สวัสดีครับทุกท่าน ตอนที่ 3 พร้อมต้อนรับทุกท่านแล้วครับ
หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะครับ
อันนี้ลิงค์ตอนที่ผ่านมาทั้งหมด
อันนี้ลิงค์ตอนที่ผ่านมา
http://ppantip.com/topic/35663786 ด้วยรักและกลืนกิน ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/35603751 ด้วยรักและกลืนกิน ตอนที่ 1
อันนี้บทที่ผ่านมา รอยยิ้มของโมนา
http://ppantip.com/topic/35561207 ภาคท้าย (บทสรุป)
http://ppantip.com/topic/35515715 ภาคกลาง
http://ppantip.com/topic/35481854 ภาคต้น (นำเรื่อง)
ต่อจากความเดิม
การแสดงออกของดีแลนกระทบจิตใจฉันมาก เหตุใดเขาถึงเห็นฉันเป็นปีศาจแมวหัวขาด!!
ฉันหวนคิดถึงภาพในระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาดูแลฉันเป็นอย่างดี เขาอกเข้าใจความรู้สึกอ้างว้างและโดดเดียวของฉัน คอยปลอบประโลมยามที่ฉันถูกสมาชิกและภราดรคนอื่นมองในสายตารังเกียจ เราเคยแบ่งปันเรื่องราวในอดีตสู่กันฟังด้วยมิตรภาพมิขาด แต่สายตาเขาตอนนี้ทำลายทุกความรู้สึกที่เคยมีลงจนหมดสิ้น
ฉันกำหมัดทั้งสองข้างแน่น ข่มใจที่เดือดพล่านให้เย็นลงอย่างยากลำบาก พอขยับไปอีกก้าว ก็เห็นอาการพิลึก
พิลั่นของเจสซี่
ภราดรร่างเจ้าเนื้ออ้าปากแล้วหุบอยู่หลายหน มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้หัวตาตัวเอง และส่งเสียงครางแหลมเล็กน่าสมเพช “นะ นั่นไง ต้องเป็นแมวบ้า ตัวที่กัดมือฉันแน่ๆ”
เมื่อฉันเลื่อนสายตาไปจับจ้องใบหน้าเทพบุตร ก็ต้องช้ำใจหนักกว่าเดิม ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง และสีหน้าก็เครียดขึง “ใครน่ะ ถอดหน้ากากออก”
หัวใจฉันหล่นวูบ เหตุใดเขาถึงมีทีท่าราวกับเห็นฉันเป็นศัตรู “ผมบอกให้ถอดหน้ากาก!”
ความน้อยเนื้อต่ำใจถาโถมเข้าใส่ฉันไม่ยั้ง น้ำตาเจ้ากรรมพาลไหลออกจากหัวตา และอาบใบหน้า พอยกมือเช็ด ฉันก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ!?!
ร่างฉันแข็งทื่อ ช็อกกับสัมผัสที่รับรู้ มีบางสิ่งปิดทับใบหน้าฉันเอาไว้ ….เป็นไปได้อย่างไร
“ถอดหน้ากากออกเดี๋ยวนี้” ภราดรหนุ่มย้ำเป็นหนที่สาม แล้วย่างสามขุมมาหาฉัน ท่าทางเขาคุกคามและพร้อมจัดการขั้นเด็ดขาด หากฉันขัดขืนคำสั่ง
ฉันลูบไล้หน้ากากปริศนาด้วยความฉงน และเกิดคำถามว่าเหตุใดถึงได้มีสิ่งนี้ปิดทับใบหน้าฉัน
เสียงเล็กๆ ดังขึ้นในหัว พร้อมกับภาพลึกลับดำมืด มันที่ก่อร่างเป็นตัวฉันอีกคน!!
