เรื่อง:รอยเท้าของพ่อ
โดย:นายอ่อนหัด
.
......."คุณพ่อยังไม่มาเหรอครับ..?"
เสียงเรียกถามจากคุณครูสมร ครูประจำชั้นอนุบาล3 ขณะที่ผมในวัย5ขวบกว่านั่งอยู่ที่ชิงช้าหน้าห้องเรียน ผมไม่รู้หรอกว่าผมตอบครูไปอย่างไร แต่ผมจำคำถามนั้นได้ตราบจนทุกวันนี้ มันเป็นคำถามที่ผมได้ยินบ่อยแทบจะทุกเย็น ด้วยวัยขนาดนั้น ผมไม่รู้จักคำว่าเหตุผล ผมรู้จักเพียงแต่ความว้าเหว่ ผมต้องแอบดูพ่อแม่คนอื่นมารับเพื่อนๆช่วงเลิกเรียน บ้างก็มีขนม บ้างก็มีของเล่น ณ ช่วงเวลานั้นผมคงยังไม่รู้จักคำว่า'อิจฉา' และหากจะลองนึกย้อนไปกว่า25ปีที่แล้ว ผมก็คงจำไม่ได้ว่า ห้วงเวลานั้นผมรู้สึกอย่างไร กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็จำได้ว่า ขณะที่ผมไกวชิงช้าอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้น ก็จะมีเสียงหนึ่งที่ทำให้ผมแอบดีใจนั้นคือ
"คุณพ่อยังไม่มาเหรอครับ งั้นกลับพร้อมครูนะ เดี๋ยวครูไปส่งที่บ้าน"
แววตาที่เหม่อลอย จิตใจที่กำลังหงอยเหงา กลับกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาในบัดดล
"ครับคุณครู"เสียงตอบรับจากเด็กน้อยพร้อมรีบลุกจากชิงช้าไปคว้ากระเป๋าสะพายหลังและกล่องข้าวที่กินไม่เคยหมด
...."กลับมาเเล้วครับ..พ่อ นี่ครับ คุณครูฝากกับข้าวมาด้วย"
นั้นคือประโยคที่ผมพูดซ้ำๆทุกวัน ที่กลับบ้านพร้อมคุณครูสมร นานๆสักครั้งหนึ่ง ที่พ่อไปรับผมกลับบ้านพร้อมเพื่อนคนอื่นๆ ทุกๆชครั้งที่พ่อมารับผมจำได้แม่นเลยว่ามันมีความสุขขนาดไหน พ่อมักจะมีของเล่นมาให้ผมเสมอ บ้างครั้งก็เป็นรถลากสามล้อ หรือไม่ก็หุ่นยนต์ ขาด้วน ทุกครั้งที่พ่อมารับ พ่อก็จะได้กระสอบใบใหญจากป้าที่อยู่โรงครัวทุกครั้ง พอกลับถึงบ้านเราสองพ่อลูกก็ช่วยกันนับและแยกประเภทของเหล่านั้น
...และวันหนึ่ง...ที่เหมือนกับทุกวัน
"กลับมาเเล้วครับ..พ่อ นี่ครับกับข้าวเจ้าอร่อยคุณครูฝากมา"
แต่ไม่ได้ยินเสียงของพ่อตอบกลับ กวาดสายตามองรอบๆห้องแคบๆ ไม่เห็นหน้าพ่อ วิ่งออกมาดูที่ลานดินจอดรถท้ายหมู่บ้าน รถสามล้อของพ่อไม่อยู่ พ่อไปไหน..?
