เราคือฝ่ายหญิงที่อายุน้อยกว่า ถูกจีบ นับวันยิ่งมากขึ้น โสดมาหลายปี
เขาคือฝ่ายชายที่อายุมากกว่า เคยมีแฟนมาก่อนหน้านี้(เราและตัวเขาเองมาทราบในภายหลังว่าเขานั้นยังลบคนในอดีตไม่ได้) นับวันเขารักเราน้อยลง ด้วยเหตุผล...เข้ากันไม่ได้

  เราทำดีกับเขาทุกอย่างทั้งๆที่เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่2เดือนแรกที่คบกัน หลายครั้งที่เขาทำเราเสียใจ เราก็อดทนที่จะอยู่ต่อ เผื่อว่าสักวันเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เรารักเขามากๆ เราทำดีให้เขาเสมอพยายามทำให้เขาสบายใจในทุกๆวัน อยากคุยโทรศัพท์แค่5นาทีเราก็ให้ อยากดูหนังอยากอยู่คนเดียวเราก็ให้ อยากจะกินเหล้าอยากอยู่กับเพื่อนก็ให้ เขาขอมีเวลลากับครอบครัวเราก็ให้ เราให้เขาไปมีพื้นที่ของเขาจน...จนเสียพื้นที่ระหว่างกันและกันไป ช่วงหลังๆเขาไม่แม้แต่จะรับคำชวนของเราที่ชวนไปไหว้พระ ทั้งๆที่อยู่ไกลกันแล้วโอกาสได้เจอกันก็น้อย ภาพยนตร์เรื่องที่เขาเคยชวนไว้ว่าจะไปดูด้วยกันเร็วๆนี้ เขาก็ลืมไปหมด...แต่ด้วยรักเราก็ให้อภัย
ตอนแรกเราไม่ได้เริ่มความสัมพันธ์แบบนี้ ตอนแรกเราเป็นแค่พี่น้องและเราเห็นมาโดยตลอดว่าเขากับแฟนเก่าของเขานั้นรักกันมาแบบใด แต่พอ1ปีให้หลังจากที่เขาเลิกกับแฟนเก่าไปแล้วนั้น เขากลับมาหาเรา มาจีบเรา รวบรวมคำแสนหวานเลี่ยนหลายประโยคมาจีบ...จนเราใจอ่อนยอมคบกับเขา จากการคุยเพียง2สัปดาห์(เพราะเราคิดว่าที่ผ่านมาในฐานะพี่น้องนั้นสถานะที่มันไม่มีอะไรต้องปิดบัง มันน่าจะทำให้เราและเขารู้จักกันมากพอ) กลายมาเป็นแฟนกัน...1เดือนแรกหวานน้ำตาลขึ้นหมดเลย มองอะไรรอบตัวก็เป็นสีชมพูไปหมด ในไลน์ก็มีแต่ข้อความหยอดหวานเลี่ยน ชวนเราให้ไปวันสำคัญวันหนึ่ง จะพาไปเปิดตัวกับพ่อแม่ คุยเรื่องอนาคต เรื่องลูก เรื่องแต่งงาน...เดือนที่2ก็กลับตาลปัตรกลายเป็นคนละคน ไม่รู้ว่าพายุลูกไหนหอบเอาความรักที่มีต่อเราของเขาไป โทรคุยกันแค่วันละ4นาทีจากแต่ก่อนที่คุยกันวันละมากกว่า10นาที ในไลน์ก็อ่านไม่ตอบ พอเราคิดถึงเราก็โทรไป โทรไปก็ถามว่าทำอะไรอยู่ เขาก็ตอบว่าดูหนังอยู่ วาดรูปอยู่ บลาๆๆๆ จนเรารู้สึกว่าคุยกับเรามันไม่ช่วยให้เขารู้สึกผ่อนคลายบ้างเลยหรือไงกัน....และเราก็จมอยู่กับเหตุการณ์นี้เกือบ4เดือน...เราอดทนความเปลี่ยนแปลงของเขาได้เกือบ4เดือน เราอดทนเพราะเรารัก เราประคองมันฝ่ายเดียว ที่ผ่านมาเรารักเขาอยู่ฝ่ายเดียว....โคตรเหนื่อย
