ผมเป็นเด็กมหาลัยธรรมดา บ้านจน เรียนพอใช้ได้ หน้าตาไม่ค่อยดี
ผมพบรักกับแฟนครั้งแรกในมหาลัย เธอไม่สวยแต่ก็นับว่าน่าตาดี(น่ารัก)
สุง หุ่นกำลังดี แก้มไม่นิด จมูกหน่อย นิสัยดี บ้านรวย และฉลาด
แต่เธอเลือกที่จะคบกับผม คนที่ไม่มีอะไรเลย... ผมคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก
เรื่องที่เราคบกันผู้ใหญ่ของทั้ง2ฝ่ายรู้ แถมที่บ้านของเธอก็ไม่ได้รังเกียจอะไรผมด้วย ออกจะเอ็นดูด้วยซ้ำ
บ้านผมอยู่ ตจว. ออกแนวบ้านนอกหน่อย วันนั้นมีงานบุญ ผมเลยชวนเธอไปด้วย
เธอก็ไป อากาศร้อนๆ ไม่มีเตียงหรือที่นั่งนุ่มๆ คลื่นโทรศัพท์ก็มาๆหายๆ มีแต่วัดเก่าๆ ทุ่งนาและควาย แต่ที่ผมชอบมากคือ เธอทนลำบากกับผมได้ (ผมยังแปลกใจเลยว่านี่ลูกคุณหนูจริงๆหรอ)
ตลอดเวลาที่คบกัน เรารักและมีความสุขกันมาก แต่ด้วยความที่เรียนคนละคณะ
เธอชอบไปทำกิจกรรม ออกค่าย และผมทำงาน เลยทำให้เราได้อยู่ด้วยกันยาวๆก็คือช่วงสอบ
เวลาผ่านไปเป็นปี ที่บ้านผมต้องใช้เงิน ผมไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ผมเลยต้องหยุดเรียนเพื่อไปทำงาน
และเรื่องของเราก็แย่ลง ผมทำงาน ไม่มีเวลาให้เธอเลย เจอกันแค่เดือนละ1ครั้ง บางทีก็2เดือน
ทั้งๆที่เธอหยิบยื่นทุกอย่างให้ผมได้ แต่ผมกลับปฏิเสธเธอ
สำหรับผมตอนนั้น เธองอแงและงี่เง่ามาก จะคิดถึงอยากมาหาอะไรนักหนา คนทำงานไม่ว่าง
ผมคิดว่าเธอโง่และเข้าใจอะไรยาก มีใช้ถ้อยคำรุนแรงกับเธอด้วย และคนง้อก็คือเธอ
วันหนึ่ง เธอมาสารภาพกับผมว่าเธอคุยกับชายคนใหม่ ผมสตั๊น โกรธ และด่าทอเธอ
ผมเลยไปคุยกับผู้หญิงคนใหม่บ้าง และมากกว่านั้นคือมีอะไรกันด้วย แต่แค่นั้นผมก็เลิกคุย
ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ และเราก็ดีกัน เธอกลับมารักเดียวเหมือนเดิม
จนเธอเริ่มระแคะระคาย ผมจึงบอกไป สิ่งแรกที่เธอทำคือน้ำตาไหลและนิ่งเงียบไป
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอบอกผมว่า "ไม่เป็นไร " เธอโทษว่าที่ผมทำแบบนั้นเป็นเพราะเธอ
และเราก็ดีกัน แล้วมันก็เหมือนเดิม แต่จริงๆคือแย่กว่าเดิม ผมทำงานไม่สนใจเธออีกแล้ว
ไม่เทคแคร์ ดุเวลาเธอจะมาหา วันครบรอบก็พิมพ์ข้อความยาวๆ ไม่ก็ลงรุปเก่าๆ
เธอบอกผมเสมอว่าแค่นี้ก็ดีใจแล้ว วันเกิดเธอ ผมก็ทำเหมือนวันครบรอบ ไม่มีเซอร์ไพร์หรือของขวัญใดๆ
และผมได้รู้ความจริงทุกอย่างจากเพื่อนของเธอ