เกิดคำถามที่ทิ่มแทงลงมาในใจของเด็กน้อย พ่อ!..พ่อ..! ผมตะโกนเสียงหลง ขณะวิ่งวนจนทั่วหมู่บ้าน ในมือยังคงกำกล่องข้าวและแกงถุงที่ตกแตก ทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหลท่วมแขนเสื้อทั้งสองข้าง
ผมกลับมาที่บ้าน รอพ่อ รอด้วยความหวังว่าพ่อจะกลับมา พ่อไม่เคยจากไปนานขนาดนี้ื
"พ่อจ๋า..ฟ้ามืดแล้ว..พ่อจ๋าหนูกลัวเหลือเกิน..พ่อจ๋า..ฮือๆ.." เสียงพร่ำบ่นปนสะอื้นภายในห้องแคบๆที่เรียกว่าบ้าน เป็นวันที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะได้มาเจอ ชีวิตที่ไม่มีพ่อชีวิตช่างมืดมิดเสียเหลือเกิน
!!!!!!!!
"ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย! มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ มาช่วยกันหน่อย"
"ชานนท์! เป็นอะไรรึป่าว!ชานนท์! ตัวร้อนจี๋เลย ลุกขึ้นไหวไหมลูก" เสียงครูสมรปลุกเรียกผม ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องกว้างๆสีขาวๆ มีเตียงนอนวางเรียงรายกันอยู่
"พ่อจ๋า! พ่ออยู่ไหน?"นั้นคือประโยคแรกที่ผมเอ่ยปาก หลังจากหลับไป3วัน ข้างๆเตียงมีครูสมรนั่งฟุบหลับอยู่
จนถึงวันนี้ วันที่ผมต้องมานั่งอยู่ข้างเตียงโดยมีครูสมรนอนอยู่บนเตียง
"ครูครับ ผมถามอะไรครูสักอย่างได้ไหมครับ? ทำไมครูถึงรับผมมาเลี้ยงดู และส่งเสียให้เล่าเรียนล่ะครับ..?"
ครูสมรปรับเตียงเอียงขึ้นพร้อมหันหน้าไปยังรูปภาพหนึ่ง ที่เเขวนอยู่เหนือศรีษะ พร้อมเอ่ยว่า
"วันที่ท่านไปเยี่ยมบรรดาครูที่ภาคเหนือ ท่านได้เอ่ยว่า "เป็นครูใช่ไหม...ขอฝากเด็กๆด้วยนะ ช่วยสอนให้เขาเป็นคนดี" พูดจบครูสมรก็ยกมือไหว้ไปยังรูปภาพนั้นแล้วมองมายังดวงตาทั้งสองของผม น้ำใสๆก็ไหลออกจาดวงตาของเราทั้งคู่ แล้วครูสมรก็ส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้ผม หัวจดหมายได้จารึกไว้ว่า "ถึงลูกสุดที่รัก..."
...ผมเข้าใจแล้วครับ ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาด้วยประโยคสั้นๆนั้น วันนี้ถึงเวลาแล้วที่ครูชานนท์คนนี้ ขอเดินตามรอยเท้าของพ่อ ตอบแทนบุญคุณแก่แผ่นดิน สอนสั่งลูกศิษย์ให้เป็นคนดีสมดั่งที่ท่านปรารถนา
...แม้ว่าพ่อบังเกิดเกล้าของผมจะจากไปตั้งแต่เด็ก โดยไม่รู้เลยว่าท่านเป็นอย่างไร แต่ยังดีที่ได้ครูสมร สอนสั่งผมให้ยึดมั่นในคุณธรรม วันนี้ผมรู้เเล้วครับว่าแท้จริงพ่อไม่ได้จากไปไหนเลย คำสอนของพ่อยังอยู่ในทุกถิ่นที่พ่อไปถึง รอยเท้าของพ่อมีอยู่ทุกที่ให้ลูกได้เดินตาม แม้พ่อจากไป แต่ในใจยังเช่นเดิมความรักของพ่อที่มีต่อลูกช่างมากมายเสียยิ่งนัก นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่พ่อไม่ยึดแนวทางพอเพียง นั้นคือความรักที่มีให้แก่เราทุกคน
รักของพ่อ มีให้อย่าง ไม่พอเพียง...แว่วสำเนียง เสียงพ่อ ต่อจุดหมาย
ขอยืนหยัด สัจจะ มิผ่อนคลาย...รักของพ่อ ยังยิ่งใหญ่ นิรันดร์กาล
#นายอ่อนหัด
16-10-59
เรื่องสัน:จากคำพ่อสอน
โดย:นายอ่อนหัด
.
