เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงๆของผมแท้ๆ 100 % ไม่ได้มีการปรุงแต่งเพิ่มเติม.......
.
.
.
.
.
คือผมเป็นผู้ชายธรมมดาๆคนนึงที่ค่อนข้างแปลกกว่าผู้ชายปกติทั่วไป คือผมเกิดมาไม่เคยมีแฟนเลยซักคน
ในชีวิตนี้ผมมีโอกาศได้คุยกับผู้หญิงน้อยมาก ท่าคุยก็คุยแต่คนรู้จักจริงๆ แต่ท่าไม่สนิทผมจะไม่พูดไม่เข้าหา ไม่ใช้ว่าผมหยิ่งหรือหลงตัวเองไรหรอกนะ
แต่ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดอะไรทุกครั้งที่คุยกับผูหญิงคนอื่นที่ไม่ใช้คนรู้จัก ในหัวผมจะโล่งคิดไรไม่ออกจนบางครั้งไม่ยอมพูดด้วยก็มี ซึ่งนี้อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่เคยมีแฟนเลยซักคน ทั้งชีวิตอยู่ไปวันๆโดยแค่แอบชอบรุ่นพี่ไปเรื่อย จนมาวันนึงวันนั้นมันมีการประชุมแผนก ( ผมเรียนอยู่ ปวช ปี 2 คอม )
แล้วผมกับเพื่อนก็เข้าไปนั้งรอเขาประชุมกัน แล้วมันก็จะเริ่มมีคนทยอยๆเข้าห้องมาเรื่อยๆซักพักก็มีการนั้งแบ่งกลุ่มกันอย่างชัดเจน (คือห้องประชุมนี้จะนั้งกันบนพื้นไม่ใช้เก้าอี้ ) แต่มันจะมีน้องผู้หญิงคนๆนึงที่แยกตัวออกมาไม่นั้งกับกลุ่มไหนอยู่คนเดียว ซึ่งตอนนั้นผมกับเพื่อนก็เห็นละว่าน้องเข้านั้งคนเดียวตอนนั้นผมหันหน้ามายิ้มกับเพื่อนแล้วขำเบาๆ (ขอโทษ) เพราะสำหรับพวกผมไม่ดิสำหรับผมแล้วมันคือเรื่องๆที่แปลกนิดๆ แต่อย่างนึงที่ทำให้ผมหยุดยิ้มก็คือ น้องเขานั้งอยู่คนเดียวแล้วจู่ๆ น้องเขาก็หยิบหนังสือการ์ตูนมังงะมาอ่าน...... ซึ่งนั้นคือจุดพลิกสุดๆที่ทำให้ผมเริ่มสนใจในตัวน้องเขาเพราะผมกล้าพูดแบบเต็มปากเลยว่าทั้งวิทลัยผมไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน อ่านการ์ตูนส่วนใหญ่ก็จะเสริมสวยทำตัวสวยๆกันไปเรื่อย แต่น้องคนนี้เขาแตกต่างออกไป...ซึ่งหลังจากวันนั้นผมก็เริ่มจับตาดูน้องเขาจนมาวันหนึ่งผมลองวาดรูปน้องเขาดูเล่นๆ แล้วหลังจากวันนั้นผมก็วาดรูปน้องเขามาเรื่อยๆจนมารู้ตัวอีกทีก็มีประมาณ 10- 20 รูปได้ผมเลยคิดว่าผมควรจะส่งให้น้องเขาดูดีไหม เพราะใจนึงก็กลัวว่าจะโดนหาว่าโรคจิตอีกใจนึงก็ไม่อยากเก็บเอาไว้คนเดียว.... ปล.รูปที่ผมวาดนี้ไม่ได้วาดรูปแบบ 18+ นะผมวาดแบบปกติดีๆนี้ละ
แอบวาดรูปผู้หญิงคนนึง จะโดนหาว่าโรคจิตไหม ?
.
.
.
.
.
คือผมเป็นผู้ชายธรมมดาๆคนนึงที่ค่อนข้างแปลกกว่าผู้ชายปกติทั่วไป คือผมเกิดมาไม่เคยมีแฟนเลยซักคน
ในชีวิตนี้ผมมีโอกาศได้คุยกับผู้หญิงน้อยมาก ท่าคุยก็คุยแต่คนรู้จักจริงๆ แต่ท่าไม่สนิทผมจะไม่พูดไม่เข้าหา ไม่ใช้ว่าผมหยิ่งหรือหลงตัวเองไรหรอกนะ
แต่ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดอะไรทุกครั้งที่คุยกับผูหญิงคนอื่นที่ไม่ใช้คนรู้จัก ในหัวผมจะโล่งคิดไรไม่ออกจนบางครั้งไม่ยอมพูดด้วยก็มี ซึ่งนี้อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่เคยมีแฟนเลยซักคน ทั้งชีวิตอยู่ไปวันๆโดยแค่แอบชอบรุ่นพี่ไปเรื่อย จนมาวันนึงวันนั้นมันมีการประชุมแผนก ( ผมเรียนอยู่ ปวช ปี 2 คอม )
แล้วผมกับเพื่อนก็เข้าไปนั้งรอเขาประชุมกัน แล้วมันก็จะเริ่มมีคนทยอยๆเข้าห้องมาเรื่อยๆซักพักก็มีการนั้งแบ่งกลุ่มกันอย่างชัดเจน (คือห้องประชุมนี้จะนั้งกันบนพื้นไม่ใช้เก้าอี้ ) แต่มันจะมีน้องผู้หญิงคนๆนึงที่แยกตัวออกมาไม่นั้งกับกลุ่มไหนอยู่คนเดียว ซึ่งตอนนั้นผมกับเพื่อนก็เห็นละว่าน้องเข้านั้งคนเดียวตอนนั้นผมหันหน้ามายิ้มกับเพื่อนแล้วขำเบาๆ (ขอโทษ) เพราะสำหรับพวกผมไม่ดิสำหรับผมแล้วมันคือเรื่องๆที่แปลกนิดๆ แต่อย่างนึงที่ทำให้ผมหยุดยิ้มก็คือ น้องเขานั้งอยู่คนเดียวแล้วจู่ๆ น้องเขาก็หยิบหนังสือการ์ตูนมังงะมาอ่าน...... ซึ่งนั้นคือจุดพลิกสุดๆที่ทำให้ผมเริ่มสนใจในตัวน้องเขาเพราะผมกล้าพูดแบบเต็มปากเลยว่าทั้งวิทลัยผมไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน อ่านการ์ตูนส่วนใหญ่ก็จะเสริมสวยทำตัวสวยๆกันไปเรื่อย แต่น้องคนนี้เขาแตกต่างออกไป...ซึ่งหลังจากวันนั้นผมก็เริ่มจับตาดูน้องเขาจนมาวันหนึ่งผมลองวาดรูปน้องเขาดูเล่นๆ แล้วหลังจากวันนั้นผมก็วาดรูปน้องเขามาเรื่อยๆจนมารู้ตัวอีกทีก็มีประมาณ 10- 20 รูปได้ผมเลยคิดว่าผมควรจะส่งให้น้องเขาดูดีไหม เพราะใจนึงก็กลัวว่าจะโดนหาว่าโรคจิตอีกใจนึงก็ไม่อยากเก็บเอาไว้คนเดียว.... ปล.รูปที่ผมวาดนี้ไม่ได้วาดรูปแบบ 18+ นะผมวาดแบบปกติดีๆนี้ละ