หนุ่มน้อยตัวสูงผมสีอ่อน ดวงตาเย็นชา และ คำพูดติดปากว่า "ก็แค่คลับ" สึกิชิมะ เคย์ ลูกกาตัวที่น่าจะมีปัญหามากที่สุดก็คงเป็นสึกกี้นี่แหละมั้ง นับตั้งแต่วันนั้นที่เจ้าตัวค้นพบความลับบางอย่างของพี่ชาย สิ่งนั้นก็ปิดประตูใจของสึกกี้มาตลอด วันนั้นเป็นวันที่เด็กน้อยถึงแม้จะฉลาดเป็นกรดซักเพียงไหน เมื่อเห็นความผิดหวัง และ กระทั่งคำโกหกที่พี่ชายมีต่อตัวเอง มีหรือที่จะไม่เกิดผลกระทบ "ความผิดหวัง" ย่อมเกิดขึ้น พี่ชายคนดีที่ชายที่เป็นต้นแบบ ... ภาพนั้นพังทลายลงไป เสี้ยวหนึ่งของหัวใจขอสึกกี้ก็เช่นกัน "อะไร" ที่มันมากเกินมันเป็นคงเป็นแบบนี้

ความทุ่มเทที่ได้กลับมาเพียงความผิดหวัง และ เก้าอี้ตัวสำรอง
พี่ชายคนเก่งของเขา ทั้งที่เก่งขนาดนั้น ก็ยังมีคนที่ดีกว่าและเก่งกว่า

เด็กชายตัวน้อยกลั่นกรองเรียนรู้ด้วยสติปัญญาที่ละเอียดอ่อนมากกว่าคนอื่น พร้อมทั้งจิตใจซับซ้อนกว่าคนอื่น จนได้ทางเลือกที่คิดว่าเหมาะสมสำหรับตัวเอง สิ่งสำคัญคือการจัด priority หากทุ่มเทแล้วต้องเป็นอย่างนั้น ... วันที่เด็กชายเคย์มองลอดรอยแยกของประตูห้องของพี่ชายเข้าไปเงียบ ๆ ข้าวของระเกะระกะหักพังด้วยแรงอารมณ์ หยาดน้ำตาแห่งความผิดหวังและคั่งแค้น เมื่อความพยายามไม่ได้ตอบแทนสมกับทุนที่ลงไป .... ไม่ .... เราจะไม่เป็นอย่างนั้น ไม่มี ไม่มีวัน !!! เขาจะ "ทำ" ในสิ่งที่ต้องทำ ... ตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ไม่น้อยและไม่มากไปกว่านั้น

เขาพอใจที่จะเป็นจันทร์เสี้ยว ยังเปล่งแสงแม้จะริบหรี่รำไร หากมันก็เพียงพอที่จะทำให้เห็นทางข้างหน้า ไม่สร้างภาระแต่ก็ไม่ทุ่มเทเกินกว่าที่ควรเป็น ทุกอย่างย่อมมีทางสายกลางและ "เขา" จะเดินอยู่บนทางที่ว่านั้น หนแล้วหนเล่าพี่ชาย รุ่นพี่ โค้ชอุไค จับตามองสึกิชิมะอย่างกังวล ถึงแม้คนเป็นน้องจะไม่แสดงอาการอะไรแต่คนเป็นพี่ก็รู้ดี เคย์เงียบลงเรื่อย ๆ และ สุดท้ายบทสนทนาระหว่างเขาและน้องก็ไม่มีสืบไป สำหรับรุ่นพี่ก็เป็นห่วงรุ่นน้องตามประสาคนเป็นพี่ และ โค้ช เด็กหนุ่มเป็นทรัพยากรที่มีศักยภาพสูงหากความเรียบเฉยในดวงตา การอยู่ใน safezone อาจส่งผลให้เกิดปัญหาต่อทีมโดยรวม

ลูกกาเจ้าปัญหาที่ประสงค์จะแยกตัวอยู่อย่างโดดเดี่ยวในขณะที่คนรอบตัวต่างก้าวข้ามผ่านอุปสรรคและความเจ็บปวด สู้สุดพลัง สายตาเรียบเฉยมองคนเหล่านั้นอย่างไม่เข้าใจ "เหนือฟ้าก็มีฟ้า" แล้วจะดิ้นรนให้เจ็บปวดทำไม แต่ความสงสัยใคร่รู้เป็นคุณสมบัติอย่างหนึ่งของคนฉลาด มันจะเป็น peer presure มันจะเป็นแรงกระทบจากเจ้าพวกบ้าพลังนั่น หรือ มันอาจจะเป็นความไม่อยากแพ้ของตัวเองก็ได้ ข้อนี้สึกิชิมะก็ไม่รู้ ไม่เป็นไรมั้งถ้าหากว่าจะลองหาคำตอบดู "นายอาจจะยังไม่เจอโมเม้นท์นั้นไง" "โมเม้นท์ที่ทำให้นายหลงใหลในวอลเล่ย์บอล" โบคุโตะซังว่าเอาไว้อย่างนั้น

มันจะมีหรือ ? เขาเคยคิดว่ามัน "ไม่มี" แต่ช่วงหลัง ๆ เจ้าตัวก็เริ่มรู้สึกสนุกในการเสริมเพิ่มเติมศักยภาพของตัวเอง  สึกิชิมะเปลี่ยนไปทีละน้อยอย่างไม่รู้ตัว  สึกิชิมะเป็นหนึ่งเดียวกับทีมมากกว่าทุกครั้ง และ มากกว่าที่เคยเป็นมา  เป็นครั้งแรกที่เขาไม่พอใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เป็นครั้งแรกที่ทุกสิ่งหายไปและสึกิชิมะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเกมส์  เจ้าตัวดูดซับข้อมูล คาดการณ์ ดึงดัน รอคอย ทุกอย่างอย่างใจเย็น  

เพียงหนึ่งแต้มในเซตเดียว เพียงแค่การบล็อกเพียงหนึ่งครั้ง เพียงแค่ "ชมรม" หรือไม่ใช่ ? หัวใจที่เต้นรัวแรง และ เขาที่อย่างมากมีเพียงรอยยิ้มมุมปากอย่างสาสมใจที่ทำแต้มได้ แต่วันนี้ .... ดวงตาของสึกิชิมะไหวระริก มือทั้งสองกำแน่น และ กรีดร้องอย่างสุดเสียง .... ลูกกาเจ้าปัญหาตัวนั้น เปลี่ยนไปแล้วตลอดกาล

จันทร์เสี้ยวแสงหรุบหรู่กลางคืนแรม ... ในวันนั้น
กลายเป็นแสงจันทร์สว่างกลางคืนเพ็ญ ... ในวันนี้