   วันที่เราตัดสินใจขอโทรคุยเพื่อยุติความสัมพันธ์ก็มาถึง วันนั้นเราถึงที่พหลังจากเดินทางกลับจากวันหยุดยาว เรานั่งทุกข์ในใจบนรถมาตลอดทางเรื่องเขา เราทุกข์เพราะเราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดเขาถึงได้เปลี่ยนไปมากกว่านี้ ที่ผ่านมาเราแคร์คนรอบข้างของเขาทุกคน พยายามให้เขามีสังคมในแบบที่เคยมี เราแคร์ความรู้สึกเขาเสมอเวลาเขาเครียด พูดถนอมน้ำใจ ห่วงใยสุขภาพเขาเสมอ เราดีต่อเขามาโดยตลอด จะมีก็แต่เราระแวงเรื่องแฟนเก่าเขา เพราะเขาชอบเข้าไปไลค์รูปแฟนเก่าบ่อยๆ....แต่ไม่ไลค์รูปเรา
เราโทรไปหาเขาแล้วเปิดประโยคด้วยคำว่า "เตงเป็นอะไร ทำไมช่วงนี้เปลี่ยนไป ไม่ค่อยคุยกับเค้าเลย" เขาอำ้อึ้งตั้งนานไม่ยอมบอกจนเราต้องถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาตอบว่า "พี่คิดมาสักพักแล้วว่าเราเข้ากันไม่ได้" สิ้นเสียงตอบจากปลายสาย สมองเราโล่ง หัวใจแทบสลาย และยอมรับเลยว่าฟิวส์ขาด...เขาคือคนที่เราหวังว่าเขาจะไม่ทำผิดหวัง แต่ ณ ตอนนี้....เขาคือคนที่ทำเราผิดหวัง เขารู้สึกมาโดยตลอดว่าเข้ากันไม่ได้ เขารักเราน้อยลง แต่เขาไม่มาบอกเรา ไม่ช่วยทำให้มันดีขึ้น เขาบอกเหตุผลหนึ่งมา เป็นเหตุผลที่งี่เง่าที่สุด งี่เง่าไร้เหตุผลเกินที่จะเล่าออกมาได้(คนจะไป เหตุผลจะโง่แค่ไหนก็พูดได้) เขารู้สึกมานานแล้ว แต่เขาเลือกที่จะไม่บอกเรา แล้วปล่อยให้เราโง่งมจมปลักกับความรักบ้าๆนี้อยู่ฝ่ายเดียว....ความรู้สึกเหมือนเป็นตัวตลก....เจ็บที่สุดในชีวิต
   แต่การเลือกเดินออกมาจากชีวิตเขานั้นก็นับเป็นสิ่งดี แม้ในตอนแรกจะเจ็บปางตาย แต่พอมานึกถึงอะไรแย่ๆที่เขาเคยทิ้งไว้ให้อย่างเช่น เขาบอกให้เราแก้ไขอะไร เราแก้ให้หมดแต่เขาไม่เคยทำ,ไม่เคยทำให้เรารู้สึกไม่ทุกข์เลยในสักวัน,ไม่เคยทำให้เรารู้สึกว่าไม่เหงาทั้งๆที่มีแฟน เป็นต้น มันก็ทำให้เราไม่เศร้า ทำให้เราร็สึกว่า คิดถูกแล้ว...ที่เลือกผลักไสคนประเภทนี้ออกจากชีวิต อยากฝากบอกเขาว่า "จะกลับไปหาของเก่าก็กลับ ถ้าพี่ไม่ทำอะไรแย่ๆแบบที่พี่เคยทำกับหนูไว้ ความรักของพี่กับอดีตคนเดิมก็จะไม่จบเหมือนในอดีต....โชคดีและไม่ต้องกลับมา"