สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่เข้ามาเลยค่ะ ขอแทนตัวเองว่าเยียนะคะ ขอเริ่มเรื่องเลยล่ะกันนะคะ เยียกับแฟนคบกับมาได้เกือบๆ3ปีแล้วค่ะ เยียอายุ24ค่ะ ส่วนแฟนอายุ36ค่ะ(ห่างกัน1รอบเลย) จุดเริ่มต้นของเราไม่ดีเท่าไหร่ เยียกับพี่เค้าเจอกันที่ฝึกงานค่ะ ตอนนั้นเยียจบปี3กำลังจะขึ้นปี4 ต้องไปฝึกงานตอนช่วงซัมเมอร์ค่ะ เลยได้เจอกับพี่เค้า รักแรกพบเลยค่ะ ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่าชอบมาก อยากคุยด้วย อยากรู้จัก เราทำงานแผนกเดียวกันค่ะ ตอนนั้นไม่รู้หรอกค่ะ ว่าพี่เค้าอายุเท่าไหร่ พี่เค้าเป็นคนตัวเล็ก เลยทำให้ดูอายุไม่มาก ทำทุกวิถีทางที่จะได้คุยกับเค้าเลยค่ะ จะเรียกว่า อ่อย ก็ได้นะ เลิกงานก็แอบขับรถตามไปเพื่อไปดูว่าบ้านอยู่ที่ไหน แอบขโมยเบอร์จากมือถือพี่เลี้ยงเลยค่ะ (เป็นเอามากกกก)  พี่เค้าก็รู้ตัวนะคะว่าเราชอบเค้า แอบถามพี่เลี้ยงว่าพี่เค้ามีแฟนรึยัง คำตอบที่ได้มาคือ มีเมีย แล้วค่ะ ตอนนั้นไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่รู้แค่ว่าชอบไปแล้วทำไงได้ ก็โทรไปค่ะ โทรไปทุกวัน เมียเค้าก็รับทุกวัน พอเมียเค้ารับก็กดวางสายค่ะ ไม่เคยมีวันไหนที่พี่เค้ารับเลย โทรไปแบบนี้เกือบเดือนได้ค่ะ จนสุดท้ายแล้วพี่เค้าก็เข้ามาขอเบอร์เรา ให้สิคะ รออะไร เราก็คุยกัน คุยกันทุกวัน พี่เค้าก็บอกเราว่ามาอยู่บ้านญาติที่จริงแล้วเค้าเป็นคนสมุทรปราการ เรารู้อยู่แก่ใจค่ะว่าเค้ามาอยู่กับเมียเค้า แต่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง แกล้งโง่ค่ะ สุดท้ายเมียเค้าจับได้ พี่เค้าเลือกเราค่ะ เค้าก็ย้ายออกจากบ้านนั้นแล้วมาเช่าห้องอยู่ข้างนอก เราก็คบกันมาเรื่อยๆ ไม่มีเรื่องผญ.เข้ามาเลย รักกันมาก ดูแล เทคแคร์เราทุกอย่างค่ะ
       พอเราเรียนจบ เราเลยหางานที่สมุทรปราการค่ะ เยียทำงานที่สมุทรปราการได้ประมาน2เดือน ก็เลยคุยกันว่าอยากให้พี่เค้าย้ายกลับบ้าน เค้าก็ย้ายกลับมาค่ะ เราก็มาอยู่ด้วยกันที่สมุทรปราการนะคะ แต่เยียก็อยู่ห้องเช่าตัวเองนั่นแหละค่ะ ไม่ได้เข้าไปอยู่ที่บ้านพี่เค้า มีเข้าไปนอนบ้างเป็นบางวัน ครอบครัวพี่เค้าต้อนรับเราดีมากค่ะ รักเรา ดูแลเราดีมากเลยค่ะ แต่พอช่วงเดือนนึงที่ผ่านมา เราทะเลาะกันบ่อยค่ะ เรื่องเวลาที่ไม่ตรงกันด้วย เรื่องเล็กๆน้อยๆด้วย เยียก็ออกปากไล่เค้า แต่ไม่คิดว่าเค้าจะไปจริงๆค่ะ พี่เค้าก็ไปคุยกับผญ.