สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปวชปี2 กำลังหัวดื้อเลย คือเราอึดอัดมากค่ะเวลาอยู่กับพ่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโตขึ้นหรือป่าวที่อยากจะใช้เวลาอยู่กับอย่างอื่นมากกว่า แต่เรารู้สึกว่าพ่อเข้มงวดกับเรามาก คือจะออกไปไหนไม่ได้เลยค่ะถ้าไม่ได้ไปทำธุระอะไรให้พ่อหรือไปข้างนอกกับแม่ เวลาขอออกไปเที่ยวกับเพื่อนหรือขอออกไปทำงานกับเพื่อนคือพ่อจะให้แม่ไปด้วยตลอด(แต่จริงๆแล้วแม่ก็ไม่ได้ไปด้วยหรอกค่ะแม่แค่เออๆออๆไปตามพ่อเพื่อให้เราได้ออก) หรือไม่ก็ให้ออกไปค่ะ แต่ไม่กี่ชั่วโมงพ่อก็จะโทรตามจิกให้กลับบ้านอย่างเดียว ไปโรงเรียนก็เช่นกันค่ะห้ามไปไหนต้องกลับบ้านอย่างเดียว ถ้าวันไหนอยู่โรงเรียนแล้วกลับดึกก็โทรบอกพ่อแม่ค่ะแต่จะโดนพ่อว่าแบบจะอะไรนักหนา น่ารำคาญ,ทำอะไรที่โรงเรียนทำไมต้องกลับดึก ไหนขอคุยกับครูสิ้ คือก็เข้าใจค่ะว่าพ่อเป็นห่วงแต่รู้สึกว่าเกินไป เหมือนเรายังเป็นเด็กอนุบาลไปเลย ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็โดนด่าค่ะ ยิ่งพ่อหงุดหงิดด้วยแล้วเผลอๆก็โดนตี555 แต่ก่อนแค่ทาเล็บยังไม่ได้เลยค่ะโดนไล่ให้ไปล้างตลอด แต่เราก็ดื้อค่ะทาต่อไป555 จนพ่อเริ่มไม่ว่าอะไร แล้วก็ชอบจับผิดเรานะคะโดยเฉพาะเรื่องเล่นโทรศัพท์นี่ประจำค่ะ บางทีเรามีคุยกับเพื่อนผู้ชายบ้างแบบเพื่อนคุยกันปกติ พ่อเห็นก็โดนด่าก็แรงอยู่เหมือนกัน ประมาณว่าให้ไปเรียนไม่ได้ให้ไปหาปั๋ว ก็งงค่ะว่าเราทำอะไรไม่ค่อยได้เลยทั้งที่ก็โตขึ้นแล้ว อยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกบ้างค่ะ อึดอัดมากๆที่อยู่แต่ห้องเช่าสี่เหลี่ยมเล็กๆ ก็อยากจะพูดคุยกับพ่อเรื่องแบบนี้แต่ก็จะโดนว่ากลับมาทุกทีเพราะพ่อเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ไร้สาระค่ะ พ่อเป็นแบบนี้จนเพื่อนก็เริ่มเบื่อแทนเราแล้ว เรานั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยๆเพราะอึดอัด เหมือนเป็นคนเก็บกด ทำไม่ได้นอกจากทนต่อไปค่ะ บางคนอาจคิดว่าเราทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่พ่อเลยไม่ไว้ใจ แต่เราก็มีมุมบ้าบ้างแหละค่ะ ชอบทำให้พ่อแม่ยิ้ม แต่เพราะแบบนี้หรือป่าวที่พ่อไม่ปล่อย ใครมีวิธีแนะนำบ้างคะ