ครั้งแรกๆที่ขึ้นไปปั่น ผมรู้สึกกลัว นั่นเป็นเพราะผมเตี้ย ขาสั้น ยันเท้าไม่ถึง ตอนที่รถเอียงแล้วขายังลอย เหมือนจะล้มจากที่สูง ที่พักเท้าถึงจะมีแต่ก็เล็ก วางเท้าพลาดบ่อยๆ
ฉะนั้น การแก้ปัญหาอย่างแรกเลย ผมขอแนะนำให้หาฐานมารองเสริมสองฝั่ง เพื่อใช้ในการขึ้นปั่น และค้ำยันเวลาเอียงจะล้ม ช่วยได้มากเลย

แต่ถึงจะมีฐานรองแล้ว ในช่วงแรก ผมถีบเท้าปั่นยังไงก็ได้ไม่ถึงรอบ หน้าจะส่ายไปด้านข้าง เหมือนมันจะหลุดออกจากลูกกลิ้งหน้า ต้องหยุดเอาเท้าลงยันไว้ตลอด เป็นอย่างนี้อยู่สักพัก
จนต้องเปลี่ยนวิธีการ เลิกมองที่ล้อ มองไปข้างหน้า เริ่มปั่นแล้วพยามฝืนปั่นให้ครบรอบให้ได้ แล้วผลลัพธ์ก็เปลี่ยนไป ปั่นต่อเนื่องได้เหมือนปั่นจริงๆบนพื้น
ผมไม่มีเทคนิคอะไรไปมากกว่านี้ เพราะเมื่อปั่นได้ครบรอบแล้วมันก็คือการปั่นจักรยานปกติ ทรงตัวปกติ

สรุปว่ามันมีจุดเดียว(ที่ยาก)คือการบอกกับสมองว่า มันคือการปั่นปกติ ไม่ล้มง่ายๆ มันก็เหมือนกับการปั่นบนพื้นนั่นหล่ะ เอาเข้าจริงๆมันไม่ล้มง่ายๆนะ ต่อให้หน้ามันเอียงจนตกขอบ ก็ไม่ล้ม ล้อมันก็แค่หยุดหมุน

มีแต่คุณเองเท่านั้น ที่รู้จักสมองตัวเอง ฉะนั้นหาวิธีบอกสมองให้ก้าวผ่านไปให้ได้จากนั้นก็ง่ายเลย...
ขอให้สนุกกับการปั่นนะครับ

ผ่านไปสักพัก...ปั่นไปดูทีวีไปก็ได้ครับ