ก่อนอื่น
ต้องขอเกริ่นนำ เรื่องการสวดมนต์ภาวนาของดิฉันก่อนนะคะ
ดิฉันจะไปบวชชีพรหมณ์ ในวัน สำคัญ ๆ ต่าง ๆ เป็นประจำ บวชครั้งละ ไม่ต่ำกว่า ๓ วัน
วัดที่ดิฉันบวชนี้ เน้นปฏิบัติ
ตอนที่บวชอยู่ที่วัดนี้ ไม่มีเหตุอะไร เกิดขึ้น
เมื่อกลับมาอยู่ที่บ้าน
ดิฉันจะไปสวดมนต์ทำวัตรเย็นวัดที่อยู่ใกล้บ้าน ซึ่งเป็นวัดที่เน้นปฏิบัติเหมือนกัน
เพียงแต่
ระยะเวลาที่สวดมนต์ ทำวัตรเย็นน้อยกว่า วัดที่ไปบวช
วัดที่ไปบวช จะสวดมนต์พร้อมนั่งสมาธิ ประมาณ ๒ ชั่วโมง วัดที่อยู่ใกล้บ้าน จะใช้เวลา ๑ ชั่วโมง

เหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น จากการสวดมนต์ที่วัดใกล้บ้าน

มีวันหนึ่ง หลังจากสวดมนต์ และ นั่งสมาธิ
ในระหว่างที่นั่งสมาธินั้น
ดิฉันตั้งจิตอยู่ที่พุทโธ พุทโธ ก็ท่องไปเรื่อย ๆ
ดิฉันจะนั่งพับเพียบนะคะ เพราะว่า ตัวใหญ่ ระหว่างที่นั่ง จิตดิฉันจะอยู่ที่พุทโธ พุทโธ
รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในภวังค์ ได้ยินเสียงเหมือนคนดีดนิ้ว
“ เป๊าะ “
แล้วดิฉันก็รู้สึกตัว
เหมือนคนกำลังงัวเงียเพิ่งตื่น ทุกอย่างรอบตัวเงียบไปหมด แต่ไม่ได้ลืมตานะคะ
ได้ยินเสียง พุทโธ พุทโธดังก้องในอก ในหัวใจ เป็นจังหวะ
และ เหมือน เสียงหยดน้ำเล็ก ตกลงไปในก้อนหิน ติ๊ก ติ๊ก
อยู่ดี ๆ ตัวของดิฉันที่นั่งอยุ่สั่น ตึก ตึก  เหมือนของเล่นที่ถูกไขลานทางก้น แล้วสั่น ๆๆๆๆ
แต่ในจิตดิฉันก็ยังคงท่องคำว่า พุทโธ พุทโธ เป็นจังหวะอยู่
จิตดิฉันก็มีคำว่า พุทโธ พุทโธ ไปเรื่อย ๆ จนจบการ  นั่งสมาธิ ภาวนาในวันนั้น

อาการที่เกิดขึ้นคืออะไรคะ

จากอาการตัวสั่น
ภายหลังดิฉันจะมีอาการตัวโยก เหมือนคนง่วงนอน
หรือ บางครั้งนั่ง ๆ อยู่ก็จะก้มไปข้างหน้าทันที หน้าแนบพื้น  
เหมือนมีใครสักคนผลักหลังให้ก้มลง ก้มลงไปมาก ๆ หน้าแทบจะติดพื้น
จากอาการดังกล่าว ทำให้ คนที่ไปนั่งสมาธิด้วยกัน
หัวเราะดิฉันว่า ดิฉันง่วงนอน นั่งสับปะหงก
แต่ดิฉันไม่ได้ง่วงนะคะ รู้สึกตัวตลอด และ การที่ตัวดิฉันโน้มไปข้างหน้า
ดิฉันรู้สึกดีมาก หายปวดหลัง
ด้วยความที่เป็นกังวลว่า ระหว่างที่นั่งสมาธิ จะมีคนนั่งสังเกตเรามั้ย
ทำให้ดิฉันตัดสินใจ สวดมนต์และ นั่งสมาธิที่บ้าน

การนั่งสมาธิที่บ้าน

ดิฉันจะสวดมหาเมตตาใหญ่ แล้วจึง นั่งสมาธิ
เวลาที่สวดประมาณ ห้าทุ่ม –เที่ยงคืน
นั่งพับเพียบสวดมนต์ โดยการเปิดอินเตอร์เน็ต ใช้เสียงเป็นเพื่อน ของวัดสุทัศน์
ไม่มีพระพุทธรูป มีแต่พระห้อยคอ ตอนแรก ๆ ไม่ได้ นำพระมาห้อยคอ วางท่านไว้บนโต๊ะ

