ดูจบแล้วใจมันไม่จบ ยังวนเวียนคิดถึงอยู่นั่นแหละ ยิ่งดูเบื้องหลังเข้าไปยิ่งหลงโบกอมหนักขึ้น ถอนตัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว  เลยมาตั้งกระทู้หาเพื่อนเม้าส์แก้คิดถึง มันซะเลย

หลังจากช่วงหลายอีพีท้ายๆ มันมึนมันอึนมาอยู่พักใหญ่ ท้ายที่สุดคขบ. กับผกก. ก็หาทางลงให้ อีพีสุดท้ายได้น่าพอใจ (สำหรับเรานะ)
มีข้อสังเกตที่เราเพิ่งมานึกได้ตอนดูเบื้องหลังคือ
เราอยู่กับซีรีส์เรื่องนี้มาเหมือนเราได้คอยติดตามชีวิตเซจากับราอน มาทีละน้อยๆ จนเราไม่รู้สึกแปลกใจ ถึงความเปลี่ยนแปลงไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ ของลักษณะนิสัยตัวละคร ถ้าย้อนไปคิดถึง อีพีต้นๆ เซจานี่ร้ายสุดๆเอาแต่ใจ โมโหร้าย ขันทีต่างพากันขยาด ดูไปดูมาพอมีความรักกับราอนเท่านั้น กลายเป็นคนสุขุมนุ่มลึกไปซะได้โดยที่คนดูไม่ทันสังเกต

ส่วนราอน ตอนแรกนี่เรียกได้ว่ากระล่อนเลยทีเดียว เซี้ยว ห้าว แบบผู้ชาย( เพราะปลอมตัวเป็นผู้ชายนี่เนอะ) พอเข้าวังมาก็สงบเสงี่ยมเจียมตัว เลิกห้าว และพอมีความรักกับเซจา กลายเป็นหญิงอ่อนโยน นุ่มนวล ญิ๋ง ญิ๋ง ไปในบัดดล
ถ้าดูอีพีหลังๆตั้งแต่มีความรักกัน แทบจินตนาการไม่ถูกเลยว่าทั้งสองเคยร้ายกาจแค่ไหน

แล้วก็ขอเม้าส์หน่อย บทพอจะจบพวกตัวร้ายที่ก่อนหน้านี้รู้ทันเซจาไปหมด ก็น่อมแน้มไปในบัดดลเปิดทางลงให้เซจาอย่างสวยงาม

องค์ตี๋ยุนซองที่น่าสงสารของเราดูแผลแล้วน่าจะพอรอดได้ แต่ไม่ยักอึดเหมือนพี่ขื่อแหะ... น่าสงสาร

น้องราอนเราในชุดฮันบกตอนฉากสุดท้าย น่ารักมุ้งมิ้ง อยู่คู่กับโบกอมแล้วเพลินตาเพลินใจดีจริงๆ  เป็นการปิดฉากให้คนดูอิ่ม เพ้อไปได้อีกนานเลย

สุดท้ายขอบอกอีกรอบว่ารักซีรีส์เรื่องนี้ และ ทั้งรักทั้งหลงน้องกอมมี่ สุดหล่อ ใจจะขาด ซีรี่ส์จบไปแล้วอย่างงี้ จะทำไงให้หายคิดถึงได้ละเนี่ย

ใครมีแง่มุมอะไรอยากพูดถึงซีรี่ส์เรื่องนี้ หรือน้องกอมมี่ ก็เชิญเข้ามาเม้าส์กันนะคะ

ตอนนี้ก็แปะรูปอีกทีให้หายคิดถึง