ใบหน้านั้นเรียบเฉย หากแววตาแข็งกระด้าง และมีความกระหายอยากในบางสิ่ง
“พวกมันสมควรรับโทษ เลือดต้องล้างด้วยเลือด!”เสียงห้าวใหญ่ดังก้องในโสตประสาท จากนั้นความรู้สึกเพริศแพร้วก็ลุกโชน หัวใจฉันเต้นระส่ำ ยักษ์ที่หลับใหลตื่นจากนิทรา แล้วครอบครองหัวใจฉันทั้งดวง
ความสุขอาบซ่านทั่วร่าง พลังกายเต็มเปี่ยม ฉันพร้อมทะยานสู่โลกของผู้พิพากษาชำระบาปต่อภราดรที่โง่เขลา
“ถอนหน้ากากสิโว้ย ไอ้บ้าเอ๊ย...แกเป็นใคร คนที่ล็อกประตูขังเราใช่ไหม!!” เจสซี่ตะโกนเสียงรัวเร็ว
ฉันสืบเท้าต่ออย่างไม่เกรงกลัวพวกเขา ในหัวได้ยินคำสั่งจากเสียงทุ้มห้าว “จัดการพวกมัน พลีบูชาต่อข้า...”
เสียงนั้นสร้างพลังให้ฉันกล้าแกร่ง และสัมผัสได้ถึงแรงผลักดันมหาศาลที่อัดแน่นในเรือนร่างนี้
“มันคงไม่มีสมอง เป็นพวกบ้าที่ถูกซานตาน เข้าสิง” เจสซี่ชี้ไม้ชี้มือมาทางฉัน
ดีแลนพยักหน้าหงึกหงัก เขาฉวยแจกันไม้กลึงทรงสูงบนโต๊ะเตี้ยๆ และใช้เป็นอาวุธ
อารมณ์ฉิวพุ่งท่วมหัวใจ ฉันสูดลมหายใจลึก กลั้นความโกรธเอาไว้ และตั้งใจเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายกับภราดรผู้เป็นที่รัก ทว่าเสียงที่หลุดลอดออกมาทำให้ฉันประหลาดใจ
เหมียว ...เหมียว... หง่าว !!!
ดีแลนหยุดชะงัก เขาหันซ้ายแลขวา พร้อมส่งสัญญาณให้เจสซี่
“ถอยออกไป คุณไม่มีสิทธิอยู่ที่นี่บุตรของซาตาน”
เจสซี่หยัดตัวลุกยืน เขาใช้แผ่นหลังดีแลนเป็นกำแพงมนุษย์เพื่อซ่อนฉัน
เหมียว....
“มันบ้าไปแล้ว ไล่มันออกไป ...อย่าให้มันมาใกล้เรา พวกวิปริต บุตรปีศาจ!”
คำพูดเจสซี่กระพือความโกรธให้ฉันจ้ำไปหาพวกเขาเร็วขึ้น อีกเพียงสามถึงสี่ก้าวฉันก็จะถึงตัวภราดร ฉันยื่นมือไปข้างหน้า แต่ดีแลนกวัดแกว่งแจกันใบใหญ่ป้องกันไม่ให้ฉันเข้าใกล้
ฉันหวีดเสียงแหลมในใจ ก่อนจะถลกเสื้อตัวนอกขึ้น และเผยบางสิ่งให้ประจักษ์ต่อสายตาภราดร
“เฮ้ย! นะ นั่นมัน ระเบิด” เจสซี่ร้องพลางถอยหนีอย่างเร็วจนล้มลุกคลุกคลาน
“อย่า...เข้ามา” ดีแลนว่าแล้วก็ลดแจกันในมือลง และก้าวถอยหลังตามคู่หูไป
เหมียว...เหมียว
“มันพูดอะไร ร้องเหมียวๆ อย่างเดียว ไม่ไหวแล้ว โว้ย” เจสซี่หมดความอดทน เขาคงกลัวจนสติแตกจึงผลุนผลัน วิ่งเตลิดขึ้นบันได ทิ้งดีแลนเผชิญหน้าฉันเพียงลำพัง
ดีแลนจ้องฉันไม่วางตา พร้อมกับขยับหนีทีละก้าว ฉันสนุกที่ได้รุกเขายามที่เสียขวัญ
กระทั้งเขาก้าวไปใกล้ตู้ไม้ ร่างสูงใหญ่ก็หยุดนิ่ง
ฉันสบโอกาสพุ่งเข้าหาเขาทันที ดีแลนตกใจฟาดแจกันส่งๆ ออกมา มันเฉียดใบหน้าฉันหวุดหวิด
เหมียว!
