ยาวนะครับ ประเด็นคือพารากราฟแรกกับสองพารากราฟสุดท้าย ขอบคุณทุกท่านมากครับ

ช่วงนี้มีแต่เรื่องเครียดๆเศร้าๆเต็มไปหมด เรียนก็หนัก งานก็ยุ่ง เหมือนซ้ำเติมกันไปหมด
ผมพยายามประคองสภาพจิตใจตัวเองมาสักพัก พยายามรักตัวเอง โดยมีแม่เป็นที่ยึดเหนี่ยว
มีช่วงดีบ้าง ร้ายบ้าง ปะปนกันไป ผมก็คิดว่ามันเป็นสัจธรรม ผมจะต้องผ่านมันไปให้ได้
ผมพยายามไม่พูดไม่บอกความรู้สึก เพราะกลัวแม่จะเสียใจ แต่วันนี้ผมทำพลาด พลาดมากจริงๆ

วันนี้เป็นวันที่ต้องส่งreportของวิชาหนึ่งในมหาลัย แถมยังมีพรีเซนท์ ทีมไม่ค่อยตอบสนองกันเท่าไหร่
อาจจะเพราะมีงานยุ่งๆติดพันกันที่ต้องส่งภายในอาทิตย์นี้-อาทิตย์หน้าอีก5งานใหญ่ๆ
แต่ก็ยังดีที่ช่วยกันทำงานจนเสร็จ แต่ปัญหามันอยู่ที่ตัวผม ถึงผมจะซักซ้อมเตรียมบทพูดมาอย่างดี
แต่อาการแพนิคมันก็ยังออกมาอย่างเด่นชัด ผมทำให้ภาพลักษณ์กลุ่มเสีย ผมเสียใจ

หลังพรีเซนท์ ผมเดินจากห้อง ส่งข้อความหาแม่ ว่าผมพลาด และผมอาจจะต้องการจิตแพทย์
เพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมเคยเป็นคนมีความมั่นใจ และมีความสามารถพอตัว
แต่เหมือนตอนนี้ทุกอย่างมันกลับตัลปัด ผมไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้อย่างที่เคย
การเรียนผมเริ่มตกต่ำอย่างเห็นได้ชัด ผมประคองตัวเองไม่อยู่ ผมฟูมฟายต่อหน้าแม่ แม่คงเสียใจมาก

ผมพลาดที่ผมบอกแม่ ว่าผม อาจจะป่วย ว่าผม อาจจะสร้างปัญหา ว่าผม ไม่พร้อม และไม่ดีเหมือนก่อน
แม่บอกว่า แม่อยากจะพึ่งพาผม แต่พอผมพูดแบบนี้ แม่เสียใจ หมดกำลังใจและหมดหวังในตัวผม
และถ้าหากผมอยากไปพบจิตแพทย์ ประวัติผมจะเสีย การเรียนผมจะเสียหนักกว่าเก่า
แม่จะอายและเสียใจที่ต้องคอยบอกเพื่อน บอกอาจารย์ในมหาลัยว่าผมเป็นบ้า เป็นโรคจิต เรียนไม่ได้
บอกว่าผมโชคดีกว่าคนอื่นๆ ชีวิตดีกว่าคนอื่นๆ ทำไมถึงได้อ่อนแอและไม่สู้ปัญหาถึงเพียงนี้
ผมไม่อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ผมเสียใจ ผมพยายามปรับปรุงตัวเองเต็มที่ แต่มันก็ได้เท่านี้
ผมไม่อยากให้ใครมาเสียใจเพราะผม ผมอยากตายวันละเป็นร้อยครั้ง แต่ผมก็อยู่ ผมอยู่เพื่อแม่

กระทู้นี้ ผมเลยอยาก
อยากขอกำลังใจ
ข้อคิด ความหวังดี อะไรก็ได้ ที่ทำให้ผมสู้ต่อ
ผมไม่กล้าพูดแบบนี้กับคนรู้จัก เพราะเท่าที่เคยลอง ทุกคนต่างตีตัวออกห่าง คนที่หดหู่หม่นหมองเช่นผม
ผมยังอยากอยู่ และผมก็อยากอยู่อย่างมีความสุขด้วย
ขอบคุณทุกคนมากๆครับ