......."คุณพ่อยังไม่มาเหรอครับ..?"
เสียงเรียกถามจากคุณครูสมร ครูประจำชั้นอนุบาล3 ขณะที่ผมในวัย5ขวบกว่านั่งอยู่ที่ชิงช้าหน้าห้องเรียน ผมไม่รู้หรอกว่าผมตอบครูไปอย่างไร แต่ผมจำคำถามนั้นได้ตราบจนทุกวันนี้ มันเป็นคำถามที่ผมได้ยินบ่อยแทบจะทุกเย็น ด้วยวัยขนาดนั้น ผมไม่รู้จักคำว่าเหตุผล ผมรู้จักเพียงแต่ความว้าเหว่ ผมต้องแอบดูพ่อแม่คนอื่นมารับเพื่อนๆช่วงเลิกเรียน บ้างก็มีขนม บ้างก็มีของเล่น ณ ช่วงเวลานั้นผมคงยังไม่รู้จักคำว่า'อิจฉา' และหากจะลองนึกย้อนไปกว่า25ปีที่แล้ว ผมก็คงจำไม่ได้ว่า ห้วงเวลานั้นผมรู้สึกอย่างไร กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็จำได้ว่า ขณะที่ผมไกวชิงช้าอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้น ก็จะมีเสียงหนึ่งที่ทำให้ผมแอบดีใจนั้นคือ
"คุณพ่อยังไม่มาเหรอครับ งั้นกลับพร้อมครูนะ เดี๋ยวครูไปส่งที่บ้าน"
แววตาที่เหม่อลอย จิตใจที่กำลังหงอยเหงา กลับกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาในบัดดล
"ครับคุณครู"เสียงตอบรับจากเด็กน้อยพร้อมรีบลุกจากชิงช้าไปคว้ากระเป๋าสะพายหลังและกล่องข้าวที่กินไม่เคยหมด
...."กลับมาเเล้วครับ..พ่อ นี่ครับ คุณครูฝากกับข้าวมาด้วย"
นั้นคือประโยคที่ผมพูดซ้ำๆทุกวัน ที่กลับบ้านพร้อมคุณครูสมร นานๆสักครั้งหนึ่ง ที่พ่อไปรับผมกลับบ้านพร้อมเพื่อนคนอื่นๆ ทุกๆชครั้งที่พ่อมารับผมจำได้แม่นเลยว่ามันมีความสุขขนาดไหน พ่อมักจะมีของเล่นมาให้ผมเสมอ บ้างครั้งก็เป็นรถลากสามล้อ หรือไม่ก็หุ่นยนต์ ขาด้วน ทุกครั้งที่พ่อมารับ พ่อก็จะได้กระสอบใบใหญจากป้าที่อยู่โรงครัวทุกครั้ง พอกลับถึงบ้านเราสองพ่อลูกก็ช่วยกันนับและแยกประเภทของเหล่านั้น
...และวันหนึ่ง...ที่เหมือนกับทุกวัน
"กลับมาเเล้วครับ..พ่อ นี่ครับกับข้าวเจ้าอร่อยคุณครูฝากมา"
แต่ไม่ได้ยินเสียงของพ่อตอบกลับ กวาดสายตามองรอบๆห้องแคบๆ ไม่เห็นหน้าพ่อ วิ่งออกมาดูที่ลานดินจอดรถท้ายหมู่บ้าน รถสามล้อของพ่อไม่อยู่ พ่อไปไหน..?
