ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด..ว่าขึ้นรถตู้แล้วมันเสียเกียรติตรงไหน.
วันนี้วันเสาร์ที่ 5 พฤศจิกายน 2559 เวลาประมาณ 10.15 น. ดิฉันจะเดินทางจาก อ.สามพราน จ.นครปฐม เพื่อเข้ากรุงเทพ ไปโรงพยาบาลศิริาช แต่เนื่องจากทราบว่ารถจะติดเพราะคนไปสนามหลวงกันมาก จึงไม่ขับรถไป และเดินทางไปที่ขึ้นรถตู้โดยสารสามพราน-ห้างสรรพสินค้าพาต้า เมื่อไปถึงรถไม่มี จึงมีผู้โดยสารนั่งรอที่ศาลา เป็นวัยรุ่นชาย 2 คน หญิง 1 คน ดิฉันก็นั่งรอ ได้สักแป๊บก็มีนักเรียนนายร้อยหญิง 2 คน เดินมารอรถเช่นกัน แต่เนื่องจากศาลากันแดดไม่ได้และร้อนดิฉันจึงเดินไปด้านหลังศาลา คือหลังป้ายโฆษณาที่ศาลาที่พักผู้โดยสารก็มีผู้โดยสารยืนรอจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ยังมีผู้โดยสารเดินมารอด้านหลังป้ายโฆษณาอีก 2-3 คนดิฉันก็ไม่สนใจ และอีกคนที่จำได้ว่ามารอรถเช่นกันเนื่องจากเธอเป็นหญิงสาวต่างชาติใส่ชุดเดรสผ้ายีดสีเทานำรถมอเตอร์ไซต์มาจอดที่ท่าและยืนรอรถเช่นกัน ดิฉันต้องการบอกว่าดิฉันได้ยืนรอขึ้นรถตู้และไม่ใช่เป็นคนมารอล่าสุดก่อนที่รถตู้สามพรานคันหนึ่งแล่นมาจอด
เมื่อรถตู้คันนั้นมาจอดทุกคนก็พากันขึ้นรถโดยไม่มีการลำดับ (เพราะไม่มีอะไรมาบ่งบอกว่าใครมาก่อนหลังนอกจากมองกันเอง) ขณะนั้นดิฉันเดินไปยืนอยู่ตรงประตูด้านหน้าคนขับแต่ไม่มีใครขึ้นนั่งดิฉันจึงขึ้นไปนั่งและตามด้วยหญิงสาวอีกคน ดิฉันเตรียมค่าโดยสารในมือเรียบร้อย แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากพนักงานขับรถตู้คันนั้นซึ่งเปิดประตูด้านคนขับและบอกว่า "ป้ามาเป็นคนทีหลังไม่ใช่เหรอ" ดิฉันตกใจทั้งอับอายต่อหน้าผู้โดยสารที่นั่งกันเต็มแล้วในรถตู้นั้น และนึกในใจว่า "เราก็มาก่อนนี่ น่าจะรถเต็มพอดีไหม" แต่ก็รู้สึกอายเหมือนแย่งรถผู้อื่นนั่ง จึงบอกน้องผู้หญิงท่ีนั่งข้างๆ ว่า "ขอลงหน่อย" เมื่อดิฉันลงมาจากรถตู้แต่ก็นึกในใจว่าท่ีนี่ไม่มีระบบจัดผู้โดยสารจะรู้อย่างไรว่าใครมาก่อนหลัง แต่ที่ดิฉันสมเพชตัวเองคือเมื่อลงจากรถแล้วมีเพียงสาวต่างชาติยืนเหลือพียงคนเดียวเมื่อดิฉันลงจากรถเธอจึงได้ขึ้นไปแทนปรากฏว่าเหลือดิฉันเพียงคนเดียวทีไม่ได้โดยสารรถคันนั้นไป ทุกคนที่มาก่อนและหลังดิฉันได้ไปหมด..นี่มันอะไรกัน รู้สึกสมเพชตัวเองว่า ทำไมดิฉันจึงไม่โต้แย้งคนขับรถตู้คันนั้นให้รู้เรื่องกันไปเลย? และยอมลงจากรถทำไม? ในที่สุดดิฉันจึงให้สามีเอารถมารับและไปขึ้นรถตู้ที่หน้า ม.มหิดล-พาต้า อย่างอดสูตัวเอง มันทำให้ไม่อยากขึ้นรถตู้สามพราน-กรุงเทพอีกเลย เสียดายที่ไม่ได้จำเบอร์รถตู้คันนั้นไว้ แต่ยังเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีคงฝังใจไปนาน ..กับพฤติกรรมคนขับรถคนนี้..(หรือเพราะดิฉันเป็นป้าไม่เหมาะจะนั่งหน้านะ).ดิฉันหวังว่าคงไม่มีใครมีความรู้สึกที่แย่ๆๆ กับการโดยสารรถตู้เช่นดิฉันนะคะ..
