เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อวานค่ะ12/10/2559เวลา10.30 น. เราได้พาลูกชายกับลูกสาวไปเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำของคอนโด เหมือนที่ผ่านมา
ปกติพี่ชายจะเล่นตรงสระเด็กกับน้องสาวค่ะ พี่ชายจะเกาะบอร์ดดีดขา ลอยตัว น้ำลึกประมาณเอวเค้าค่ะส่วนัองสาวจะมีห่วงยางแบบสอดขาคล้ายกางเกง. และปลอกแขน(ไม่รู้เรียกถูกหรือเปล่า)  ส่วนแม่ก็จะว่ายน้ำอยู่ในสระผู้ใหญ่ที่อยู่ติดกับสระเด็กค่ะ แต่วันนี้พี่ชายขอยืมปลอกแขนน้องและมาเล่นน้ำกับแม่ตรงสระผู้ใหญ่น้องสาวก็ตามมาด้วย เล่นกันสนุกสนานค่ะ แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเราได้ว่าวออกห่างจากลูกสาวไปขอบสระประมาณ 5-7เมตร พอแตะขอบสระหันมามาทางลูกสาว เห็นลางๆว่าชูมือ หรือ เท้าตรงห่วงยางเพ่งมองอีกทีไม่ใช่มือแล้วค่ะแต่เป็นเท้าชี้ขึ้นฟ้า หัวจุ่มลงในน้ำ วินาทีนั้นยอมรับว่าสติแตกกระเจิงค่ะ คิดว่าจะต้องไปหาลูกให้เร็วที่สุด ส้ญชาตญาณของมนุษย์การวิ่งน่าจะไปถึงที่หมายเร็วที่สุดเลยจะวิ่งในน้ำไปหาลูก ปากก็ตะโกนให้พี่ชายรีบเข้าไปดึงน้องขึ้น พอตั้งสติได้เราอยู่ในน้ำ ต้องว่ายน้ำไปสิ พี่ชายก็ตะโกช่วยเรียกสติแม่อีกทาง แกบอกแม่ต้องรีบว่ายน้ำเร็วๆรีบมาหาน้องเพราะตัวเค้าเองลอยตัวแต่ขาไม่ถึง เรารีบว่ายสุดชีวิต ไปถึงตัวลูกรีบคว้าตัวน้องขึ้นมาขอบสระโชคดีมากที่น้องจมไม่นาน. และไม่หมดสติ ขึ้นมาได้น้องร้องไห้ตกใจ เราเอาน้องนอนราบข้างสระแป้บนึงนัองก็อ้วกออกมาเป็นน้ำ3รอบ เรากอดลูกแนบอกใจสั่นไม่หาย ทั้งกอดทั้งปลอบ. ภาพลูกตอนที่เราไปถึงตัวเค้ามันยังติดตา มือน้องยังจับห่วงยางอยู่ คือ ตอนที่เราหันไปเห็นขาลูกติดในห่วงยาง เท้าชี้ขึ้นฟ้าหัวอยู่ในน้ำ แต่ตอนเรทไปถึงตัวเ้าทน้องหลุดจากห่วงยางแล้วแต่มือน้องยังจับไว้แล้ว่นัองลอยตัวไม่เป็นก็กระกระสนพยายามดิ้นให้พ้นน้ำ แต่ก็ยังไม่พ้นโชคดีที่เราถึงตัวน้องก่อนถ้าช้าอีกนิดน้องหมดแรง คงจมไปในน้ำและคงไม่รอด ตอนนี้เรานึกโทษตัวเอง เพราะความประมาทของเราแท้ๆ ลูกเราเกือบจะทิ้งชีวิตไว้ที่สระว่ายน้ำ. เรานอนไม่หลับค่ะ หลับตาลงภาพลูกพิ้นกระกระสนในน้ำ ภาพเท้าลูกชี้ขึ้นบนฟ้าถีบไปมามันลอยเข้ามาตลอด เรากอดลูกไว้แน่นกลัวจะเสียเค้าไปค่ะ  เข้าใจคำว่าใจจะขาดมันเป็นยังไง
เราตั้งกระทู้เปฺนอุทาหรณ์ให้พ่อแม่ทุกคนอย่าประมาทแบบเรา. เวลาแค่เสี้ยววินาทีหากพลาดไปแล้วมันย้อนคืนมาไม่ได้ค่ะ