ผมกังวลมาหลายรอบเเล้ว เเต่ยังไม่เคยไปหาสักครั้ง หรือปรึกษาใครจริงๆจังๆสักที
ขอพูดถึงอาการนะครับ
--เริ่มเก็บตัว ตั้งเเต่อายุ13  อดข้าวอดน้ำ ไปอยากไปไหน นิสัยเริ่มหงุดหงิดง่าย เริ่มไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่ อยากตาย
--อายุ14 นิสัยหงุดหงิดบ้าง เก็บตัวเป็นเดือนหลายๆรอบ ไม่ค่อยอยากเจอใคร คิดในเเง่ลบ เริ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่ ร้องไห้ท้อเเท้กับชีวิตบ่อยมาก
--อายุ15 เครียดง่าย นอนไม่หลับ คิดว่าตัวเองจะมีชีวิตไปเพื่ออะไร คิดมากกับคำพูดคน เเละคิดมากเวลาหลังจากที่ตัวเองไปคุยกับกับคนอื่น ว่าพูดถูกรึป่าว ไม่น่าพูดไปเลย  เริ่มที่ไม่อยากจะพูด หรือไปตีสนิทกับใคร จนถึงอายุ17
--พออายุ17 เริ่มกลัวคน เก็บตัวนานขึ้น  พูดน้อยมาก บางครั้งสัปดาห์หนึ่ง พูดไม่ถึง 20คำ จนจะพูดทีพูดไม่ออกเหมือนมีไรติดคอ
--อายุ 18 อาการ ยังเหมือนเดิม ยังจิตตก หรือกลัวคนเหมือนเดิม เเต่ปีนั้นคนที่คอยเอาข้าวหรือน้ำมาให้ เลี้ยงดูเรา เเม้เราไม่เคยขอบคุณสักครั้งได้จากไป
ผมเริ่มกลัวมากขึ้นกว่าเดิม ผมเหมือนสิ้นหวังยิ่งกว่าเก่า รู้สึกผิด รู้สึกว่าทำไมตัวเองต้องมาเป็นเเบบนี้ รู้สึกอยากเปลียนตัวเอง
ผมเริ่มออกมา เเละเริ่มเรียนต่อ (กศน.)  เเต่ก็ยังรู้สึกกลัวคน หรืออยู่ท้ามกลางผู้คน กลัวที่กว้างๆ รุ้สึกไม่กล้าพูดกะใคร คิดมากหลังจากพูดกะคนอื่น ว่าเราพูดอะไรผิดไปมั้ย  จากนั้นเริ่มเห็นภาพหลอน เป็นเหมือนเห็นตัวเอง คอยจ้องมองดูผมจากด้านหลัง (ไม่ได้ติดยา หรือกินเหล้า) เริ่มเครียดหนักสุดๆ
พอมองเห็นตัวเอง ได้ประมาณเกือบปี ก็เริ่มไม่ค่อยเห็นเเล้ว ..

พออายุเข้า20 อาการที่ยังคงเหลือ ก็มีเเค่...
--ยังรู้สึกกลัวคน กลัวที่กว้างๆ
--รู้สึกว่าตัวเองจะคิดมาก กับทุกอย่าง
--ไม่ค่อยพูดกะใคร เอาจริงๆ ไม่เคยมีใครมาพูดด้วย ถึงพูดก็มักจะไม่ค่อยมีใครรับฟัง
--รู้สึกตกใจง่าย ตกใจอะไรที จะสติหลุด
--จำอะไรไม่ค่อยได้ ต้องจดทุกครั้ง ไม่งั้นลืม จำหน้าคนไม่ค่อยได้ ชื่อคน ชื่อต่างๆ หรือเส้นทาง ลืมได้ง่ายมาก
--มีความเบื่อชีวิต จะเตือนตัวเองให้คิดบวกตลอด เเต่ก็รู้สึกเบื่อชีวิตอยู่ดี
--ไม่มีเส้นทางที่อยากเป็น หรืออะไรที่อยากทำ เเละคิดไม่ออกว่าทำไปทำไม?
--เวลาเจออะไรทีมีคม เช่นมีด ก็คิดว่าถ้าเอาเฉือนเนื้อตัวเองจะเจ็บมั้ยนะ? พอคิดเเบบนั้น รู้สึกตัวอีกทีก็เอามีดปาดนิ้วเลือกออกเเล้ว
--เวลาอยู่ที่สูงๆ เเล้วคิดว่า ถ้าโดดลงไป คงตายเเน่ๆ ก็เผลอจะกระโดดไปจริงๆ

อาการที่พอจะนึกๆออก ก็น่าจะมีประมาณนี้ละมั้งนะครับ
ส่วนที่น่าจะเป็นเเบบนี้ น่าจะมาจากการมีปม หรือ ขาดความรัก หรือเพราะอะไรก็ไม่เข้าใจ

นี่เป็นครั้งเเรก ที่อยากรักษาจริงๆ
เพราะตอนเเรก ก็คิดว่ามันธรรมดา ของชีวิตมนุษย์ที่ต้องเจออะไรเเบบนี้ พอโตขึ้นมาหน่อยก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น
ว่า...ถ้าเป็นเเบบนี้ เราไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ บนโลกจริงต่อไปลำบากเเน่ๆ
เพราะมีความรู้สึกว่า ตัวเองอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป อยากหาเป้าหมายของการมีชีวิต อยากหาความรู้สึก ที่ไม่เคยได้รู้


--ผมนั้งเขียนกระทู้ไป ลบไป เพราะไม่มั่นใจ ว่าทำไม่ตัวเองต้องมาเล่าให้คนอื่นฟัง เขียนกระทู้มาได้3ชม.กว่าเเล้ว
เเต่ในเวลาที่ได้ระบายความรู้สึก มันเเปลกๆ เหมือนมันสบายใจขึ้น เเต่หลังจากหมดความรู้สึกนี้ ผมคิดว่าผมคงกังวลจนต้องกลับมาลบทิ้งเเน่นอน

ไปๆมาๆ จากตอนเเรกกะว่า จะถามเรื่องการรักษากลายเป็นว่า มาเป็นกระทู้ระบายไปซะงั้น
ยังไงก็เเล้วเเต่   ถ้ามีใครพอบอกเเนวทาง ให้กลับมาใช้ชีวิตเเบบปกติทั่วไปได้ โปรดเเนะนำด้วยนะครับ

--ตอนนี้ กำลังลำบากเรื่องสั่งข้าวสุดๆ ไม่กล้ากินข้าวร้านอาหารทั่วไป ไม่รู้จะสั่งไปเเบบไหนดี เพราะปกติเข้าเซเว่น เเล้วซื้อขนมปังมากิน
เพิ่งกล้าซื้อข้าวกล่อง หรือลูกชิ้นอะไรที่เวฟกะเซเว่นไม่นานมานี่เอง เเต่อยากกินข้าวร้านข้างทางทั่วไป ไม่รู้สั่งเเบบไหนดี
ถ้าเขียนเป็นกระดาษ เเล้วยื่นให้ คงไม่มีปัญหาใช่มั้ยครับ?

ขอจบเพียงเเค่นี้ ...จบดีกว่า