เขาคงช็อกที่ตัดสินใจผิดพลาดคิดจะทำร้ายฉัน แจกันไม้ในมือจึงหล่นลงพื้น มันกลิ้งลงบนพื้นมาอยู่ที่ปลายเท้าฉัน มือฉันเร็วกว่าสมองสั่งการจึงฉวยแจกันมาถือไว้
เสี้ยววินาทีต่อมาฉันหวดแจกันไปที่ใบหน้าภราดรโดยไม่ให้เขาได้ตั้งตัว เสียงเนื้อกระทบแจกันไม้ดังก้องในหู
ดีแลนร้องด้วยความเจ็บปวด เขายกมือข้างหนึ่งปัดป้องตัวเอง อีกมือเตรียมปล่อยหมัดใส่ฉัน แต่ฉันใช้ศีรษะพุ่งเข้าใส่ลำตัวเขาก่อน พอเขาซวนเซเจียนจะล้มคว่ำ ฉันก็จัดการเขาอย่างที่เห็นเขาทำในคืนนั้น กับแมวสีดำที่น่าสงสาร
โป๊ก!
แจกันไม้หวดใส่ศีรษะด้านซ้ายเขาด้วยแรงทั้งหมดที่ฉันมี ร่างดีแลนกระตุกไหว ไม่ต่างจากแมวที่อยู่ในกระสอบ
ดีแลนร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด ทว่าพอฉันฟาดแจกันใส่ศีรษะเขาซ้ำในจุดเดิม ร่างสูงใหญ่ก็สลบเหมือดลงไปกองบนพื้น
เหมียว!
ขอบคุณรูปภาพจากอินเตอร์เน็ทครับ
พิธีกรรมจำอวด...(ผี) Prank!!!!! 'ด้วยรักและกลืนกิน' 3 ต่อจากความเดิม
หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะครับ
อันนี้ลิงค์ตอนที่ผ่านมาทั้งหมด
อันนี้ลิงค์ตอนที่ผ่านมา
http://ppantip.com/topic/35663786 ด้วยรักและกลืนกิน ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/35603751 ด้วยรักและกลืนกิน ตอนที่ 1
อันนี้บทที่ผ่านมา รอยยิ้มของโมนา
http://ppantip.com/topic/35561207 ภาคท้าย (บทสรุป)
http://ppantip.com/topic/35515715 ภาคกลาง
http://ppantip.com/topic/35481854 ภาคต้น (นำเรื่อง)
ต่อจากความเดิม
การแสดงออกของดีแลนกระทบจิตใจฉันมาก เหตุใดเขาถึงเห็นฉันเป็นปีศาจแมวหัวขาด!!
ฉันหวนคิดถึงภาพในระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาดูแลฉันเป็นอย่างดี เขาอกเข้าใจความรู้สึกอ้างว้างและโดดเดียวของฉัน คอยปลอบประโลมยามที่ฉันถูกสมาชิกและภราดรคนอื่นมองในสายตารังเกียจ เราเคยแบ่งปันเรื่องราวในอดีตสู่กันฟังด้วยมิตรภาพมิขาด แต่สายตาเขาตอนนี้ทำลายทุกความรู้สึกที่เคยมีลงจนหมดสิ้น
ฉันกำหมัดทั้งสองข้างแน่น ข่มใจที่เดือดพล่านให้เย็นลงอย่างยากลำบาก พอขยับไปอีกก้าว ก็เห็นอาการพิลึก
พิลั่นของเจสซี่
ภราดรร่างเจ้าเนื้ออ้าปากแล้วหุบอยู่หลายหน มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้หัวตาตัวเอง และส่งเสียงครางแหลมเล็กน่าสมเพช “นะ นั่นไง ต้องเป็นแมวบ้า ตัวที่กัดมือฉันแน่ๆ”
เมื่อฉันเลื่อนสายตาไปจับจ้องใบหน้าเทพบุตร ก็ต้องช้ำใจหนักกว่าเดิม ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง และสีหน้าก็เครียดขึง “ใครน่ะ ถอดหน้ากากออก”
หัวใจฉันหล่นวูบ เหตุใดเขาถึงมีทีท่าราวกับเห็นฉันเป็นศัตรู “ผมบอกให้ถอดหน้ากาก!”
