ระยะเวลาหลายเดือนมานี้ เรามีความคิดฆ่าตัวตายค่ะ แต่ที่น่าแปลกคือมันมาแล้วก็หายไป ไม่เชิงว่าหายไปเลย แต่อารมณ์มันขึ้น ๆ ลง ๆ ไม่แน่นอน

เราแปลกไหมคะที่ไม่ได้รู้สึกตลอดเวลา? เราอยากเลิกคิดค่ะ อย่างน้อยถ้าจะมาทั้งทีก็อยากให้เลิกคิดไปเลย ไม่ต้องวนเวียนกลับมาแบบนี้อีก ทุกครั้งเราอาจจะหากิจกรรมมาทนแทนได้ เชื่อว่าเราจะหายขาด แต่มันก็ไม่กี่นาที ไม่กี่ชั่วโมง ไม่กี่วัน จู่ ๆ ก็ถูกกระตุ้นแล้วก็คิดอีก เหมือนสมองมันตีกลับให้เรากลับมาคิดอะไรซ้ำ ๆ เลิกคิดไปไม่ได้ ช่วงนี้เปลี่ยนไปมากตรงที่เราฟุ้งซ่านทั้งวันเลยค่ะ ต่อให้ทำอะไรก็สลัดไม่ออก เรารู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกอยากหลับแล้วไม่เห็นวันพรุ่งนี้ รู้สึกไม่มีกำลังใจในการดำเนินชีวิตต่อ ไม่รู้แม้กระทั่งเหตุผลที่จะมีชีวิต มันทรมานที่เราทำอะไรกับมันไม่ได้ จนกว่าจะรอมันหายไป

เราเริ่มต้องตีสีหน้าเพื่อให้เขาคิดว่าเราปกติดี ทั้งที่ความจริงเรากลัว เรากลัวว่าคนอื่นจะรู้ กลัวว่าครอบครัวจะรู้ กลัวว่าเพื่อนจะรู้ กลัวว่าถ้าเขารู้เขาจะรับไม่ได้ ทั้งนี้เองยิ่งเราปกปิด เรายิ่งกลัวว่าเขารู้แล้วเขาจะหาว่าเราคิดไปเอง กลัวว่าเขารู้เขาจะหาว่าเรามันไร้สาระ กลัวเขาจะพูดอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจเรา

เราอึดอัด เราเคยปรึกษาเรื่องนี้กับคนที่ไว้ใจ แต่เขาตอบกลับมาแบบประชดประชัน หรือบางคนก็ทำลายความไว้ใจไม่เป็นชิ้นดี เราเข้าใจในมุมมองของเขาค่ะ เรารู้ว่าเขากำลังสื่ออะไร แต่ในจุดนี้ มันเริ่มมีอิทธิพลมากกว่านั้น ความเป็นเหตุเป็นผลเรามันถูกหักล้างไปหมด เราปฏิเสธตัวเองไม่ให้คิดไม่ได้ เราไม่อยากพูดเรื่องนี้กับใครอีกแล้ว

ตอนแรกที่เรารู้สึกแบบนี้เรานึกว่ามันคือความคิดชั่ววูบ นึกว่าเราคิดไปเอง แต่ตอนนี้มันหนักขึ้น เรารับรู้ถึงความทรมานที่ปฏิเสธมาตลอด เราเริ่มคิดอยากจะทำร้ายตัวเอง เริ่มนึกถึงแผนการฆ่าตัวตายอย่างจริงจัง เริ่มเฉยฉากับการที่รู้ว่าจะมีใครเสียใจเมื่อเราหายไป จากที่ฟูมฟายมานาน เริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติอย่างชัดเจน

เราลองค้นคว้าเรื่องโรคซึมเศร้าและโรคทางจิตเวชอย่างละเล็กน้อย แต่เราไม่กล้าฟันธงขนาดนั้น เพราะบางอย่างก็ตรงกับทฤษฎี บ้างก็ไม่ตรงบ้างนิดหน่อย

เราอยากรู้ว่าเราเป็นอะไร มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างไหมคะ แล้วมันแก้ไขได้ไหมคะ? เราต้องการคำแนะนำค่ะ