คนอื่นที่อยู่ที่ทำงานเดียวกันค่ะ เรารู้มาตลอดแต่เราเลือกที่จะไม่พูดค่ะ เยียคิดมาตลอดตั้งแต่เราเริ่มคบกัน เค้าทิ้งคนเก่ามาหาเราได้เค้าก็ทิ้งเราไปหาคนใหม่ได้เหมือนกัน เราเลยเลือกที่จะไม่พูดว่าเรารู้อะไรบ้าง ก็ทนค่ะทนมาตลอด จนสุดท้ายต้องพูดต่อหน้าเพราะคนข้างห้องเห็นว่าพาผญ.มาตอนที่ไม่มีคนอยู่ ครั้งแรกผ่านไป พี่เค้าขอโอกาสเรา เราเลือกที่จะให้โอกาสเค้าค่ะเพราะรักเค้ามาก เราเป็นคนเดินเข้าไปหาเค้าเอง เราเลือกที่จะคุยกับผญ.ค่ะ ผญ.คนนั้นบอกว่าไม่รู้ว่าพี่เค้ามีแฟนแล้ว ตอนนี้รู้แล้วจะเลิกยุ่ง เราก็โอเคเรื่องนี้จบ 1 อาทิตย์ผ่านไป เราจับได้อีกว่าเค้ายังคุยกันอยู่ เค้าไปอยู่ด้วยกันที่ห้องผญ. (ผญ.คนนี้มีครอบครัวอยู่แล้วนะคะเราไปตามสืบที่รง.มา) เราตามหาพี่เค้าทั้งคืนทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหาที่ไหน เรารู้แค่ว่าผญ.คนนั้นพักอยู่บ้านเอื้ออาทร แปลกใจมั้ยคะว่าทำไมเราถึงไม่คิดว่าเค้าหายไปบ้านเพื่อน เพราะตลอดเวลาที่คบกันมา เราไม่เคยเจอเพื่อนเค้าเลยค่ะ เราขับรถไปทุกโครงการของบ้านเอื้อเลยค่ะ เหมือนคนบ้า ขับเข้าไปวนๆไป รู้แค่ว่าผญ.ขับเวฟ บ้ามั้ยคะ เวฟมีเป็นร้อยๆพันๆคัน โทรหาพี่เค้าก็โทรไม่ติด โทรหาผญ.ก็ไม่ติด สุดท้ายสว่างคาตาเลยค่ะ เรากลับมารอที่ห้อง ตอนที่พี่เค้ากลับมาเราไม่ถาม ไม่ด่าเลยนะคะ เราทำได่แค่กอดเค้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา มันพูดไม่ออก ตอนนั้นรู้แค่ว่า อย่าหายไปอีกได้มั้ย ยอมแล้วทุกอย่าง เค้าก็ขอโทษเราเหมือนเดิม สัญญากับเราเหมือนเดิมค่ะ 1 อาทิตย์ผ่านไป เราก็จับได้เป็นครั้งที่3ว่าเค้ายังติดต่อกันอยู่ เราเหนื่อยมาก เค้าก็พูดเหมือนเดิมสัญญาเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือโทรไปหาผญ.บอกว่าเลือกเรา หยุดความสัมพันธ์แค่นี้ มันแลดูง่ายใช่มั้ยคะ แลดูทุกอย่างสวย แต่เปล่าเลยทุกวันนี้เค้ายังแอบคุยกันอยู่เลยค่ะ เราเหนื่อย แต่เราไม่รู้จะออกจากตรงนั้นยังไง เราคงอยู่ในที่เดิมๆไม่ได้ ถ้าเลิกกันเราก็คงต้องออกจากงานด้วย เพราะเราทนอยู่ในแวดล้อมเดิมๆไม่ได้อีกแล้ว เราควรทำยังไงดี อีกใจก็อยากให้โอกาสอีกใจก็เจ็บเกินทนแล้ว