ผมออกเดินทางไปถ่ายรูปในครั้งนี้ด้วยจิตใจที่ “ไม่เหมือนเดิม”
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่ได้ไปเพื่อที่จะถ่ายรูปที่ “สวยๆ” อย่างเคย
แต่ผมเดินทางไปที่สนามหลวงครั้งนี้เพื่อ “หยุดวินาทีแห่งความทรงจำลงบนรูปถ่าย” ณ ตุลาคม ๒๕๕๙

ในวันที่ประเทศไทยปกคลุมไปด้วยความ “โศกเศร้า”

ผมเดินฝ่าฝูงชนนับหมื่น ลัดเลาะเรื่อยไปในท้องสนามหลวง

ผู้คนมากมายต่างมุ่งหน้ามาที่นี่เพื่อ “แสดงความไว้อาลัย"

ผมเดินตามฝูงชนเรื่อยมาจนกระทั่งมาถึง...”ประตูวิเศษไชยศรี”

ซึ่งเป็นจุดสุดท้ายที่เราจะสามารถถ่ายรูปได้ครับ

ก็จริงอยู่นะครับ ที่เราสามารถนั่งดูการถ่ายทอดสดเรื่องราวแบบนี้ที่บ้านได้
อย่างที่ผมเคยทำตลอดมา เวลามีพิธีการอะไรที่เป็นทางการแบบนี้ ผมไม่เคยมาร่วมเลยครับ
เพราะไม่ชอบไปในที่ๆ มีคนเยอะๆ แต่...ในครั้งนี้ต่างออกไป “ไม่เหมือนเดิม”

เพราะว่าในครั้งนี้ทุกอย่าง...”ไม่เหมือนเดิม”

เราอาจจะเคยถวายพระพรพระองค์ท่านกันมาแล้วบ่อยครั้ง แต่ว่าครั้งนี้พวกเราต้องมาเพื่อ...“แสดงความไว้อาลัย"

เป็นการถ่ายรูป และการเขียนบทความที่ยากที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียนมา ทุกอย่างมันจุกอยู่ในอกครับ

แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ท้ายที่สุด พระองค์ก็ได้จากเราไปแล้ว
คงเหลือเอาไว้เพียงคำสอนดีๆ ...”พ่อสอนให้พวกเราทำดี”
ผมเดินสวนไปมากับหลายๆ ท่านที่พยายามใช้โอกาสนี้ ร่วมกันทำดีเพื่อถวายเป็นพระราชกุศล

ทำดี...”ทำเลย”

ใครทำอะไรได้ ก็ช่วยกันทำไปครับ บรรยากาศโดยรอบท้องสนามหลวงเต็มไปด้วยความเอื้อเฟื้อ

คนละไม้คนละมือ มีแต่ความมีน้ำใจให้กัน

ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่สำคัญครับ ถ้าทำดี ทำได้ ทำไปเลย

ถ้าคิดว่าสิ่งที่ทำนั้นดี ให้ทำเลยครับ ไม่ต้องรอ ไม่ต้องอายที่จะทำดี

ในหลวงเคยบอกว่า สิ่งที่เราทำลงไปแล้วถ้าผลมันออกมาดี แสดงว่านั่นคือ “ทำดี”
ถ้าทำคนเดียวไม่ได้...”ก็ช่วยกันทำ”

และถ้าทำคนเดียวไม่ไหว ขอให้เรา “สามัคคี” ช่วยกันทำ ก็จะทำไหว

พ่อสอนให้เราทำดี ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครเห็น

พ่อสอนให้เรา “ปิดทองหลังพระ”

ถึงแม้จะไม่มีใครเห็นว่าเราทำดี แต่เรารู้...ว่าเราทำดี

พ่อสอนว่าถ้าทุกคนปิดทองหน้าพระกันหมด พระจะไม่มีวันเป็นพระที่งามสมบูรณ์ได้
เมื่อถึงคราวจำเป็นก็ต้อง “ปิดทองหลังพระ”

และสำหรับในส่วนตัวของผมนั้น ถ้าเกี่ยวกับการถ่ายรูป ผมจะใช้คำของพ่อ เอาไปสอนเด็กๆ ที่มาเรียนถ่ายรูปด้วยเสมอๆ
เด็กๆ จะได้เห็นพรีเซ็นเทชั่นหน้านี้ก่อนปิดคอร์สทุกครั้งครับ...

ดังนั้นรูปทุกๆ รูปในโพสนี้ ทุกๆ ท่านสามารถโหลดเอาไปใช้งานกันได้นะครับ ผมยกให้ประเทศไทยครับ
ลิงค์ดาวน์โหลดภาพขนาดใหญ่

คำพ่อสอนมากมาย ถูกนำมาปฏิบัติจริง เกิดเรื่องราวดีๆ รอบๆ สนามหลวงแห่งนี้
ผมเดินบันทึกภาพเอาไว้เป็นความทรงจำ

อย่างน้อยในตอนนี้ พ่อคงรับรู้แล้วว่า ลูกๆ ที่อยู่บริเวณรอบสนามหลวงแห่งนี้ “รักกัน”

ความขัดแย้งต่างๆ ได้มลายหายไปหมดสิ้นแล้ว ณ ที่สนามหลวงแห่งนี้

ผมเดินทางกลับออกมา พลางคิดในใจว่า...
ความรู้สึกดีๆ และสิ่งที่ดีๆ นี้ อีกไม่นานคงจะแผ่กระจายไปทั่วประเทศไทย
และคงอีกไม่นาน ที่คนไทยทั้งประเทศจะกลับมา...“รักกัน”