่ได้อยู่ในตำรา
ตำราเป็นเพียงแนวทางเบื้องต้นเท่านั้น รู้ตำราแล้วต้องเอามาทำ ทำแล้วต้องทำให้มาก ทำให้มากแล้วต้องให้เห็นผล
พอเห็นผลแล้วนั่นล่ะจึงนำไปใช้ได้ และตอบตัวเองได้ว่า ไม่มีศาสนาใดในโลกนี้ที่เราจะต้องศึกษาอีกแล้ว
ไม่มีเรื่องอะไรเลยที่ศาสนาพุทธให้คำตอบไม่ได้ และไม่มีเรื่องอะไรเลยที่ตอบแล้วไม่หายสงสัย
เว้นแต่ผู้ตอบรู้ไม่จริงเท่านั้นแหละ

ในศาสนาพุทธก็มีผู้สร้างนะครับ แต่ต่างจากศาสนาอื่นโดยสิ้นเชิง เพราะหลัก ๆ แล้ว
ถ้าจะมีใครสร้างเรามา ก็ตัวเราเองนี่แหละ ตัวเรานี่แหละคือพระเจ้า เมื่อฝึกฝนตัวเองอย่างดีแล้ว
ก็จะเป็นได้ทั้งพระพุทธเจ้า พระอรหันตเจ้า พระอริยเจ้า กันเลยทีเดียว ที่ไม่ได้เรื่องกันอยู่นี่ ก็เพราะกิเลสที่อยู่ในใจ
กิเลสหรืออวิชชาก็มาช่วยสร้างด้วยเหมือนกัน

ถ้าจะมีสิ่งใดที่เกิดขึ้นได้เองโดยไม่มีใครสร้าง สิ่งนั้นไม่จำเป็นต้องมีแค่หนึ่งเดียวและฝ่ายเดียว
เราทุกคนสามารถกำเนิดมาได้ด้วยวิธีนั้นเช่นกัน ศาสนาพุทธตอบเรื่องนี้ได้หมดจด
แต่ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจได้และยังไม่ใช่สาระสำคัญ เพราะตราบที่เรายังไม่กำจัดกิเลสให้หมดไป
ความไม่รู้จริง ก็จะยังไม่หายไปจากใจ ดังนั้น ศาสนาพุทธจึงมุ่งเน้นให้ทุกคนปฏิบัติเพื่อความหมดกิเลส
มากกว่าจะเน้นให้รู้อะไรเยอะ ๆ โดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้จิตใจไม่สงบและกิเลสมากขึ้นนั่นเอง

ปาฏิหาริย์ ไม่ขัดกับคำสอนของพุทธ เพียงแต่ไม่ใช่แก่นสาร
วิทยาศาสตร์ ไม่ขัดกับคำสอนของพุทธ เพียงแต่เป้าหมายคนละอย่าง พึ่งพาอาศัยกันได้
คนศาสนาอื่น ไม่ขัดกับคำสอนของพุทธ เพราะพุทธไม่ได้มองว่าใครศาสนาอะไร แต่มองว่า ใครทำอะไร
พุทธศาสนาเน้นให้ขัดอย่างเดียว คือขัดใจให้ใส พอใจใสแล้ว อะไร ๆ มันก็กระจ่างแจ้งไปหมด

แม้พุทธจะแตกแขนงไปมากเพราะความถนัดของแต่ละท่าน แต่จุดหลักแล้วก็ยังเหมือนเดิม
หากต่างฝ่ายต่างมุ่งศึกษาแนวทางของตนให้ดี สุดท้ายก็จะมาพบกัน ณ จุดเดียวกัน นี่คือความอัศจรรย์ของศาสนาพุทธ