เรื่องมีอยู่ว่า เรารู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งบังเอิญได้มาเจอกันด้วยเรื่องงาน ตอนแรกก็คุยกันเรื่องงานหลังๆเริ่มสนิทมากขึ้นก็คุยเรื่องอื่นบ้าง แต่ส่วนใหญ่เค้าจะถามเรื่องส่วนตัวของเรา ซึ่งเราไม่เคยแม้แต่จะถามเรื่องของเขา ถ้าเขาไม่เล่าให้ฟัง  จนผ่านไปแบบนี้ 8 เดือนกว่า เรายังไม่รู้เลยว่า เค้านามสกุล อะไร อายุเท่าไหร่ ทำงานอะไร ไอ้ครั้นจะถามก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง แบบว่านิสัยเราก็ไม่ค่อยชอบซักไซ้ซะด้วย  ทีนี้ไอ้เรื่องที่คิดถึงนี่ มันเริ่มมาจากนายคนนี้เค้าก็เที่ยวโทรมาถามนั่น ถามนี่ ชวนกินข้าว บ่อยขึ้นเรื่อยๆ ตอนแรกก็รำคาญ ตอนหลังพอมาบ่อยๆก็ชักจะชิน เริ่มจะรอโทรศัพท์  เริ่มรู้สึกอยากจะโทรหา  แต่ด้วยความที่เป็นผู้หญิง อีกทั้งฝั่งนั้นก็ไม่รู้ว่าจะมาจีบหรือไม่อย่างไร ก็เลยต้องรักษาฟอร์มไว้ แต่มันน่าอึดอัด ไอ้ความรู้สึกที่ต้องรอคอยแบบนี้ ก็เลยเริ่มคิดว่าจะจัดการกับความรู้สึกนี้ ด้วยการคิดว่า "การที่มีคนมาพูดคุยด้วย สนิทด้วย และทำให้เรารู้สึกดี จะช่วยเป็นพลังขับเคลื่อนจิตใจเรา ให้รู้ว่าเราเองก็มีดีอยู่ และต้องดูแลตัวเองให้ดียิ่งๆขึ้นไป ส่วนเรื่องจะได้เจอหรือ พูดคุย หรือ คบหากันต่อไปนั้น  ก็ขอให้สุดแล้วแต่กรรมแต่เวรที่สร้างกันมา  ตอนนี้ก็ขอใช้ชีวิตที่มีอยู่ด้วยความภูมิใจต่อไป  ( รักษาฟอร์มให้ถึงขีดสุด) "  
ปล...คิดได้นะ..แต่มันทำยากอ่ะ...