วันแรก การสวดมนต์ไม่มีอะไร เป็นไปตามปกติ
เวลานั่งสมาธิ ดิฉันจะนั่งพับเพียบ
หันหน้าไปทางทิศตะวันออก
กำหนดลมหายใจ สักพักรู้สึกว่า เมื่อยขา จะนั่งเหยียดขา หันข้าง ไปทางทิศใต้
การกำหนดลมหายใจ จะเริ่มจาก ค่อย ๆ ดูลมหายใจตนเอง จากนั้นจะเป็น พุทโธ และ เป็น พุทโม เมนาโถ ธัมโมเมนาโถ สังโค เมนาโถ
เมื่อนั่งเหยียดขา ดิฉันจะรู้สึกว่า ตัวเองจะโน้มไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ หน้าก้มไปแทบจะแนบพื้น คือ เกือบสัมผัสกับขาที่เหยียดของดิฉัน
( ในระหว่างที่ก้ม จิตจะสะท้อนคำว่า พุทโธ เมนาโถ ธัมโม เมนาโถ สังโฆ เมนาโถ ตลอดเวลา  คือ รู้สึกตัว )
เมื่อก้มตัวไปได้สักพัก
ดิฉันจะดึงตัวขึ้นมานั่งตัวตรงต่อ
แต่ขายังเหยียดอยู่นะคะ ในทรวงอก จะสะท้อน พุทโธเมนาโถ ธัมโม เมนาโถ สังโฆ เมนาโถ เป็นจังหวะเรื่อย ๆ
หลังจากนั้น ดิฉันจะเปลี่ยนท่า โดยที่ในจิต ยังมี พุทโธเมนาโถ ธัมโม เมนาโถ สังโฆ เมนาโถ เป็นจังหวะเรื่อย ๆ
คราวนี้ หันหน้ากลับมาทางเดิม คือหันหน้าไปทางทิศตะวันออก
โดยที่ในจิต ยังมี พุทโธเมนาโถ ธัมโม เมนาโถ สังโฆ เมนาโถ เป็นจังหวะเรื่อย ๆ
แล้วตัวจะก้มต่ำ จากนั้นก็เงย
มือจะยกขึ้นพนมและเหมือนเป็นวงกลม
ตัวจะหมุนแรงขึ้น จะหมุนในระดับเอวขึ้นไป โยกซ้ายหมน เหวี่ยง เป็น สิบ ๆ ครั้ง
ดิฉันเป็นคนตัวใหญ่ หนัก ๗๘ กิโลกรัม เหวี่ยงตัวไปมาเหมือนลูกตุ้ม
จากตัวเหวี่ยงก็จะหงายตัวไปข้างหลัง เกือบ ๆ ศรีษะจะจรดพื้น แต่ไม่ถึงพื้น
เรียกว่า ขาหน้าลอย ยกล้อ ก็ว่าได้ ศรีษะจะหงายไปข้างหลัง เหมือนจะหงายผึ่ง
สักพักก็เด้งตัวกลับมา นั่งตัวตรงเหมือนเดิม (ในใจ ยังคงมี พุทโธ เมนาโถ .....)
อันนี้ คือ วันแรก

วันที่สองจะมีอาการคล้ายกัน
แต่เพิ่มคือ จะยกขา ( นั่งพับเพียบ แล้ว ขาที่ตั้งแต่หัวเข่า ไปหาสะโพก จะยกขึ้น แล้วก็วางลงอย่างรุนแรง  ดัง ปับ ปับ หลายครั้ง
มาก ดิฉันเป็นคนต้นขาใหญ่มาก แต่กลับถูกยกแบบเบาหวิว )  
นี่คือ อาการขาข้างขวา
อาการขาข้างซ้าย
จะเป็นตั้งแต่ ส่วนใต้เข่าลงไป เหมือนคนที่นั่งบนเก้าอี้ หรือ ตั่งแล้วพับขา ขาซ้ายขึ้น แล้วเวลาคุยกับใคร เวลาโมโห จะยกขาที่พับอยู่ ออกมา
อาการขาซ้าย นั่ง ๆ อยู่ ขาซ้ายจะยื่นออกมา แล้วกระแทกกับพื้นอย่างแรก ปึ้ก ปึ้ก หลายครั้งมาก อันนี้ ดิฉันรู้สึกเจ็บ แต่ในใจยังคง ท่อง พุทโธเมนาโถ ...............

