ตอนนี้อยู่ปี1 เคมีมธ.ค่ะ แต่เรียนไปแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ อยากซิ่วค่ะ
รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรา ทั้งวิชาเรียน สภาพแวดล้อม สภาพสังคม
ที่เลือกเคมีตอนม.6เพราะคิดว่าตัวเองชอบค่ะ เป็นวิชาที่พอเรียนได้
ในบรรดาวิชาวิทย์-คณิต แต่ไม่เคยศึกษาข้อมูลหรือวิชาเรียนที่ต้องเจอทั้ง4ปี

พอจะซิ่วเลยลองหาตัวเองดูอย่างจริงจัง ดูตั้งแต่โครงสร้างหลักสูตร
แผนการศึกษา รู้สึกสนใจบัญชีค่ะเลยหาข้อมูลต่อและวางแผนกับการซิ่วไว้
ส่วนตัวเราประมาณตัวเองได้ค่ะว่าไม่ใช่คนหัวดีขนาดจะเข้าบัญชี มธ หรือม.ดังๆได้
เลยดูมหาลัยเอกชนไว้ สนใจอยากเข้าที่ไทยญี่ปุ่นค่ะ เพราะอยากได้ภาษาญี่ปุ่นด้วย
มีให้สอบทุนด้วย ที่ตั้งใจไว้คือจะดรอปเพื่ออ่านหนังสือไปสอบทุนเลยคุยกับพี่สาว
พี่สาวบอกว่าแม่คงไม่ให้ทิ้งที่นี่ไปเสี่ยงสอบทุนหรอก ถ้าจะซิ่วก็ต้องซิ่วไปเรียนไป
แต่ตัวเองคิดว่าเราทำสองอย่างพร้อมๆกันได้ไม่ดีหรอก เหมือนจับปลาสองมือ

เราเลยไปคุยกับแม่ค่ะ แม่เราผิดหวังมากคือท่านดูภูมิใจมากที่เราได้เรียนที่นี่
ท่านชอบที่นี่ คุณแม่บอกว่า 'ยังไงก็จะให้เรียนที่นี่' เหตุผลที่ว่าเรียนแล้วไม่ชอบไม่ใช่
มันไม่พอสำหรับคุณแม่ ถ้าเรียนไม่ไหวจริงๆก็จะให้เรียนพิเศษเพิ่มไป
จบ5ปีก็ได้ ไม่ไหวตัวไหนก็ดรอปไป คณะไหนก็ยากเหมือนกันทั้งนั้น
แล้วก็บอกเราอีกว่าแล้วคนอื่นเค้าจะคิดยังไงที่เราซิ่ว เพราะเรียนไม่ได้ไม่ชอบ?
จะบอกเค้ายังไง คือเราเองไม่ได้แคร์คนพวกนั้นเลยค่ะ แต่แม่แคร์สังคมของท่าน
เราเองแคร์แม่ก็เลยลำบากใจค่ะ แต่ตัวเองก็จะไม่ไหวเอา คือให้ฝืนเรียนไปแบบนี้
ก็ไม่รู้จะรอดไปแค่ไหน ตอนนี้เครียดและไม่มีความสุขเลยค่ะ คุณแม่ก็เครียดไปด้วย
ตอนนี้แม่พยายามตามใจ ไปรับไปส่งที่หอ ทำนั่นนี่ให้ เพื่อเราจะได้ยอมเรียนต่อค่ะ
คุยเรื่องนี้กันประมาณ2อาทิตย์แล้วค่ะ ตอนนี้เราก็พยายามทำหน้าที่ตัวเองให้ดีอยู่ค่ะ
แต่รู้สึกเหนื่อยมากๆยิ่งเรียนยิ่งบั่นทอนกำลังใจ แม่ให้กำลังใจตลอดค่ะ ยิ่งรู้สึกผิด
ยิ่งอึดอัดมากๆ แต่ก็มีความตั้งใจเหมือนเดิมค่ะ จะคุยกับแม่ยังไงดีคะ???