ในขณะที่ผมนอนหลับสนิทเพราะเหนื่อยจากงาน เธอกำลังนอนร้องไห้และมีชายคนนั้นมาปลอบ
วันเกิดเธอ ผมทำงานและพิมพ์ข้อความยาวๆตามด้วยลงรูป ผู้ชายคนนั้นได้เซอร์ไพร์เธอกลางห้างดังพร้อมของขวัญ
ช่วงเวลาที่ผมทำแต่งานไม่สนใจเธอ ผู้ชายคนนั้นดูแลเธอเป็นอย่างดี
ตั้งแต่คบกันมาผมซื้อกำไลข้อมือกากๆตลาดนัดให้เธอแค่เส้นเดียว แต่ชายคนนั้นซื้อของให้เธอจนนับไม่ถ้วน
รูปคู่ล่าสุดของเราก็นานมากๆแล้วและเท่าเดิมตลอด แต่กับชายคนนั้นมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ผมเสียใจมากครับ
ผมอยากขอโทษที่เคยทำผิดไป และอยากทำดีกับเธอให้มากๆเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ทำ
แต่มันสายเกินไปมั้ยครับ ผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลย
ปล. ผมไม่คิดว่าเธอหน้าเงินหรือหาคนเปย์ เพราะบ้านเธอรวยมากอยู่แล้ว
แต่มันผิดที่ผมนี่แหละที่ไม่คู่ควร และดูแลเธออย่างดีไม่ได้ตามที่สัญญา
ปล2. แฟนผมเธอไม่ได้ไปอ่อย ยื้อ หรือคบกับชายคนนั้นนะ เธอคุยธรรมดาวางตัวเหมือนเพื่อนคนนึงเท่านั้น
ปล3. ชายคนนั้นรู้ว่าผมกับแฟนคบกันครับ แต่เขาคอยให้คำปรึกษาแฟนเราเวลาทะเลาะกัน
เขาไม่เคยยุยงให้เราเลิกกันเลยครับ
ผมควรปล่อยเธอไป มั้ยครับ ?
ผมทำแบบนี้กับแฟน ผมควรปล่อยเขาไปมั้ยครับ ?
ผมพบรักกับแฟนครั้งแรกในมหาลัย เธอไม่สวยแต่ก็นับว่าน่าตาดี(น่ารัก)
สุง หุ่นกำลังดี แก้มไม่นิด จมูกหน่อย นิสัยดี บ้านรวย และฉลาด
แต่เธอเลือกที่จะคบกับผม คนที่ไม่มีอะไรเลย... ผมคิดว่าผมเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก
เรื่องที่เราคบกันผู้ใหญ่ของทั้ง2ฝ่ายรู้ แถมที่บ้านของเธอก็ไม่ได้รังเกียจอะไรผมด้วย ออกจะเอ็นดูด้วยซ้ำ
บ้านผมอยู่ ตจว. ออกแนวบ้านนอกหน่อย วันนั้นมีงานบุญ ผมเลยชวนเธอไปด้วย
เธอก็ไป อากาศร้อนๆ ไม่มีเตียงหรือที่นั่งนุ่มๆ คลื่นโทรศัพท์ก็มาๆหายๆ มีแต่วัดเก่าๆ ทุ่งนาและควาย แต่ที่ผมชอบมากคือ เธอทนลำบากกับผมได้ (ผมยังแปลกใจเลยว่านี่ลูกคุณหนูจริงๆหรอ)
ตลอดเวลาที่คบกัน เรารักและมีความสุขกันมาก แต่ด้วยความที่เรียนคนละคณะ
เธอชอบไปทำกิจกรรม ออกค่าย และผมทำงาน เลยทำให้เราได้อยู่ด้วยกันยาวๆก็คือช่วงสอบ
เวลาผ่านไปเป็นปี ที่บ้านผมต้องใช้เงิน ผมไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ผมเลยต้องหยุดเรียนเพื่อไปทำงาน
และเรื่องของเราก็แย่ลง ผมทำงาน ไม่มีเวลาให้เธอเลย เจอกันแค่เดือนละ1ครั้ง บางทีก็2เดือน
