คือเรื่องย่อๆมีอยู่ว่า ผมกับแฟนเราเจอกันที่งานรับน้องปี1(ตอนนั้นเป็นเพื่อนกันอยู่) ผมยังเคยพูดกับแฟนผมตอนนั้นเลยว่าชอบพี่คนนี้มาก ชอบแบบดีต่อใจแบบสุดๆ จากนั้นก็ผ่านงานรับน้องไปเรื่อยๆจากการเป็นเพื่อนกันก็เปลี่ยนกลายเป็นแฟน ตลอด2เกือบๆ3เดือน แฟนผมดีกับผมมาก ขอเล่นเกมดูหนังก็ให้ตามใจไม่งี่เง่าไม่เคยชวนทะเลาะยอมผมหมด(ยอมจนบางทีรู้สึกผิด ต้องเตือนว่าให้ดุผมบ้างก็ได้) ซื้ออะไรมาให้ตลอด(เธอค่อนข้างมีฐานะ) เธอเป็นนาฬิกาปลุก บาริสต้า โรงพยาบาล ครูสอนการบ้าน แม่บ้านส่วนตัว บริการทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยอย่างใส่ไส้ดินสอกด (ต้องยอมรับว่าในจุดๆนี้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดระดับนึงเลย ยิ่งออกตังซื้อนู่นทำนี่ให้บ่อยๆทำให้รู้สึกเหมือนเป็นแมงดา ถึงจะคุยเรื่องนี้แล้วงานบรืการเธอยังเลิศเหมือนเดิม) จนวันนึงรุ่นพี่คนนี้แอดเฟสผมมา เราได้ลองคุยกัน ต่างคนต่างรู้เลยว่ารู้สึกดีต่อกัน จากใช้สรรพนามพี่น้องตอนนี้เป็นเค้าเธอ รู้ว่าสรรพนามมันไม่เกี่ยวครับแต่ผมว่าผมรู้สึกดีจิงๆ ไม่รู้จะปรึกษาใครเลย ก่อนจะถลำลึกไปกว่านี้ เลยมาขอคำปรึกษาครับ อย่าพึ่งว่าว่าผมโง่เลยทิ้งแฟนที่รักเราไปหาคนพึ่งคุย พอมาอยู่จุดๆนี้มันห้ามยากจริงๆนะ ต้องลองมาโดนเอง ความรักไม่เคยมีเหตุผลเลยหรือว่าตัวผมเองเอาแต่ใจกันแน่เพราะแฟนผมไม่ได้ผิดอะไรเลย ตอบแรงๆก็ได้ครับเอาให้ผมคิดได้ อย่าด่าเยอะ ไม่ค่อยได้เล่นแท็กห้องผิดขออภัยครับ