ผมมีแฟนและรักแฟนมากๆ เรียกได้ว่ารักมากจนไม่อยากจะคุยกับผู้หญิงคนอื่นเลย

เมื่อก่อนผมเคยคิดอยากจะไปศึกษาอะไรสักหน่อยเกี่ยวกับงานของผม แฟนผมเค้าก็งอนก็พูดประชด "ไม่อยากคุยก็ไปทำสิ"

ทุกวันนี้ ผมกลับไปบ้านผมก็รอจนแฟนผมกลับหอ อยากจะคุยเล่นบ้าน คุยอะไรด้วยบ้าง เค้ากลับไม่คุย
ผม : กลับบ้านแล้วหรอ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ชวนคุย
แฟน : อื้อ พักเก็บของ ทำไรก่อน
ผมก็อดใจรอ ประมาณครึ่งชั่วโมงถึงชั่วโมง ผมก็สกิดสติ๊กเกอร์ไป
แฟน : อื้อดูยูทูปก่อน
ผม : อืม ดูยูทูปเสร็จก็ทักมา

สุดท้ายก็ทักมาแค่ตอนอาบน้ำกับตอนจะนอนมาบอกฝันดีเฉยๆ

มันก็วนลูปอย่างนี้หลายอาทิตย์ หลายเดือนแล้ว
แฟน : ดูจบหมดแล้ว ไม่มีอะไรให้ดูแล้วอ่ะ
ผม : ก็ดูทุกวัน ดูจนจะไม่มีเรื่องให้ดูแล้วมั้ง
แฟน : ก็คนมันเครียตจากงานนี่นา ก็ดูไรผ่อนคลายบ้าง

ผมก็พูดอะไรไม่ออกเลย

หลังๆนี่หนักเลยครับ เจอกันแค่วันศุกร์ตอนเย็น เสาร์เต็มวัน อาทิตย์ต้องตื่นเพราะเค้าไปเรียน
ช่วงที่เจอกันเค้าก็เอาแต่ดูยูทูป สรุปผมไปหาผมเหงากว่าเดิมอีก

ทุกวันนี้พูดด้วย ยังว่าผมน่าลำคานเลย ผมก็ได้แต่น้อยใจ แต่ก็ทำไรไม่ได้ ทำได้แค่เงียบๆไป
เพราะถ้าทะเลาะกันเค้าเลือกที่จะเงียบ ไม่คุย ทำเป็นไม่สนใจ
สุดท้ายก็เป็นผมต้องง้อเสมอ

ที่ทำให้ผมคิดมากคือแชตนึงที่ผมเคยได้อ่านตอนก่อนหน้านี้ประมาณ 2 อาทิตย์ เป็นวันที่ 20 กันยา

อย่างที่ผมเคยกล่าวไปว่า กลับไปบ้านแฟนก็จะดูยูทูป ผมก็เลยจะไม่ได้คุยกันแฟนเท่าไร
วันนึงผมได้เล่นเฟสโน๊ตบุคผมที่ให้แฟนยืมไป ด้วยความที่สงสัยมีผู้ชายคนนึงทักมา
ผมสมมุติว่ามันชื่อ A ละกัน

A: ขอบคุณที่รับแอดนะ

แฟนก็คุยเล่นไป สักพัก

A: ไม่ได้คุยกับแฟนหรอ

แฟน : อื้อ ไม่ได้คุย (อ่านเจอตรงนี้ผมก็จุกแล้วครับ เหมือนโดนหมัด1)

A: มาคุยกับเราแบบนี้แฟนไม่ว่าหรอ เรากลัวว่าเดี๋ยวแฟนเธอมาหาเรื่องเรา (ผมสายขันติครับ ไม่ชอบมีเรื่องกับใคร)

แฟน : ถ้ากลัวแล้วจะทักแชตมาทำไม (หมัด2)

สักพัก ตอนนั้นผมเข้าเฟสผมในมือถือ ทรหดค่อยๆเลื่อนไปจนถึงวันที่ 20 กันยา

แฟน : ไปนอนก่อนนะ ฝันดี

ผม : อื้อ ไปนอนแล้วหรอ ฝันดี

ตอนผมตอบไปคือ 4ทุ่ม 20
ปรากฏว่าแฟนคุยกับไอนั่นถึง 4ทุ่ม 40 แล้วบอกฟันดี

วันหลังๆผมเลยแอบๆถามไป ไอ A ที่มากด like เนี่ยใคร
แฟนผมก็บอกเป็นเพื่อนที่บริษัท

ผมไม่อยากจะทะเลาะด้วย เห็นว่าคุยกันวันเดียว (แต่ในใจแอบกลัวว่า คุยกันในแชตแค่วันเดียวหรือเปล่า เพราะดูคุยกันสนุกมากเลย จนผมรู้สึกกลัวในใจเลย)


--- กลับมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้ ----
ผมไปหอแฟนตามปกติ คือวันศุกร์หลังเลิกงาน กลับบ้านตอนวันอาทิตย์เช้าๆ
วันศุกร์ไปถึงด้วยความคิดถึง ก็อยากจะเจอ อยากจะคุย อยากจะกอด ตามประสาแฟนที่ไม่ค่อยได้เจอ (อาทิตย์นึงเจอกันแค่นี้ผมก็คิดถึงแล้ว เพราะผมติดแฟนมาก มีแฟนแค่คนเดียวไม่คิดจะคุยกับใคร)

แฟนผมไปคุยกับน้องที่ทำงานห้องตรงข้าม (เป็นผู้หญิงผมเลยไม่คิดอะไร) แต่กว่าจะกลับมาก็ดึก มาถึงก็อาบน้ำนอนเลย (สรุปไม่ได้คุย)
ผมจะกอดก็หาว่าผมชอบไปยุ่งกับเธอ (เมื่อก่อนเดินมากอดผมเองด้วยซ้ำ)

วันเสาร์ ตอนออกไปข้างนอกเป็นเวลาที่ผมมีความสุขมาก เพราะถ้าอยู่ในหอ แฟนแทบจะทำเหมือนผมไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ แต่พอกลับมาก็อีกหรอบเดิม
ดูยูทูปไม่สนใจผม ผมจะเข้าไปหาก็โดนว่าแล้ว ผมเฟลมากและผมรู้ว่าเค้าต้องรู้แต่เค้าเลือกที่จะไม่สนใจด้วยซ้ำ

วันอาทิตย์ขากลับบ้าน แฟนผมก็แต่งตัวไปเรียน แต่งตัวสวยเลย
พอลงมาเจอกระจกก็ส่องๆ
ผม : สวยแล้ว
แฟน : จะพูดทำไม (ขึ้นเสียง)
ผม : ทำไมเดียวนี้พูดอะไรไปต้องโมโหตลอดเลย
แฟน : น่าลำคานจะพูดทำไม ก็แค่จัดเสื้อจัดอะไรให้มันตรงๆ

ผมก็โมโหเลย แต่ผมก็ทำไรไม่ได้ แฟนผมก็เหมือนเดิมจะเงียบใส่ผม

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมพูดอะไรเล่นๆแบบนี้ไป ก็จะตอบกลับมากวนๆ "แน่นอนอยู่แล้ว" อะไรแบบนี้
แต่เดียวนี้ผมกลายเป็นไอตัวน่าลำคาน คือทำไรแฟนก็จะมองว่าผมน่าลำคานไปหมด

จนวันนี้ผมกลัวตัวเองเลย เพราะอยู่ๆผมก็คิดขึ้นมาว่า

สักวันนึง ......
แฟนก็จะต้องเสียใจแบบที่ผมเสียใจ
อะไรที่เคยทำไว้แล้วทำให้ผมเสียใจ
สักวันนึงแฟนก็จะโดนทำบ้าง แล้วเค้าก็จะรู้

ไม่ใช่ผมทำหรอก เพราะผมรักเค้า แทบจะยอมทุกอย่างแล้ว
แต่มันต้องเป็นใครสักคนที่แฟนรัก แล้วอยู่มาวันนึงเค้าก็จะไม่รัก
ไม่สนใจแฟนแล้ว

ซึ่งวันนี้ เค้าอาจจะลำคานผมจนไม่ให้ผมอยู่ในชีวิตเค้าแล้วก็ได้

ปล1. ไม่มีอะไรอยากจะระบาย เพราะตอนนี้ทั้งโมโห ทั้งเศร้า รู้สึกเหงา และก็รู้สึกว่าอะไรๆมันก็ไม่เหมือนเดิม
ปล2. แสดงความคิดเห็นได้ เช่น ผมคิดมากเกินไป ผมงอแงเกินไป มองในแง่ลบเกินไป เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมจะได้ปรับปรุงตัว
ปล3. แนะนำได้ เช่น ผมควรจะทำยังไงต่อไป แต่อย่าบอกให้เลิกนะครับ ผมทำไม่ได้หรอก