เกิดคำถามที่ทิ่มแทงลงมาในใจของเด็กน้อย พ่อ!..พ่อ..! ผมตะโกนเสียงหลง ขณะวิ่งวนจนทั่วหมู่บ้าน ในมือยังคงกำกล่องข้าวและแกงถุงที่ตกแตก ทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหลท่วมแขนเสื้อทั้งสองข้าง
ผมกลับมาที่บ้าน รอพ่อ รอด้วยความหวังว่าพ่อจะกลับมา พ่อไม่เคยจากไปนานขนาดนี้ื
"พ่อจ๋า..ฟ้ามืดแล้ว..พ่อจ๋าหนูกลัวเหลือเกิน..พ่อจ๋า..ฮือๆ.." เสียงพร่ำบ่นปนสะอื้นภายในห้องแคบๆที่เรียกว่าบ้าน เป็นวันที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะได้มาเจอ ชีวิตที่ไม่มีพ่อชีวิตช่างมืดมิดเสียเหลือเกิน
!!!!!!!!
"ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย! มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ มาช่วยกันหน่อย"
"ชานนท์! เป็นอะไรรึป่าว!ชานนท์! ตัวร้อนจี๋เลย ลุกขึ้นไหวไหมลูก" เสียงครูสมรปลุกเรียกผม ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในห้องกว้างๆสีขาวๆ มีเตียงนอนวางเรียงรายกันอยู่
"พ่อจ๋า! พ่ออยู่ไหน?"นั้นคือประโยคแรกที่ผมเอ่ยปาก หลังจากหลับไป3วัน ข้างๆเตียงมีครูสมรนั่งฟุบหลับอยู่
จนถึงวันนี้ วันที่ผมต้องมานั่งอยู่ข้างเตียงโดยมีครูสมรนอนอยู่บนเตียง
"ครูครับ ผมถามอะไรครูสักอย่างได้ไหมครับ? ทำไมครูถึงรับผมมาเลี้ยงดู และส่งเสียให้เล่าเรียนล่ะครับ..?"
ครูสมรปรับเตียงเอียงขึ้นพร้อมหันหน้าไปยังรูปภาพหนึ่ง ที่เเขวนอยู่เหนือศรีษะ พร้อมเอ่ยว่า
"วันที่ท่านไปเยี่ยมบรรดาครูที่ภาคเหนือ ท่านได้เอ่ยว่า "เป็นครูใช่ไหม...ขอฝากเด็กๆด้วยนะ ช่วยสอนให้เขาเป็นคนดี" พูดจบครูสมรก็ยกมือไหว้ไปยังรูปภาพนั้นแล้วมองมายังดวงตาทั้งสองของผม น้ำใสๆก็ไหลออกจาดวงตาของเราทั้งคู่ แล้วครูสมรก็ส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้ผม หัวจดหมายได้จารึกไว้ว่า "ถึงลูกสุดที่รัก..."
...ผมเข้าใจแล้วครับ ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาด้วยประโยคสั้นๆนั้น วันนี้ถึงเวลาแล้วที่ครูชานนท์คนนี้ ขอเดินตามรอยเท้าของพ่อ ตอบแทนบุญคุณแก่แผ่นดิน สอนสั่งลูกศิษย์ให้เป็นคนดีสมดั่งที่ท่านปรารถนา
...แม้ว่าพ่อบังเกิดเกล้าของผมจะจากไปตั้งแต่เด็ก โดยไม่รู้เลยว่าท่านเป็นอย่างไร แต่ยังดีที่ได้ครูสมร สอนสั่งผมให้ยึดมั่นในคุณธรรม วันนี้ผมรู้เเล้วครับว่าแท้จริงพ่อไม่ได้จากไปไหนเลย คำสอนของพ่อยังอยู่ในทุกถิ่นที่พ่อไปถึง รอยเท้าของพ่อมีอยู่ทุกที่ให้ลูกได้เดินตาม แม้พ่อจากไป แต่ในใจยังเช่นเดิมความรักของพ่อที่มีต่อลูกช่างมากมายเสียยิ่งนัก นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่พ่อไม่ยึดแนวทางพอเพียง นั้นคือความรักที่มีให้แก่เราทุกคน
รักของพ่อ มีให้อย่าง ไม่พอเพียง...แว่วสำเนียง เสียงพ่อ ต่อจุดหมาย
ขอยืนหยัด สัจจะ มิผ่อนคลาย...รักของพ่อ ยังยิ่งใหญ่ นิรันดร์กาล
#นายอ่อนหัด
16-10-59