ทั้งๆที่เธอหยิบยื่นทุกอย่างให้ผมได้ แต่ผมกลับปฏิเสธเธอ
สำหรับผมตอนนั้น เธองอแงและงี่เง่ามาก จะคิดถึงอยากมาหาอะไรนักหนา คนทำงานไม่ว่าง
ผมคิดว่าเธอโง่และเข้าใจอะไรยาก มีใช้ถ้อยคำรุนแรงกับเธอด้วย และคนง้อก็คือเธอ
วันหนึ่ง เธอมาสารภาพกับผมว่าเธอคุยกับชายคนใหม่ ผมสตั๊น โกรธ และด่าทอเธอ
ผมเลยไปคุยกับผู้หญิงคนใหม่บ้าง และมากกว่านั้นคือมีอะไรกันด้วย แต่แค่นั้นผมก็เลิกคุย
ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ และเราก็ดีกัน เธอกลับมารักเดียวเหมือนเดิม
จนเธอเริ่มระแคะระคาย ผมจึงบอกไป สิ่งแรกที่เธอทำคือน้ำตาไหลและนิ่งเงียบไป
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอบอกผมว่า "ไม่เป็นไร " เธอโทษว่าที่ผมทำแบบนั้นเป็นเพราะเธอ
และเราก็ดีกัน แล้วมันก็เหมือนเดิม แต่จริงๆคือแย่กว่าเดิม ผมทำงานไม่สนใจเธออีกแล้ว
ไม่เทคแคร์ ดุเวลาเธอจะมาหา วันครบรอบก็พิมพ์ข้อความยาวๆ ไม่ก็ลงรุปเก่าๆ
เธอบอกผมเสมอว่าแค่นี้ก็ดีใจแล้ว วันเกิดเธอ ผมก็ทำเหมือนวันครบรอบ ไม่มีเซอร์ไพร์หรือของขวัญใดๆ
และผมได้รู้ความจริงทุกอย่างจากเพื่อนของเธอ
ในขณะที่ผมนอนหลับสนิทเพราะเหนื่อยจากงาน เธอกำลังนอนร้องไห้และมีชายคนนั้นมาปลอบ
วันเกิดเธอ ผมทำงานและพิมพ์ข้อความยาวๆตามด้วยลงรูป ผู้ชายคนนั้นได้เซอร์ไพร์เธอกลางห้างดังพร้อมของขวัญ
ช่วงเวลาที่ผมทำแต่งานไม่สนใจเธอ ผู้ชายคนนั้นดูแลเธอเป็นอย่างดี
ตั้งแต่คบกันมาผมซื้อกำไลข้อมือกากๆตลาดนัดให้เธอแค่เส้นเดียว แต่ชายคนนั้นซื้อของให้เธอจนนับไม่ถ้วน
รูปคู่ล่าสุดของเราก็นานมากๆแล้วและเท่าเดิมตลอด แต่กับชายคนนั้นมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ผมเสียใจมากครับ
ผมอยากขอโทษที่เคยทำผิดไป และอยากทำดีกับเธอให้มากๆเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ทำ
แต่มันสายเกินไปมั้ยครับ ผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลย
ปล. ผมไม่คิดว่าเธอหน้าเงินหรือหาคนเปย์ เพราะบ้านเธอรวยมากอยู่แล้ว
แต่มันผิดที่ผมนี่แหละที่ไม่คู่ควร และดูแลเธออย่างดีไม่ได้ตามที่สัญญา
ปล2. แฟนผมเธอไม่ได้ไปอ่อย ยื้อ หรือคบกับชายคนนั้นนะ เธอคุยธรรมดาวางตัวเหมือนเพื่อนคนนึงเท่านั้น
ปล3. ชายคนนั้นรู้ว่าผมกับแฟนคบกันครับ แต่เขาคอยให้คำปรึกษาแฟนเราเวลาทะเลาะกัน
เขาไม่เคยยุยงให้เราเลิกกันเลยครับ
ผมควรปล่อยเธอไป มั้ยครับ ?