ความน้อยเนื้อต่ำใจถาโถมเข้าใส่ฉันไม่ยั้ง น้ำตาเจ้ากรรมพาลไหลออกจากหัวตา และอาบใบหน้า พอยกมือเช็ด ฉันก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ!?!
ร่างฉันแข็งทื่อ ช็อกกับสัมผัสที่รับรู้ มีบางสิ่งปิดทับใบหน้าฉันเอาไว้ ….เป็นไปได้อย่างไร
“ถอดหน้ากากออกเดี๋ยวนี้” ภราดรหนุ่มย้ำเป็นหนที่สาม แล้วย่างสามขุมมาหาฉัน ท่าทางเขาคุกคามและพร้อมจัดการขั้นเด็ดขาด หากฉันขัดขืนคำสั่ง
ฉันลูบไล้หน้ากากปริศนาด้วยความฉงน และเกิดคำถามว่าเหตุใดถึงได้มีสิ่งนี้ปิดทับใบหน้าฉัน
เสียงเล็กๆ ดังขึ้นในหัว พร้อมกับภาพลึกลับดำมืด มันที่ก่อร่างเป็นตัวฉันอีกคน!!
ใบหน้านั้นเรียบเฉย หากแววตาแข็งกระด้าง และมีความกระหายอยากในบางสิ่ง
“พวกมันสมควรรับโทษ เลือดต้องล้างด้วยเลือด!”เสียงห้าวใหญ่ดังก้องในโสตประสาท จากนั้นความรู้สึกเพริศแพร้วก็ลุกโชน หัวใจฉันเต้นระส่ำ ยักษ์ที่หลับใหลตื่นจากนิทรา แล้วครอบครองหัวใจฉันทั้งดวง
ความสุขอาบซ่านทั่วร่าง พลังกายเต็มเปี่ยม ฉันพร้อมทะยานสู่โลกของผู้พิพากษาชำระบาปต่อภราดรที่โง่เขลา
“ถอนหน้ากากสิโว้ย ไอ้บ้าเอ๊ย...แกเป็นใคร คนที่ล็อกประตูขังเราใช่ไหม!!” เจสซี่ตะโกนเสียงรัวเร็ว
ฉันสืบเท้าต่ออย่างไม่เกรงกลัวพวกเขา ในหัวได้ยินคำสั่งจากเสียงทุ้มห้าว “จัดการพวกมัน พลีบูชาต่อข้า...”
เสียงนั้นสร้างพลังให้ฉันกล้าแกร่ง และสัมผัสได้ถึงแรงผลักดันมหาศาลที่อัดแน่นในเรือนร่างนี้
“มันคงไม่มีสมอง เป็นพวกบ้าที่ถูกซานตาน เข้าสิง” เจสซี่ชี้ไม้ชี้มือมาทางฉัน
ดีแลนพยักหน้าหงึกหงัก เขาฉวยแจกันไม้กลึงทรงสูงบนโต๊ะเตี้ยๆ และใช้เป็นอาวุธ
อารมณ์ฉิวพุ่งท่วมหัวใจ ฉันสูดลมหายใจลึก กลั้นความโกรธเอาไว้ และตั้งใจเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายกับภราดรผู้เป็นที่รัก ทว่าเสียงที่หลุดลอดออกมาทำให้ฉันประหลาดใจ
เหมียว ...เหมียว... หง่าว !!!