เป็นจังหวะสม่ำเสมอ

บางครั้งก็จะ ยกมือขึ้นเหนือศรีษะเหมือนเวลา เราไปถวายพวงมาลา พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕
ยกมือไหว้สูงเหนือศรีษะ แล้วก็ทิ้งตัวลงมาข้างหน้าแรง ๆ แล้วก็ขึ้นใหม่ สองสามครั้ง อันนี้เป็นในช่วงนั่งสมาธิ
ในขณะที่เกิดเหตุการณ์ จิตของดิฉัน จะมีคำว่า " พุทโธ เมนาโถ ธัมโม เมนาโถา สังโฆ เมนาโถ ตลอดเวลา "

เมื่อหมดเวลานั่งสมาธิ
ดิฉันจะกล่าวคำอุทิศ ตัดเวร ตัดกรรม ตามหนังสือ สวดมหาเมตตาใหญ่ วัดหลวงพ่อจรัญ
พอถึงคำว่า ขอแผ่ส่วนกุศลแต่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว มือดิฉันจะขึ้นไปอยู่ศรีษะทันที แล้วทำท่าเหมือนถวายบังคม รัชกาลที่ ๕
ทันทีการสวดมนต์ มหาเมตตาใหญ่ที่ดิฉันสวดที่บ้านนี้ เริ่มมาได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ค่ะ
ก่อนหน้านี้ ไปฟังสวดอภิธรรมให้พระท่านบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙ ที่วัดทุกวันค่ะ
หลังจากนั้น
อาการเหล่านี้จะเกิดขึ้นทุกครั้งที่ดิฉัน นั่งสมาธิค่ะ
ดิฉันเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนแนะนำ ให้นำพระมาห้อยคอ
ดิฉันได้พระหลวงปู่มั่น และ หลวงปู่ทวด ที่หัวหิน คล้องคอ อาการต่าง ๆ เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่เบากว่า

เล่าตอนที่นั่งสมาธิไปแล้ว

จะเล่าตอนสวดมนต์
สอง สาม วันแรก สวดมนต์ก็ไม่มีอะไร
วันที่ สี่ พอถึง ท่องที่ว่า
“ สัพเพ เทวา อะเวรา อัพยาปัชฌา อะนีฆา สุขี อัตตานัง ปะริหะรัตุ "  มือดิฉันจะยกขึ้นเหนือศรีษะทันที เป็นท่าไหว้ ถวายพวงมาลา
ตรงเทวานี้ เมื่อท่องทิศทั้งสิบ ก็จะมีอาการเหมือนกัน คือ ถ้าได้พูดคำว่าเทวา จะต้องมีอาการแบบนี้

มาเมื่อคืน
เพิ่มจากท่อนเทวา เป็นท่อน " อัตตะภาวะปะริยาปันนา " และ ท่อน " วินิปาติกา " ด้วย มีอาการเหมือนกัน

แต่ที่น่าแปลกคือ
ดิฉันจะมีอาการเมื่อยเอว ตรงสันหลัง บริเวณบั้นเอว และตรงบ่า เหมือนตัวเองแบกอะไรก็ไม่รู้ หนัก มาก เมื่อยมาก ปวดล้าทั้งตัว
ยังคิดเล่น ๆ ว่า  เอ๊ะ ใครมาเกาะหลังเรา เหมือนชัตเตอร์หรือเปล่า
พอสวดมนต์ นั่งสมาธิ และ มีอาการตามที่เล่ามาเสร็จเรียบร้อย
กลับรู้สึกสบายตัวมาก  ตัวเบา อาการเมื่อยล้า หายไปเลย
ทำงาน อย่างมีความสุข ทั้ง ๆ ที่ตื่นนอนตั้งแต่ตีสาม สวดมนต์ นั่งสมาธิ ทำงานทั้งวัน

นี่แหล่ะคือ คือ สิ่งที่ดิฉันได้พบ

ไม่ว่า ร่างกายดิฉันจะเป็นอย่างไร หมุน เหวี่ยง ยก เอน จิตดิฉันก็ยังคงก้อง ด้วยคำว่า พุทโธเมนาโถ ธัมโมเมนาโถ สังโฆเมนาโถ
และ ก่อนนอน ดิฉันจะเปิด บทสวด อิปิติโส  ๑๐๘ จบ ฟังไปด้วยค่ะ


อ้อ หลังจากนั่งสมาธิแล้ว ดิฉันจะกล่าวคำอุทิศตัดเวรตัดกรรม กรวดน้ำแบบย่อ และ อโหสิกรรม อธิษฐานบุญ ตามหนังสือ สวดมนต์มหาเมตตาใหญ่ วัดหลวงพ่อ จรัญค่ะ แต่ไม่ได้กรวดน้ำนะคะ มันดึกแล้ว ไม่กล้าออกไปค่ะ

ช่วยวิเคราะห์ให้ด้วยนะคะ สิ่งที่ดิฉันพบนี้ ดีหรือไม่
สมควรที่จะทำต่อไปหรือไม่