คือเราไม่ได้อยากมีไว้อวดหรือขี่เท่ๆนะค่ะคือเราเหนื่อยมากกับการเดินไปเรียนในแต่ละวันคือเราจองหอในไม่ทันเลยได้เช่าหอนอกซึ่งอยู่ไกลจากมอระดับหนึ่งเลยเพราะหอใกล้ๆก็แพงและเต็มหมดเราได้หอพักอยู๋ในซอยลึกเอาการอยู่แต่ก็เป็นหมู่บ้านตลอดทั้งซอยแต่กว่าจะไปถึงมอต้องผ่านกับด้านแต่ละด้านลำบากมากไหนจะเจอกับฝูงสุนัขไล่ เจอกับคนงานก่อสร้างมองบ้างละร้องแซวบ้างละกลัวมากแต่ทำท่าสตรอง วินมอไซต์ก็ไม่มีแต่รถสองแถวก็มีอยู่นะคะแต่นานๆมาทีนานๆจะได้นั่งไปมอแต่วันไหนเรียนเช้าไม่เคยเห็นมาเลยนะคะแย่มากๆเราก็ต้องจำใจเดินไปเรียนต้องวิ่งเลยก็ว่าได้ถ้าวันไหนเรียนเช้าต้องตื่นเผื่อเวลาเดินไปมอประมาณสามสิบกว่านาทีได้อ่ะคะถามว่ามีเพื่อนไหมก็มีนะคะแต่ไม่อยากพึงเลยเหมือนพึงพาไม่ค่อยได้เลยเพราะเมื่อก่อนเราก็พึงเพื่อนในสิ่งที่เราทำเองไม่ได้แต่เราเคยโดนว่าประมาณว่าทำไมไม่เอารถมาใช้เองมันลำบากคนอื่นนะแกรคือตั้งแต่นั้นมาเราก็ไม่พึ่งใครเลยคะมันแย่อ่ะทีได้ยินแบบนั้นแต่คือเราเคยขอพ่อแม่ว่าขอมอไซต์สักคันให้หนูได้ไหมจักรยานก็ได้ ท่านก็ไม่ให้อ่ะคะท่านบอกว่า อดทนเอาหน่อยสิเรื่องแค่นี้เองสมัยก่อนพ่อกับแม่ก็เดินบลาๆ เราก็ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะคะไม่มีคำจะพูดกับท่านไรงี้ซึ่งครอบครัวเราอ่ะมีตังหมุนพออยู่แล้วเรามั่นใจมากแต่ท่านไม่ให้อ่ะคือบางวันเหงือท่วมตัวไปเรียนบางวันก็ต้องโดนเช็คสายอ่ะคะมีงานก็ต้องได้ปริ้นอยู่แค่ที่มหาลัยเท่านั้นไม่เคยได้ไปเเที่ยวที่ไหนเลยคะไปแค่ที่มอแล้วก็กลับหอส่วนเรื่องกินข้าวก็กินแค่หน้าซอยเท่านั้นคะหรือพิเศษนอกจากเพื่อนจะชวนไปจริงๆค่อยได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง หนักสุดก็คงจะเป็นช่วงซ้อมเชียร์ที่ผ่านมาคะกลับทีนี้ สองสามทุ่มเลยวันหนึ่งเราเคยเดินกลับหน้ากลัวมากๆเราร้องไห้ตลอดทางเลยกลัวมากกลัวหมดทุกอย่างทั้งผีทั้งคนกลัวไปหมดแต่ก็โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นวันหลังและต่อๆมาเลยขอร้องให้พี่รหัสช่วยไปส่ง อ่อ ลืมบอกว่าเราไม่ได้เรียนอยู่จังหวัดเดียวกับพ่อแม่นะคะ เหนื่อยมากจริงๆอย่าหาไม่อดทนเลยเนาะอดทนสุดๆแล้วนะคะแต่มันเหนื่อยมากบางวันเรียนว่าหนักแล้วยังต้องมาเหนื่อยกายกับการเดินกลับมออีกถนนหน้ามอก็สี่เลนอ่ะคะข้ามยากมากๆกลัวรถเสียหลักชนมากๆสะพานลอยก็ไม่มี ไม่มีความสุขเลยคะตอนนี้อยากรู้ว่าถ้าชาวพันทิปเจอปันหาแบบนี้จะทำยังไงหรือขอวิธีใช้ชีวิตง่ายขึ้นกว่าเดิมหน่อยคะหรือรู้สึกว่ายังไงคะกับกรณีแบนี้ตรงๆมาเลยคะ