ดีแลนหยุดชะงัก เขาหันซ้ายแลขวา พร้อมส่งสัญญาณให้เจสซี่
“ถอยออกไป คุณไม่มีสิทธิอยู่ที่นี่บุตรของซาตาน”
เจสซี่หยัดตัวลุกยืน เขาใช้แผ่นหลังดีแลนเป็นกำแพงมนุษย์เพื่อซ่อนฉัน
เหมียว....
“มันบ้าไปแล้ว ไล่มันออกไป ...อย่าให้มันมาใกล้เรา พวกวิปริต บุตรปีศาจ!”
คำพูดเจสซี่กระพือความโกรธให้ฉันจ้ำไปหาพวกเขาเร็วขึ้น อีกเพียงสามถึงสี่ก้าวฉันก็จะถึงตัวภราดร ฉันยื่นมือไปข้างหน้า แต่ดีแลนกวัดแกว่งแจกันใบใหญ่ป้องกันไม่ให้ฉันเข้าใกล้
ฉันหวีดเสียงแหลมในใจ ก่อนจะถลกเสื้อตัวนอกขึ้น และเผยบางสิ่งให้ประจักษ์ต่อสายตาภราดร
“เฮ้ย! นะ นั่นมัน ระเบิด” เจสซี่ร้องพลางถอยหนีอย่างเร็วจนล้มลุกคลุกคลาน
“อย่า...เข้ามา” ดีแลนว่าแล้วก็ลดแจกันในมือลง และก้าวถอยหลังตามคู่หูไป
เหมียว...เหมียว
“มันพูดอะไร ร้องเหมียวๆ อย่างเดียว ไม่ไหวแล้ว โว้ย” เจสซี่หมดความอดทน เขาคงกลัวจนสติแตกจึงผลุนผลัน วิ่งเตลิดขึ้นบันได ทิ้งดีแลนเผชิญหน้าฉันเพียงลำพัง
ดีแลนจ้องฉันไม่วางตา พร้อมกับขยับหนีทีละก้าว ฉันสนุกที่ได้รุกเขายามที่เสียขวัญ
กระทั้งเขาก้าวไปใกล้ตู้ไม้ ร่างสูงใหญ่ก็หยุดนิ่ง
ฉันสบโอกาสพุ่งเข้าหาเขาทันที ดีแลนตกใจฟาดแจกันส่งๆ ออกมา มันเฉียดใบหน้าฉันหวุดหวิด
เหมียว!
เขาคงช็อกที่ตัดสินใจผิดพลาดคิดจะทำร้ายฉัน แจกันไม้ในมือจึงหล่นลงพื้น มันกลิ้งลงบนพื้นมาอยู่ที่ปลายเท้าฉัน มือฉันเร็วกว่าสมองสั่งการจึงฉวยแจกันมาถือไว้
เสี้ยววินาทีต่อมาฉันหวดแจกันไปที่ใบหน้าภราดรโดยไม่ให้เขาได้ตั้งตัว เสียงเนื้อกระทบแจกันไม้ดังก้องในหู
ดีแลนร้องด้วยความเจ็บปวด เขายกมือข้างหนึ่งปัดป้องตัวเอง อีกมือเตรียมปล่อยหมัดใส่ฉัน แต่ฉันใช้ศีรษะพุ่งเข้าใส่ลำตัวเขาก่อน พอเขาซวนเซเจียนจะล้มคว่ำ ฉันก็จัดการเขาอย่างที่เห็นเขาทำในคืนนั้น กับแมวสีดำที่น่าสงสาร
โป๊ก!
แจกันไม้หวดใส่ศีรษะด้านซ้ายเขาด้วยแรงทั้งหมดที่ฉันมี ร่างดีแลนกระตุกไหว ไม่ต่างจากแมวที่อยู่ในกระสอบ
ดีแลนร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด ทว่าพอฉันฟาดแจกันใส่ศีรษะเขาซ้ำในจุดเดิม ร่างสูงใหญ่ก็สลบเหมือดลงไปกองบนพื้น
เหมียว!
ขอบคุณรูปภาพจากอินเตอร์เน็ทครับ