คุณเคยสมเพชตัวเองเมื่อขึ้นรถตู้โดยสารไหม
วันนี้วันเสาร์ที่ 5 พฤศจิกายน 2559 เวลาประมาณ 10.15 น. ดิฉันจะเดินทางจาก อ.สามพราน จ.นครปฐม เพื่อเข้ากรุงเทพ ไปโรงพยาบาลศิริาช แต่เนื่องจากทราบว่ารถจะติดเพราะคนไปสนามหลวงกันมาก จึงไม่ขับรถไป และเดินทางไปที่ขึ้นรถตู้โดยสารสามพราน-ห้างสรรพสินค้าพาต้า เมื่อไปถึงรถไม่มี จึงมีผู้โดยสารนั่งรอที่ศาลา เป็นวัยรุ่นชาย 2 คน หญิง 1 คน ดิฉันก็นั่งรอ ได้สักแป๊บก็มีนักเรียนนายร้อยหญิง 2 คน เดินมารอรถเช่นกัน แต่เนื่องจากศาลากันแดดไม่ได้และร้อนดิฉันจึงเดินไปด้านหลังศาลา คือหลังป้ายโฆษณาที่ศาลาที่พักผู้โดยสารก็มีผู้โดยสารยืนรอจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ยังมีผู้โดยสารเดินมารอด้านหลังป้ายโฆษณาอีก 2-3 คนดิฉันก็ไม่สนใจ และอีกคนที่จำได้ว่ามารอรถเช่นกันเนื่องจากเธอเป็นหญิงสาวต่างชาติใส่ชุดเดรสผ้ายีดสีเทานำรถมอเตอร์ไซต์มาจอดที่ท่าและยืนรอรถเช่นกัน ดิฉันต้องการบอกว่าดิฉันได้ยืนรอขึ้นรถตู้และไม่ใช่เป็นคนมารอล่าสุดก่อนที่รถตู้สามพรานคันหนึ่งแล่นมาจอด
เมื่อรถตู้คันนั้นมาจอดทุกคนก็พากันขึ้นรถโดยไม่มีการลำดับ (เพราะไม่มีอะไรมาบ่งบอกว่าใครมาก่อนหลังนอกจากมองกันเอง) ขณะนั้นดิฉันเดินไปยืนอยู่ตรงประตูด้านหน้าคนขับแต่ไม่มีใครขึ้นนั่งดิฉันจึงขึ้นไปนั่งและตามด้วยหญิงสาวอีกคน ดิฉันเตรียมค่าโดยสารในมือเรียบร้อย แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากพนักงานขับรถตู้คันนั้นซึ่งเปิดประตูด้านคนขับและบอกว่า "ป้ามาเป็นคนทีหลังไม่ใช่เหรอ" ดิฉันตกใจทั้งอับอายต่อหน้าผู้โดยสารที่นั่งกันเต็มแล้วในรถตู้นั้น และนึกในใจว่า "เราก็มาก่อนนี่ น่าจะรถเต็มพอดีไหม" แต่ก็รู้สึกอายเหมือนแย่งรถผู้อื่นนั่ง จึงบอกน้องผู้หญิงท่ีนั่งข้างๆ ว่า "ขอลงหน่อย" เมื่อดิฉันลงมาจากรถตู้แต่ก็นึกในใจว่าท่ีนี่ไม่มีระบบจัดผู้โดยสารจะรู้อย่างไรว่าใครมาก่อนหลัง แต่ที่ดิฉันสมเพชตัวเองคือเมื่อลงจากรถแล้วมีเพียงสาวต่างชาติยืนเหลือพียงคนเดียวเมื่อดิฉันลงจากรถเธอจึงได้ขึ้นไปแทนปรากฏว่าเหลือดิฉันเพียงคนเดียวทีไม่ได้โดยสารรถคันนั้นไป ทุกคนที่มาก่อนและหลังดิฉันได้ไปหมด..นี่มันอะไรกัน รู้สึกสมเพชตัวเองว่า ทำไมดิฉันจึงไม่โต้แย้งคนขับรถตู้คันนั้นให้รู้เรื่องกันไปเลย? และยอมลงจากรถทำไม? ในที่สุดดิฉันจึงให้สามีเอารถมารับและไปขึ้นรถตู้ที่หน้า ม.มหิดล-พาต้า อย่างอดสูตัวเอง มันทำให้ไม่อยากขึ้นรถตู้สามพราน-กรุงเทพอีกเลย เสียดายที่ไม่ได้จำเบอร์รถตู้คันนั้นไว้ แต่ยังเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีคงฝังใจไปนาน ..กับพฤติกรรมคนขับรถคนนี้..(หรือเพราะดิฉันเป็นป้าไม่เหมาะจะนั่งหน้านะ).ดิฉันหวังว่าคงไม่มีใครมีความรู้สึกที่แย่ๆๆ กับการโดยสารรถตู้เช่นดิฉันนะคะ..