รบกวนขอระบายความรู้สึกหลังดูอิเมะเรื่องนี้เนื่องจากคุยในเฟชไปก้อไม่มีใครคุยด้วยไม่มีเพื่อนดูอนิเมะเลย Orz

ผมยอมรับเลยเป็นครั้งแรก ๆ ในรอบหลายปีเลยที่ดูหนังหรืออนิเมะจบแล้วมันอึนอยู่ในหัว คือ มันเก็บเอาไปคิดตลอดเวลาเลย โดยเฉพาะตอนที่ 11 นี่แหละที่คาโยะมาเยี่ยมซาโตรุพร้อมกับลูก แถมมีลูกกับหนุ่มน้อยหน้าหวานฮิโรมิอีก เรียกได้ว่าคู่จิ้นสลายไปพร้อม ๆ เรือที่จมลงสู่ก้มทะเล ยอมรับจากใจเลยว่าอิมแพ็คมันเยอะมากสำหรับผมเลยนะ พอ ๆ กับ ฉาก Ned Stark ใน Game of Thrones คือ นี่ โดนปก ใบปิดหน้าหนังหลอกหรอวะเนี่ย 55555

เอาล่ะนอกเรื่องมามากล่ะ เดียวจะลืม พอผมมาย้อนนึกคิดได้เพื่อนสมัยเด็กประถมนี่ตอนนั้นคงเป็นความรู้สึกแบบเด็ก ๆ อ่ะ คือ เรานึกภาพออกไหมแบบสมมติเราโดนเพื่อนล้อว่าชอบเพื่อนคนนั้น รักเพื่อนคนนี้นี่ในความรู้สึกของเด็กนี่จะอาย บางคนนี่ถึงกับโกรธเลยนะ สำหรับซาโตรุที่ย้อนเวลามานี่ถือว่าเป็นเรื่องเล็ก ๆ ที่สามารถรับมือได้เทียบในสายตาเด็กน้อยนี่คงเปนคนที่เจ๋งมากเลยนะ แล้วถ้ามันล็อคไว้ตามหน้าปกนี่มันคงจะออกแนวขี้โกงไปนิดอ่ะนะ (แต่ทำไมต้องคู่ฮิโรมิด้วยฟะ)

อีกทั้งประเด็นที่จะสื่อนี่คืองดงามมากทั้งโดยเฉพาะเรื่องการเชื่อมั่น เชื่อใจในใครสักคนนี่มันตีโจทย์แตกอ่ะ คือทุกฉาก ทุกตัวละครนี่นี่มันล็อคลงตัวไปหมด ถ้าเพิ่มตอนในอนิเมะซักตอนเกี่ยวกับแรงจูงใจของฆาตกรนี่มันจะเพอร์เฟคมากเลย

แล้วเพื่อน ๆ มีมุมมองเกี่ยวกับอนิเมะเรื่องนี้ยังไงกันมั่งครับ ลองมาเล่าสู่กันฟังหน่อย